Το καλοκαίρι του 1993 παρακολουθούσα μαθήματα στο φροντιστήριο Ορίζοντες για να προετοιμαστώ για τις Γενικές Εξετάσεις της επόμενης χρονιάς.
Εκτός από
τα Μαθηματικά, την Ιστορία και την Κοινωνιολογία που η ύλη ήταν συγκεκριμένη,
το μάθημα που μας προκαλούσε τρόμο ήταν η Έκθεση που απαιτούσε πέρα από
γνώσεις, φαντασία στην ανάπτυξη καθώς και προσεκτική ερμηνεία των θεμάτων για
την σωστή ανάπτυξή τους.
Στα μαθήματα μελετούσαμε τα θέματα των προηγούμενων ετών για να αποκτήσουμε την
ικανότητα να αναγνωρίζουμε, ακόμα και από μια φαινομενικά "άσχετη"
λέξη, το ζητούμενο του εξεταστή που θα μας έφερνε τον πολυπόθητο βαθμό.
Θυμάμαι το δέος που μου προκάλεσε το θέμα του 1984, η φράση από το
"Ζητείται Ελπίς" του Αντώνη Σαμαράκη:
"Ποτέ άλλοτε οι στέγες των σπιτιών των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά η
μία στην άλλη, όσο είναι σήμερα. Και ποτέ άλλοτε οι καρδιές των ανθρώπων δεν
ήταν τόσο μακριά η μία από την άλλη, όσο είναι σήμερα".
Σήμερα η ίδια αυτή φράση, μου προκαλεί τρόμο καθώς είναι πιο
επίκαιρη από ποτέ.
Πέρασαν τόσα χρόνια, η επιστήμη προχώρησε, οι κοινωνίες υποτίθεται
πως εξελίχθηκαν, όμως οι αποστάσεις μεταξύ των καρδιών μας όλο και μεγαλώνουν.
Οι διαφορές μας οξύνονται και γίνονται όλο και πιο δυσεπίλυτες,
χρησιμοποιούμε τη γλώσσα για να βρίζουμε αντί να επιχειρηματολογούμε, φτάσαμε
να σκοτώνουμε τον διπλανό μας για μια θέση στάθμευσης, σταματήσαμε να
επικοινωνούμε.
Σταματάμε να υπάρχουμε.
Αφού ο κόσμος υπάρχει μόνο όταν τον μοιράζεσαι, ποιο είναι το μέλλον μας;
