Βασανίζομαι.
Ο κόσμος μας είναι στο μεταίχμιο, οι ολιγάρχες έχουν κυριαρχήσει, οι λαοί υποφέρουν, παιδιά πεθαίνουν από την πείνα, το λοιμό, τις κακουχίες, τον πόλεμο.
Κι όλα αυτά, όχι μακριά μας, στην Ουκρανία. Στην Γάζα.
Βασανίζομαι.
Δεν βλέπω άκρη, δεν υπάρχει φως.
Χτες συνέβη κάτι που περίμενα από καιρό. Μπήκε και τυπικά η ταφόπλακα του ΟΗΕ, του μοναδικού οργανισμού που θεωρητικά τουλάχιστον έδειχνε διαχρονικά μια δυναμική υπεράσπισης του δικαίου του ανίσχυρου στον πλανήτη.
Και λέω θεωρητικά καθώς ένας Αμερικανός πρόεδρος, ο Μπους το νεότερος, είχε καταργήσει ουσιαστικά κάθε ισχύ του Συμβουλίου Ασφαλείας, του σημαντικότερου οργάνου του ΟΗΕ όταν το 2003 εξαπέλυσε τον Δεύτερο Πόλεμο του Κόλπου εναντίον του Ιράκ χωρίς να ζητήσει έγκριση του.
Τη μέρα εκείνη ο ΟΗΕ έπαψε να υπάρχει. Από την στιγμή της επίθεσης και μετά ήταν ένας οργανισμός χωρίς ισχύ, χωρίς λόγο ύπαρξης.
Χτες βράδυ με μια αμφιλεγόμενη ομιλία του που σχολιάζουν ποικιλοτρόπως τα ΜΜΕ σε όλο τον κόσμο σήμερα, έθεσε σαν δεδομένο οτι ο ΟΗΕ υπάρχει μόνο για να υπάρχει, κούνησε το δάχτυλο στους παγκόσμιους ηγέτες προβάλοντας την πολιτική του σαν Πανάκεια για τα όσα συμβαίνουν στον κόσμο, υποστηρίζοντας προσωπικές του απόψεις που αν ξεστόμιζε οποιοσδήποτε άλλος, θα είχε θεωρηθεί γραφικός ή ακόμα και επικίνδυνος.
Χτες βράδυ έγινε ξεκάθαρο ότι ο ΟΗΕ θα έχει πολύ σύντομα της τύχη του προκατόχου του, της πολλά υποσχόμενης Κοινωνίας των Εθνών (Κ.Ε.) του μεσοπολέμου: θα διαλυθεί στα συστατικά του.
Μου είναι πλέον απόλυτα ξεκάθαρο ότι ο κόσμος οδεύει ολοταχώς προς μια ενιαία, θεσμοθετημενη, παγκόσμια διακυβέρνηση από τους "ισχυρούς", που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντά αλλά και θα ακολουθεί τις προσταγές τους.
Απευθυνόμενος ο Αμερικανός πρόεδρος στους ηγέτες όλου του πλανήτη, κουνώντας το δάκτυλο σαν άλλος Μεγάλος Αδερφός και λέγοντας "-Ξέρω από αυτά τα πράγματα" αλλά με το βλέμμα του επιχειρηματία και όχι του κρατικού ηγέτη, κατέστησε σαφές το ποιό θα είναι το μέλλον αυτού του κόσμου.
Χτες συνέβη κάτι που περίμενα από καιρό. Μπήκε και τυπικά η ταφόπλακα του ΟΗΕ, του μοναδικού οργανισμού που θεωρητικά τουλάχιστον έδειχνε διαχρονικά μια δυναμική υπεράσπισης του δικαίου του ανίσχυρου στον πλανήτη.
Και λέω θεωρητικά καθώς ένας Αμερικανός πρόεδρος, ο Μπους το νεότερος, είχε καταργήσει ουσιαστικά κάθε ισχύ του Συμβουλίου Ασφαλείας, του σημαντικότερου οργάνου του ΟΗΕ όταν το 2003 εξαπέλυσε τον Δεύτερο Πόλεμο του Κόλπου εναντίον του Ιράκ χωρίς να ζητήσει έγκριση του.
Τη μέρα εκείνη ο ΟΗΕ έπαψε να υπάρχει. Από την στιγμή της επίθεσης και μετά ήταν ένας οργανισμός χωρίς ισχύ, χωρίς λόγο ύπαρξης.
Χτες βράδυ με μια αμφιλεγόμενη ομιλία του που σχολιάζουν ποικιλοτρόπως τα ΜΜΕ σε όλο τον κόσμο σήμερα, έθεσε σαν δεδομένο οτι ο ΟΗΕ υπάρχει μόνο για να υπάρχει, κούνησε το δάχτυλο στους παγκόσμιους ηγέτες προβάλοντας την πολιτική του σαν Πανάκεια για τα όσα συμβαίνουν στον κόσμο, υποστηρίζοντας προσωπικές του απόψεις που αν ξεστόμιζε οποιοσδήποτε άλλος, θα είχε θεωρηθεί γραφικός ή ακόμα και επικίνδυνος.
Χτες βράδυ έγινε ξεκάθαρο ότι ο ΟΗΕ θα έχει πολύ σύντομα της τύχη του προκατόχου του, της πολλά υποσχόμενης Κοινωνίας των Εθνών (Κ.Ε.) του μεσοπολέμου: θα διαλυθεί στα συστατικά του.
Μου είναι πλέον απόλυτα ξεκάθαρο ότι ο κόσμος οδεύει ολοταχώς προς μια ενιαία, θεσμοθετημενη, παγκόσμια διακυβέρνηση από τους "ισχυρούς", που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντά αλλά και θα ακολουθεί τις προσταγές τους.
Απευθυνόμενος ο Αμερικανός πρόεδρος στους ηγέτες όλου του πλανήτη, κουνώντας το δάκτυλο σαν άλλος Μεγάλος Αδερφός και λέγοντας "-Ξέρω από αυτά τα πράγματα" αλλά με το βλέμμα του επιχειρηματία και όχι του κρατικού ηγέτη, κατέστησε σαφές το ποιό θα είναι το μέλλον αυτού του κόσμου.
Ένα μέλλον απρόσωπο, ελεγχόμενο, για τους λίγους, ένα μέλλον που δεν θα χωράει τους ασυμβίβαστους.
Αν ακούγομαι απαιδιόδοξος είναι γιατί πριν κοιτάξω την μεγάλη εικόνα, εδώ και χρόνια παρατηρώ την μικρότερη, αυτή της γειτονιάς μας που συμβαίνουν θεομηνίες, κρατικά εγκλήματα, άνθρωποι χάνονται απο κρατικές παραλείψεις, η ζωή μας γίνεται κάθε μέρα και ακριβότερη και η διαβίωσή μας αβάσταχτη οικονονομικά κι όμως, ζούμε την καθημερινότητά μας λες και όλα αυτά είναι η φυσιολογική πορεία των πραγμάτων! Πώς να αισιοδοξώ για τους λαούς του υπόλοιπου κόσμου που πιθανότατα μοιράζονται την ίδια νιρβάνα με τον Έλληνα που κατά τα άλλα, ο τράχηλός του "ζυγό δεν υπομένει";
Κι όχι μόνο υπομένει, αλλά το κάνει και με δουλικότητα και ευχαρίστηση....