Κοίτα.
Φεύγει ο Οκτώβρης.
Σαν ήσυχο φθινοπωρινό αεράκι που δείχνει τον δρόμο στις λεπτές ψιχάλες που σου αγγίζουν το πρόσωπο.
Φεύγει ξανά, χωρίς να αφήσει τίποτα πίσω του για να τον θυμάμαι.
Μόνο κενό.
Κενό....
Κοίτα με.
Φεύγω κι εγώ μαζί του.
Μην ψάξεις να με βρεις.
Θα είμαι σε κάθε χαμόγελο που σου ζεσταίνει την καρδιά...
