Με τον Νίκο ήμασταν συμμαθητές σε όλο το γυμνάσιο.
Από την πρώτη μέρα τον διέκρινα σαν μια ιδιαίτερη παρουσία, λεπτός, μικροκαμωμένος, ευθυτενής, δεν περνούσε απαρατήρητος καθώς ο τρόπος του ήταν ιδιαίτερος, ευγενικός, ελαρφύς.
Είχε αυτό το "κάτι" που τον ξεχώριζε από εμας τα υπόλοιπα αγόρια, έκανε παρέα μόνο με κορίτσια, περπατούσε "περίεργα", όταν τον ενοχλούσε κάτι αντιδρούσε διαφορετικά, υπερασπιζόταν τον εαυτό του με άλλο από τον "συνηθισμένο" τρόπο, πιο ελαφρύ, πιο διακριτικό.
Για έναν έφηβο που μεγάλωσε σε πατριαρχική οικογένεια την δεκαετία του 1980 σαν εμένα, δεν ήταν και το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα "φυσιολογικότητας".
Τον φοβόμουν. Όχι σαν παρουσία, αλλά σαν μια διαφορετικότητα που δεν ήθελα να "κολλήσω" για να μην έχω την ίδια αντιμετώπιση με εκείνον.
Για αυτό και όταν δεν τον απέφευγα, σαν άμυνα καθαρά, έπαιρνα το μέρος των πολλών, αυτών που τον αντιμετώπιζαν σαν κάτι "ξένο".
Ο Νίκος έζησε στο σχολείο μας μαρτυρικά χρόνια, πέρασε άσχημα όσο ίσως κανείς άλλος. Μέχρι τραγούδι κυκλοφορούσε με το όνομά του, παράφραση που τον συνδύαζε με την BIBI-BO, την κούκλα που έπαιζαν τα κορίτσια της εποχής.
Τελειώσαμε το γυμνάσιο, πήγαμε σε διαφορετικό λύκειο, τον έχασα. Έμαθα ότι δεν μπήκε στο πανεπιστήμιο, ότι ασχολήθηκε με το show biz, τον συνάντησα ένα βράδυ σε μια καφετέρια, καθόταν με έναν ντόπιο δημοσιογράφο και μου φάνηκε σαν να ήταν ζευγάρι. Έκανα ότι δεν τον είδα, συνέχισα τη ζωή μου και τον άφησα να συνεχίσει τη δική του.
Οι ζωές μας άλλαξαν, κάναμε παιδιά, τα μεγαλώνουμε με αγώνα μέρα με τη μέρα, αλλάξαμε κι εμείς αντιλήψεις και απόψεις και τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα και τη ζωή την ίδια, αλλάξαμε και κοσμοθεωρία.
Δεν είναι κανόνας η αλλαγή, είναι δύσκολο πράγμα, για τον εαυτό μου μιλώντας πάντως άλλαξα πολύ τα τελευταία χρόνια, ειδικά από τότε που έγιναν πατέρας, ειδικότερα όταν τα παιδιά μου μεγάλωσαν και πήγαν σχολείο.
Η διαφορετικότητα δεν με τρομάζει, ίσα-ίσα που με ενθουσιάζει γιατί βλέπω πλέον ανθρώπους να την εκφράζουν χωρίς φόβο και ανθρώπους να την δέχονται χωρίς προκατάληψη, απλή και σύντομη είναι η ζωή γιατι να μην την ζήσει κάποιος όπως επιλέξει;
Ένας από τους λόγους που άλλαξα με τα χρόνια είναι και η αντιμετώπιση που βιώσε ο Νίκος και ο κάθε Νίκος στα χρόνια μου μέχρι σήμερα.
Δεν είναι δυνατόν οι άνθρωποι να περιθωριοποιούνται βάσει των προτιμήσεων τους όποιες και αν είναι αυτές, δεν είναι δυνατόν το 2025 να υπάρχουν ψυχές που υποφέρουν, καρδιές που χαμηλώνουν το βλέμμα και είμαι πραγματικα ευτυχισμένος που έμαθα στα παιδιά μου να σέβονται και να αποδέχονται την διαφορετικότητα σαν αυτό που είναι πραγματικά.
Μια φυσιολογική έκφανση της ζωής.
Είχα να δω τον Νίκο πολλά χρόνια.
Τον συνάντησα φέτος το καλοκαίρι σε έναν χώρο που είχαμε πάει τα παιδιά να παίξουν.
Κρατούσε μια μπάλα μπάσκετ κι έπαιζε με ένα μικρό παιδί προσπαθώντας να βάλει καλάθι.
Έκανε ότι δεν με είδε αλλά εγώ πλησίασα και του μίλησα:
"-Νικόλα τί κάνεις ρε φίλε; Εσύ είσαι;"
Στο πρόσωπό τους σχηματίστηκε μια πρωτοφανής έκφραση έκπληξης:
"-Νόμιζα ότι δεν θα μου μιλήσεις!"
"-Σε σένα δεν θα μιλήσω ρε; Στο συμμαθητάκι μου;"
Μου σύστησε το παιδάκι. Ήταν ο γιός του.
Δεν ρώτησα τίποτα, δεν θέλησα να μάθω τίποτε περισσότερο από τη ζωή του.
Μου έφτασε το χαμόγελο που είδα στο πρόσωπό του όταν του απευθύνθηκα.
Με γέμισε η τρυφερότητα που έπαιζε με το παιδί του.
Του ζήτησα συγνώμη χωρίς να το καταλάβει.
Νομίζω ότι με έχει ήδη συγχωρήσει. Χρόνια πριν.
