Έχω τρείς φίλους τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους που
θεωρητικά δεν πρόκειται να συναντηθούν ποτέ.
Την Χαρούλα την γνωρίζω από παλιά, από την εποχή που ήμουν
ενεργό μέλος της Φωτογραφικής Εταιρείας Κρήτης, η πορεία μας ήταν κοινή.
Την Τάνια την γνώρισα πριν δύο περίπου χρόνια στην Λαϊκή.
Εκεί γνώρισα και τον Αλή.
Η Χαρούλα είναι από την Ελλάδα.
Η Τάνια είναι από την Ρωσία. Ή από την Ουκρανία. Ρωσίδα από
την Ουκρανία ή Ουκρανή από την Ρωσία. Δεν ξέρω.
Ο Αλή είναι από το Πακιστάν.
Η Χαρούλα έχει έναν γιό και μια κόρη.
Η Τάνια δεν έχει παιδιά αλλά τα εγγόνια του άντρα της την
φωνάζουν “γιαγιά” και τα αγαπάει λες και είναι δικά της.
Ο Αλή έχει πολλά παιδιά, αγόρια και κορίτσια αλλά δεν ξέρω
πόσα. Παντρεύτηκε πολύ μικρός, χαριτολογώντας όσοι τον γνωρίζουν λένε ότι ίσως
και ο ίδιος να έχει χάσει το μέτρημα!
Τί συνδέει αυτούς τους τρείς μου φίλους;
Τίποτα.
Τίποτα και τα πάντα.
Η ζωή η ίδια και το πώς την αντιλαμβάνεται ο καθένας μας.
Η κόρη της Χαρούλας λίγο πριν την εμφάνισή της στον
πανευρωπαϊκό διαγωνισμό της Eurovision,
δήλωσε μετά από σχετική ερώτηση σε Τούρκο δημοσιογράφο:
«-Είχα έναν δάσκαλο μουσικής που μου δίδασκε κλίμακες
(σκάλες) από την ανατολική Μεσόγειο. Έτσι ακούγαμε τραγούδια από την Τουρκία,
την Ελλάδα, το Ιράν, το Αζερμπαϊτζάν. Προσπαθούσα να καταλάβω πώς γίνεται να
έχουν τόσα κοινά και ποιες είναι οι διαφορές τους.
Ο δάσκαλος μου, μού είπε κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Πως
η ηλικία της κουλτούρας και των παραδόσεων αυτής της περιοχής του κόσμου, είναι
πολύ μεγαλύτερη από την ηλικία των συνόρων μεταξύ αυτών των χωρών.»
Η Τάνια πριν από λίγο καιρό μπήκε στο αεροπλάνο να πάει στην
πατρίδα της τη Μαριούπολη για να διεκδικήσει την περιουσία που άφησε πίσω
φεύγοντας. Η Τάνια είναι Ουκρανή υπήκοος καθώς κατά την διάλυση της ΕΣΣΔ
βρέθηκε στην από την «εκεί» μεριά του εδάφους όμως είναι Ρωσίδα. Παρόλα αυτά,
το ρωσικό κράτος την αντιμετωπίζει σαν ουκρανή της οποίας όμως η περιουσία βρίσκεται
υπό ρωσική κυριαρχία μετά τον πόλεμο που διεξάγεται στην περιοχή τα τελευταία
τρία περίπου χρόνια και ως εκ τούτου, η περιουσία της έχει δημευθεί από το ρωσικό
κράτος προκειμένου να κατοικήσουν Ρώσοι πολίτες και έποικοι της Μαριούπολης.
Η Τάνια επέστρεψε από την πατρίδα που τελικά δεν γνωρίζει ποια
ακριβώς είναι, διπλά θλιμμένη από ότι έφυγε καθώς δεν ξέρει αν τελικά είναι Ουκρανή
που γεννήθηκε στην Ρωσία ή Ρωσίδα που βρέθηκε στην Ουκρανία από ένα τυχαίο
γεγονός. Της είπα να μην στεναχωριέται γιατί τελικά πατρίδα είναι ό,που είναι η
καρδιά μας. Χαμογέλασε και κοίταξε προς τον Ψηλορείτη.
Ο Αλή είναι άρρωστος βαριά αλλά δεν παραπονιέται ποτέ.Δουλεύει σαν σκυλί σε αντίθεση με τα παιδιά του που με κάθε
ευκαιρία «ζεσταίνουν» μια πολυθρόνα που ο Αλή έχει πάντα δίπλα στον πάγκο του
για τις ώρες που τα πόδια του δεν τον κρατάνε από την ταλαιπωρία που του τρώει
το κορμί.
Μια-δυο φορές προσφέρθηκα να τον βοηθήσω σε πράγματα που αν
ήταν καλά στην υγεία του δεν θα χρειαζόταν βοήθεια, στην αρχή με αντιμετώπισε
με δισταγμό και περίσσια σοβαρότητα, τις επόμενες φορές το βλέμμα του μαλάκωσε,
ένα «ευχαριστώ» βγήκε δειλά από τα χείλη του, ένα νεύμα ευγνωμοσύνης που ποτέ
δεν ζήτησα.
Πριν μερικές μέρες πάλευα μόνος στον αέρα να ανοίξω μια
τέντα, είχα νευριάσει, είχα αγχωθεί, βοήθεια δεν μπορούσα να ζητήσω από
πουθενά, όλοι εκείνη την ώρα παλεύουν να ανοίξουν την πραμάτεια τους, να ετοιμάσουν
τους πάγκους τους. Κρεμασμένος σε ένα μπαλκόνι να παλεύω είδα με την άκρη του
ματιού μου τον Αλή να απευθύνεται στον γιο του που καθόταν φαρδύς-πλατύς στην
πολυθρόνα και μισοκοιμόταν σε πολύ έντονο ύφος. Πριν καταλάβω τι είχε γίνει, ο
νεαρός πετάχτηκε πάνω και βάλθηκε με νοήματα να μου εξηγεί ότι ήθελε να με
βοηθήσει κι έμεινε εκεί μέχρι που του είπα ότι όλα ήταν εντάξει και μπορούσα
πλέον να συνεχίσω μόνος.
Πέρασα δίπλα από τον Αλή. Του είπα «ευχαριστώ». Δεν γύρισε
καν να με κοιτάξει αλλά είδα το χαμόγελό του που ήταν γεμάτος ικανοποίηση.
Τί συνδέει τελικά αυτούς τους τρεις μου φίλους;
Φαινομενικά, τίποτα.
Μόνο μια διαπίστωση.
Ότι τα σύνορα υπάρχουν μόνο για να χωρίζουν τους ανθρώπους,
χωρίς να εξυπηρετούν κανένα άλλο σκοπό.
Η μουσική, η αγάπη, η ανθρωπιά, ο πολιτισμός, δεν κοιτάζουν
σύνορα, δεν καταλαβαίνουν από χρονικούς διαχωρισμούς και εποχές.
Όλα αυτά είναι ανθρώπινες εφευρέσεις προκειμένου οι αδύναμοι
να μένουν μακριά από τους «εξασφαλισμένους» αυτού του κόσμου, τους νικητές των
πολέμων, τους οικονομικά δυνατούς, αυτούς που τελικά γράφουν την ιστορία με
κόκκινα γράμματα και συνεχίζουν να συντάσσουν τα βιβλία του μέλλοντος κατά το
δοκούν.
Όταν ήμουν παιδί είχα φτιάξει μια χάρτινη σημαία με το όνομά
μου σε ένα ξύλινο κοντάρι και, φορώντας ένα σακίδιο στην πλάτη, ονειρευόμουν να
γίνω κάποτε μεγάλος εξερευνητής όπως ο Έντμουντ Χίλαρι για να δώσω σε μια
κορυφή το όνομά μου!
Πόσο λάθος όνειρα κάνουν τα παιδιά ορισμένες φορές…
Το σημαντικό στην κατάκτηση δεν είναι η σημαία που θα βάλεις
στην κορυφή.
Ασήμαντη είναι και η ίδια η κατάκτηση τελικά.
Το σπουδαίο είναι η καρδιά να γαληνεύει ό,που κι αν πατούν τα πόδια σου!
