Ευχές στη γειτονιά του χτες...

Μέρες γιορτινές σαν τη σημερινή, παραμονές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς, θυμάμαι μια συνήθεια που για χρόνια ολόκληρα βαστούσαν οι γυναίκες στη γειτονιά του πατρικού μου σπιτιού.
Ήταν τότε στα χρόνια της ξεγνοιασιάς του κόσμου και της αθωώτητας της δική μας που η μόνη μας ασχολία ήταν το παιχνίδι, αναπόσπαστο κομμάτι του οποίου ήταν να παρατηρούμε κάθε κίνηση στον δρόμο!
Άλλοτε ήταν ο πλανόδιος μανάβης και ο ψαράς που διαλαλούσαν τη φρεσκάδα της πραμάτειας τους, είτε ο δοσατζής που πουλούσε υφάσματα και είδη προικός με δόσεις για τις δεσποινίδες και τις "μεγαλοκοπέλες" της γειτονιάς που τον έβλεπαν σαν τον Μεσσία, ένα βήμα πριν την Γη της έγγαμμής τους Επαγγελιάς.
Σχεδόν καθημερινή ήταν και η παρουσία του "Καρεκλά" που αναλάμβανε να επισκευάσει έναντι ευτελούς αντίτιμου κάθε χαλασμένη ψάθινη καρέκλα καθώς και του "Φετσολαδά"που αντάλλασε το παλιό ελαιόλαδο των νοικοκυριών με πλάκες πράσινο σαπούνι. Αυτοί οι δύο ήταν ο φόβος και ο τρόμος ζωηρών πιτσιρικάδων της γειτονιάς, κάτι το τσόχινο τσουβάλι με τα σύνεργα της δουλειάς που κουβαλούσαν στην πλάτη, κάτι το λόγω καταγωγής μελαχρινό του δέρματός τους, γίνονταν άθελά τους όργανα των μανάδων για να μας συνετήσουν, για να καθήσουμε λίγο φρόνιμα, για να κοιμηθούμε μισή ώρα το μεσημέρι προκειμένου να ηρεμήσουν κι εκείνες αλλά και η γειτονιά ολόκληρη.
Σαν πλησίαζαν μέρες γιορτινές, οι νοικοκυρές μαζεύονταν παρέες η μία στο σπίτι της άλλης και με μας να τριγυρνάμε στα πόδια τους έφτιαχαν κουραμπιέδες και μελομακάρονα για να μυρίσει το σπίτι, να γλυκαθούν οι σύζυγοι και τα παιδιά αλλά περισσότερο οι καλεσμένοι και οι περαστικοί. Γνήσιες απόγονοι του Ξένιου Διός οι μανάδες μας, πάντα μελετούσαν δύο μερίδες παραπάνω φαγητό για τον περαστικό, τον ξαφνικό επισκέπτη αλλά και για τον μονάχο ηλικιωμένο και τον ανήμπορο της γειτονιάς.
Η εικόνα που θα μου μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό, η συνήθεια που αναφέρω στην αρχή, είναι το φορτηγό που μαζεύει τα σκουπίδια να σταματάει λίγο παραπάνω από το πατρικό μου, τους εργάτες του δήμου να κατεβαίνουν για να αδειάσουν τους ντενεκέδες και όλες τις γυναίκες της γειτονιάς να βγαίνουν από τα σπίτια με δίσκους γεμάτους με μελομακάρονα και κουραμπιέδες και ποτηράκια με κονιάκ και τσικουδιά για να τους τρατάρουν.
Δεν θα ξεχάσω τα χαμόγελα των εργατών, τις ευχές που αντάλλασαν με τους γειτόνους, όλα τόσο απλά, τόσο όμορφα, τόσο ανθρώπινα....


Πόσα λίγα θέλει ο άνθρωπος για να νοιώσει ευτυχισμένος;
Μια ειλικρινή χειρονομία, ένα χαμόγελο, ένα απλό κέρασμα.


Χρόνια πολλά, καλή χρονιά!

Στη μονή Φραρώ του Μεραμπέλλου....

Λαχταρώ να βρεθώ στο Μεραμπέλλο, στα πάτρια εδάφη.
Με κάθε ευκαιρία, σταματώ για να "προσκυνήσω" τα μέρη που ξεκίνησαν όλα, εκεί που η οικογένειά μου είδε το πρώτο φως της μέρας.
Πριν μερικές μέρες σε ένα πέρασμά μου από την Νεάπολη, σταμάτησα για λίγες στιγμές στον χώρο που βρισκόταν το μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου των Φραγκισκανών όπου μόνασε τον 14ο αιώνα ο Πέτρος Φίλαργης, ο μετέπειτα Πάπας Αλέξανδρος ο Α'.
Λίγες στιγμές, μερικές φωτογραφίες ήταν αρκετά για να γεμίσουν οι αισθήσεις μου με μνήμες προγόνων, ιστορίες που άκουσα μόνο πίσω από κλειστές πόρτες, για περιπέτειες όχι από μάχες και ηρωικά κατορθώματα, αλλά από ήρωες καθημερινούς που έδωσαν κάθε μέρα της ζωής τους τον αγώνα για επιβίωση.
Ας μείνουμε στις φωτογραφίες προς το παρόν...

Οι παραπάνω φωτογραφίες χορηγούνται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Ελλάδα.

Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη...

Ο Άγιος Σπυρίδωνας και το ταξίδι στην Κέρκυρα...

Λεπτομέρεια από την οροφή του ναού του Αγίου Σπυρίδωνα στην Κέρκυρα

Δεν ξέρω αν πιστεύω.
Οι απόψεις μου σίγουρα διαφέρουν από τα δόγματα όπως τα νοιώθουν οι περισσότεροι άνθρωποι.Δεν είμαι θρησκόληπτος, πιστεύω όμως στην Δύναμη, στην ενέργεια που μας περιβάλλει, που αγκαλιάζει κάθετι γύρω μας.
Πιστεύω πως υπάρχουν άνθρωποι που πέρασαν από τον πλανήτη μας και μπόρεσαν να ελέγξουν τη Δύναμη αυτή, να τιθασεύσουν την ενέργεια, να γίνουν ανώτερα πνευματικά όντα.
Άνθρωποι απλοί που όμως αγάπησαν τους άλλους ανθρώπους, λάτρεψαν τη φύση. Κοίταξαν το καλό και το κακό στα μάτια, υπέφεραν.
Και έφτασαν σε ένα επίπεδο που άλλοι το λένε "πίστη", άλλοι το λένε "αγάπη", άλλοι το λένε "Θεό".

Πριν από μερικά χρόνια, Ιούλης μήνας ήταν, βρεθήκαμε στην Κέρκυρα. Ήταν η δεύτερη φορά που πήγαινα στο νησί μετά τα χρόνια της εφηβίας, τότε που η πενταήμερη εκδρομή του Λυκείου μας έφερε για μία εβδομάδα εκεί. Ποτό, τσιγάρο και ξενύχτι, δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα από τη διαμονή μου εκεί. Άλλη ιστορία...
Σε μια από τις βόλτες μας στην πρωτεύουσα του νησιού, περάσαμε από το ναό του Αγίου Σπυρίδωνα και σταματήσαμε να ανάψουμε ένα κερί. Κόσμος πολύς μέσα κι έξω από την εκκλησία, όλοι αμίλητοι, σπάνιο για Ελληνικό προσκύνημα, περίμεναν να μπουν το ιερό όπου φυλάσσεται το σκήνωμα του Αγίου και παραμένει ανοικτό για ελάχιστες ώρες καθημερινά.
Ο μεγάλος μου γιος ήταν πολύ μικρός τότε, είχε κουραστεί με τη ζέστη και την ταλαιπωρία του ταξιδιού και γκρίνιαζε ασταμάτητα, λίγο έλειψε να μην μπούμε στον ναό όταν αντικρύσαμε τον κόσμο, το παιδί ήταν ταλαιπωρημένο, είχαμε κουραστεί κι εμείς, το καλύτερο σενάριο για εκείνη τη στιγμή ήταν να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση και ύπνο. Ωστόσο όταν περάσαμε τα σκαλιά της εκκλησίας, κάτι η ησυχία, κάτι η δροσιά του κλιματιστικού, ο Στέφανος ηρέμησε, γαλήνεψε.
Περιμέναμε υπομονετικά τη σειρά μας, πήρα αγκαλιά τον μικρούλη και μπήκα στην κρύπτη του Αγίου. Ένα μεταλλικό φέρετρο φιλοξενούσε το σκήνωμά του, οι διαστάσεις του φανέρωναν ένα μικροκαμωμένο άνθρωπο.
Πλησίασα. Ένα τζάμι άφηνε να φανεί το άφθαρτο σώμα του Αγίου, ό,τι κι αν περιγράψω από την εικόνα που αντίκρυσα μάλλον θα είναι ελάχιστο από αυτό που πραγματικά είδα κι ένοιωσα. Ένα σώμα ελάχιστα φθαρμένο που δεν μου προκάλεσε τρόμο αλλά δέος.
Επιστρέψαμε κατάκοποι στο δωμάτιο, κοιμήσαμε τον μικρό και πέσαμε κι εμείς να ξεκουραστούμε.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ όσο ζω το όνειρο που είδα εκείνο το μεσημέρι...
Βρέθηκα ξανά στον ναό του Αγίου Σπυρίδωνα. Τριγύρω ερημιά, ανέβηκα μόνος τα λιγοστά σκαλιά και μπήκα στο εσωτερικό του.
Σκοτάδι.
Φως φαινόταν να βγαίνει από την κρύπτη του Αγίου. Περπάτησα προς τα εκεί και διέσχισα την πόρτα.
Είδα μπροστά μου το ασημένιο φέρετρο, δεν μπόρεσα να το πλησιάσω, εκτυφλωτικό φως έβγαινε από το τζάμι προς τον ουρανό, λες και δεν είχε οροφή του δωμάτιο, λες και το φως από το μικρό άνοιγμα έφτανε μέχρι το άπειρο.

Ορισμένα πράγματα δεν μπορούν να εξηγηθούν με λόγια και ίσως είναι λάθος αυτό που επιχειρώ να κάνω.
Αυτό που ένοιωσα εκείνο το μεσημέρι ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα, όμως από τότε αισθάνομαι να με δένει κάτι με εκείνο τον ναό, τον ναό του Αγίου που λένε και οι Κερκυραίοι χωρίς ποτέ να θεωρούν απαραίτητο να διευκρινίσουν το όνομα του.
Γιατί απλά ο Άγιος για αυτούς, είναι ο Άγιος Σπυρίδωνας.

Δύναμη;
Πίστη;
Θεϊκή ύπαρξη;

Ενδεχομένως κανείς μας να μην μπορέσει να δώσει ποτέ μια εξήγηση.

Φεύγουν καράβια....

"Φεύγουν καράβια στο γιαλό
κι εγώ τους γνέφω στο καλό
κι εγώ τους γνέφω στο καλό,
παράπονό μου.
Χάνομαι τώρα τις νυχτιές
μέσα στου κόσμου τις φωτιές
μέσα στου κόσμου τις φωτιές
με τ’ όνειρό μου.

Φεύγουν καράβια στο γιαλό
και με τα κύματα μιλώ
και με τα κύματα μιλώ
και τ’ όνειρό μου.
Τώρα μια πέτρινη σιωπή
είναι η δικιά μου προκοπή
είναι η δικιά μου προκοπή,
παράπονό μου.

Να ’σουνα, θάλασσα κι εσύ
και η ζωή μικρό νησί
και η ζωή μικρό νησί
να ’ρθω ν’ αράξω.
Να ’χα καρδιά μα και πυγμή
όλα στη γη σε μια στιγμή
όλα στη γη σε μια στιγμή
για να τ’ αλλάξω."

Βασίλης Παπακωνσταντίνου 1978

Στίχοι:Πάνος Φαλάρας

Μουσική:Αντώνης Βαρδής

Η παραπάνω φωτογραφία χορηγείται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Ελλάδα.

Ο Ράφτης των θρύλων

Στον εγκαταλελειμμένο οικισμό Ράφτη έχω πάει δεκάδες φορές.
Κάτι οι θρύλοι που τον περιβάλλουν, κάτι η εγκατάλειψη του τοπίου, με γοητεύει τόσο ώστε είναι λίγες οι φορές που πηγαίνοντας για τη Μεσαρά, δεν κάνω μια παράκαμψη δεξιά να θαυμάσω έστω για λίγο την αρμονία που δένει το τοπίο με τα πέτρινα, μισογκρεμισμένα σπίτια.
Τις προάλλες που πέρασα από το χωριό, η ομίχλη και η βροχή συνέθεταν ένα απόκοσμο σκηνικό πέρα από κάθε προσδοκία!
Νοιώθω τυχερός!

 

Οι παραπάνω φωτογραφίες χορηγούνται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Ελλάδα.