Μεγαλώνω δύο παιδιά, έφηβους πια, 17 και 14 ετών και αγωνιώ καθημερινά.
Για τις παρέες τους.
Για τις επιδόσεις τους στο σχολειο.
Για το μέλλον τους.
Μα, πάνω από όλα, για τον χαρακτήρα τους και το αντίκτυπο που έχει η συμπεριφορά τους στο περιβάλλον τους και την κοινωνία.
Οι παλιοί έλεγαν ότι θέλουν τα παιδιά τους να μορφωθούν, να γίνουν σπουδαία, να ζήσουν άνετη ζωή, ήταν βλέπεις οι δύο γενιές οι προηγούμενες από τη δική μου οι “χαμένες” του πολέμου, του εμφυλίου και της δικτατορίας που οραματίζονταν ευημερία, ειρήνη και πλούτο για τα παιδιά τους, για να ζήσουν χορτασμένα, ήρεμα, γαλήνια, οι γενιές που έφεραν τη χώρα στις δεκαετίες του 80 και 90 των μεγάλων πολιτικών συγκεντρώσεων, των ομολόγων του δημοσίου, του Eurobasket 1987, της ΕΟΚ, της ΟΝΕ και τόσων άλλων που, λογικά, θα αναλύσει ο ιστορικός του μέλλοντος.
Εγώ από τα δικά μου παιδιά δεν έχω απαιτήσεις, δεν έχω οράματα.
Έχω όνειρα.
Και το μεγαλύτερο όνειρο από όλα είναι να ζήσουν ευτυχισμένα με τις επιλογές τους, να είναι χαρούμενα στη ζωή τους, να είναι άνθρωποι που δεν θα ζήσουν στις πλάτες άλλων. ‘Όσο περνάνε τα χρόνια συνειδητοποιώ ότι αυτά τα φαινομενικά τόσο “απλά” πράγματα που ζητώ δεν είναι τελικά τόσο αυτονόητα, όχι γιατί είναι ανέφικτα, αλλά επειδή το περιβάλλον που μεγαλώνουν τα παιδιά και οι έφηβοι σήμερα είναι εκ διαμέτρου διαφορετικό από αυτό που μεγαλώσαμε εσύ κι εγώ, τα ερεθίσματα που δέχονται είναι πολλά περισσότερα, η γνώση μοιράζεται απλόχερα στο διαδίκτυο αλλά χρειάζεται φιλτράρισμα καθώς έρχεται ανακατεμένη με ψέματα, υπερβολές και προβολές “πρότυπων” ζωής που εξυπηρετούν την υπερκατανάλωση που απαιτεί το lifestyle που προβάλλουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στις οθόνες των smartphones που όλοι έχουν κολλημένα τα βλέμματά τους όπου κι αν κοιτάξεις.
Σκέφτομαι το μέλλον των δικών μου παιδιών και στο μυαλό μου έχει κατασκηνώσει τις τελευταίες μέρες το παιδί μιας παλιάς μου φίλης, με αφορμή ένα τραγούδι.
Όχι τυχαία καθώς η κόρης της φίλης μου της Χαρούλας, μια γυναίκας που δεν σταμάτησα ποτέ να θαυμάζω για την ευγένεια, το τσαγανό και την αποφασιστικότητά της, είναι σήμερα μιας από τις πιο διάσημες τραγουδίστριες στη χώρα μας και όχι τυχαία μιας και η Μαρίνα Σάττι έχει δουλέψει, έχει σπουδάσει, έχει μελετήσει περισσότερο από κάθε άλλο τραγουδιστή που έχει περάσει τα τελευταία 40 χρόνια από την μουσική σκηνή της χώρας μας. Για όσους την γνωρίσαμε μικρό παιδί μέσα από τη μαμά Χαρούλα, η πορεία της δεν είναι τυχαία και πανάξια έχει κερδίσει την αναγνωρισιμότητα που απολαμβάνει.
Η Μαρίνα πέρα από μια εξαιρετική και αναγνωρισμένη πλέον καλλιτέχνις έχει ευαισθησίες που σπανίζουν και δεν διστάζει να εκφράζει δημόσια, πρόθυμη να πληρώσει κάθε τίμημα.
Θυμήσου τί έκανε στην συνέντευξη τύπου της Eurovision όσο μιλούσε ο εκπρόσωπος του Ισραήλ. Σιγα την αντισταση θα μου πεις, κι όμως η αντίδρασή της αυτή ήταν τόσο εφυής που έκανε εντύπωση χωρίς να προκαλέσει την αποβολή της από τον διαγωνισμό.
Η Μαρίνα βέβαια πληρώνει κάθε μέρα το γεγονός ότι έχει δική της φωνή και ότι δεν είναι ένα ακόμα πιόνι του lifestyle καθώς το σύστημα δεν συγχωρεί όσους δεν συμβιβάζονται. Και αν παραμένει δυνατά στο προσκήνιο ακόμα και με τόσο πόλεμο, το οφείλει αποκλειστικά και μόνο στη δουλειά που κάνει και που μέσα από αυτή την επιβραβεύει ο κόσμος. Διαφορετικά, μετά την έκτη φετινή θέση της συμπαθέστατης Κλαυδίας στον μουσικό διαγωνισμό που είχε συμμετάσχει η Μαρίνα πέρσι και τον πόλεμο λάσπης που ξέσπασε στα μέσα που πάσχισαν να μας πείσουν ότι η μία (η Κλαυδία) ήταν η εκπρόσωπος της “αριστείας” και της “κανονικότητας” (από το ντύσιμο μέχρι τη φωνή, την πορεία και την συμπεριφορά) και η άλλη (η Μαρίνα) ένα αναρχικό πρότυπο που το μόνο που δεν ακούσαμε ήταν ότι βλάπτει την εξωτερική μας πολιτική, ο κόσμος θα την είχε ξεχάσει. Για το σύστημα βλέπεις δεν έχει διαφορά αν ο ένας καλλιτέχνης έχει πίσω του 25 χρόνια μουσικών σπουδών και ο άλλος απλά τη συμμετοχή του σε ένα τηλεοπτικό πανηγύρι.
Με έχουν κουράσει τα πάντα σε αυτή τη χώρα.
Τα πάντα.
Ξέρεις μόνο τι με κρατάει;
Το γεγονός ότι άνθρωποι σαν τη κόρη της Χαρούλας, τη Μαρίνα μας, που δεν διστάζουν να υψώσουν τη φωνή τους, αποτελούν πρότυπο για τα δικά μου παιδιά.
Έλαμψα ολόκληρος όταν η μικρή μου τις προάλλες μου έβαλε να ακούσω το καινούργιο τραγούδι της αγαπημένου της, του BloodyHawk με τη συμμετοχή της Μαρίνας.
Ο εν λόγω τραγουδιστής μου αρέσει (τον εγκρίνω αν θες) γιατί δεν είναι “καταναλωτικός”, χρησιμοποιεί γλώσσα απαισιόδοξη μεν ψαγμένη δε και όχι “εύκολη” με υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς για τις γυναίκες όπως κάνουν κατα κόρον οι περισσότεροι.
“...Μπορεί η αγάπη να σβήσει τον πόλεμο
Μπορεί το αύριο να φαίνετ' όμορφο
Μπορεί το μυαλό μου να κάτσει φρόνιμο; Δεν ξέρω
Δε με βρίσκεις τόσο ετοιμόλογο
Παιδί χωρίς φυλή και λίγο μ' ενοχλεί
Το πώς χωρεύει η λογική σ' ένα στενό σχοινί
Κι όλο φοβάμαι κάποιον άστεγο χωρίς φωνή
Αλλά κοστούμι φορά αυτός που με δολοφονεί
Είδα ένα ντοκιμαντέρ και συγκινήθηκα
Για τους ανθρώπους που πολέμησαν, λυπήθηκα
Αλλά και τώρα έχει πόλεμο, θυμήθηκα
Μετά η κοιλιά μου ήταν χορτάτη και κοιμήθηκα
Γι' αυτό και είμαι ένοχος, το δάχτυλό μου έδειξε τα φίδια
Άπληστος· στο σπίτι μου όμως έκανα τα ίδια
Ύπουλος· γράφω για την φτώχεια και την πείνα
Και σκέφτηκα τον στίχο αυτόν με θέα την πισίνα…”
Μια αχτίδα φωτός στη σκοτεινιά των ημερών…
