Το αναδημοσιεύω....
"....Με ρωτάς γιατί χορεύω. Σου απαντάω, επειδή έτσι μόνο έτσι ζω.
Όταν κλείνουν οι ουρανοί, εγώ χορεύω. Όταν δεν υπάρχει άλλη ελπίδα, εγώ χορεύω.
Οι άνθρωποι αναπνέουν από το θώρακα, εγώ από τα πέλματα. Οι άνθρωποι μιλάνε με λέξεις, εγώ μιλάω με κινήσεις των χεριών και με τον κορμό μου στο ρυθμό της μουσικής. Οι άνθρωποι κλαίνε, εγώ χορεύω.
Όταν πονάω, εγώ χορεύω. Όταν σ’ αγαπάω, εγώ χορεύω. Όταν μ’ αγαπάς, εγώ χορεύω.
Χορεύω για να μη φοβάμαι, χορεύω για να ξεχνάω, χορεύω για να ταξιδεύω.
Χίλια εμπόδια στο δρόμο μου μπροστά, για να μην χορεύω. Χίλια κιλά βαρίδια μου κρέμασαν στους αστραγάλους, μου έδεσαν τους καρπούς – μα εγώ χορεύω. Και αν μου ακινητοποιήσουν όλο το κορμί, θα ανοιγοκλείνω ρυθμικά τις βλεφαρίδες μου. Και αν αδειάσει από μέσα μου το αίμα, κάθε σταγόνα που θα κυλάει, θα στροβιλίζεται σε μια δίνη από νότες.
Κοιτάς με απέχθεια τις πληγές στα πόδια μου, μα εγώ τις χαϊδεύω με περηφάνια και τις επιδεικνύω. Είναι τα παράσημα μου σε έναν πόλεμο με αντίπαλο τον εαυτό και τις αντοχές μου. Με σήκωσα από το πάτωμα, δεν μου συγχώρεσα την εξάντληση και μου επέβαλα να συνεχίσω να χορεύω. Μου επέβαλα να συνεχίσω να ζω.
Δεν το βάζω κάτω, δεν σταματώ όταν κουράζομαι. Τραυματίζομαι, παίρνω ανάσα, συνεχίζω.
Τα φώτα ανάβουν, ανεβαίνω στη σκηνή, με αποθεώνουν. Νομίζουν πως χορεύω για αυτούς, μα κάνουν λάθος, χορεύω για εμένα. Ακόμα και μπροστά σε εκατοντάδες θεατές, είμαι εγώ και το μυαλό μου. Εγώ και η ψυχή μου. Είμαι εγώ.
Η παράσταση που βλέπεις, για σένα κράτησε μία ώρα και σαράντα λεπτά. Η παράσταση που είδες, για μένα κράτησε χρόνια. Προετοιμασία. Πρόβες. Πόνος. Τραυματισμοί. Πόνος. Απογοήτευση. Εξάντληση. Πόνος. Πρόβες. Κλάμα τα ξημερώματα, ύπνος που δεν έρχεται από τους πόνους. Πρόβες. Μουσική. Μουσική. Μουσική. Πόνος. Δίλημμα. Σταματάω ή συνεχίζω. Επιλογή. ΠΑΜΕ. ΠΡΟΒΑ. Φώτα. Παράσταση. Χειροκρότημα. Υπόκλιση. Κλείσιμο κουρτίνας. Δάκρυα χαράς. Λίγες στιγμές ξεκούρασης. Πάμε. Μουσική. Πρόβα.
Με ρωτάς για πόσο. Για πάντα. Θα χορεύω μέχρι να βγει η ψυχή μου. Στον ουρανό θα ανέβει χορεύοντας η τρελή.
Κοίτα τη δασκάλα μου. Κοίτα την μικροσκοπική αυτή γυναίκα που δεν τραβάει την προσοχή σου έξω στο δρόμο. Κοίτα τον δάσκαλο μου, τον αδιάφορο αυτό άνθρωπο που περνάει από δίπλα σου. ΚΟΙΤΑ ΤΟΥΣ ΟΤΑΝ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΚΙΝΗΣΕΙΣ, δες τους να γίνονται ΓΙΓΑΝΤΕΣ, δες την να γίνεται ένας θεόρατος κύκνος με φτερούγες με άνοιγμα δύο μέτρα, κοίτα τον να γίνεται άγριος άνεμος και να επιβάλλει πειθαρχία. Δες τα χιλιοταλαιπωρημένα πόδια τους. Χορεύουν. Για πάντα.
Δες ανθρώπους σε αναπηρικά αμαξίδια να χορεύουν. Δες ηλικιωμένους να χορεύουν. Δες απελπισμένους να χορεύουν.
Σήκω. Κλείσε τον υπολογιστή σου. Άσε το κινητό σου στην άκρη. Βάλε τη μουσική σου δυνατά. Ξεκίνα να αναπνέεις από τους αστραγάλους. Ζήσε. Χόρεψε. Σαν να μην υπάρχει αύριο, σαν να μην υπάρχει σήμερα, σαν να μην υπήρξε ποτέ το χτες. ΧΟΡΕΨΕ.
ΧΟΡΕΨΕ.
Και μη ρωτάς γιατί χορεύω εγώ. Βρες τους λόγους γιατί χορεύεις εσύ!..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου