22 χρόνια μετά....

Κι όμως, είναι σαν να μην πέρασε ούτε ώρα.
Ειδικά σήμερα, με το θερμόμετρο στους 40 βαθμούς, θυμήθηκα ακόμα περισσότερο εκείνη την καταραμένη μέρα που πήρε μακριά τα τρία φιλαράκια μου.
Έτσι ήταν και τότε, τόση ζέστη επικρατούσε εκείνο το πρωινό που χτύπησε το τηλέφωνο κι ο Γιάννης μου είπε τα μαντάτα...
"- Ο Λευτέρης, ο Βαγγέλης και ο Δημήτρης σκοτώθηκαν χτες το βράδυ."
Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό το τηλεφώνημα, σαν τελεσίγραφό, έβαλα τις φωνές, έβριζα Θεό και ανθρώπους και δεν μπορούσα να το πιστέψω....
Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω. Ειλικρινά.
Καμιά φορά νοιώθω πως θα τους συναντήσω στο δρόμο, πως θα πάμε μαζί για καφέ.
Πως θα αρχίσει πάλι ο Γιώργος να πειράζει τον Βαγγέλη και να τσακώνονται.
Και την ίδια στιγμή, από μια διπλανή καρέκλα ο Λευτέρης θα τους κοιτάζει και θα τους δείχνει τις ανοιχτές του παλάμες...


Συνάντησα ένα κοινό μας γνωστό τις προάλλες. Είχα να τον δω απο τότε.
Διάβασε το περισυνό μου κείμενο. (https://psihotherapia.blogspot.gr/2016/07/blog-post_28.html)
"-Τους θυμάσαι ρε καθόλου;", με ρώτησε.
Μα πώς είναι δυνατόν να ξεχάσω;
Το σκανταλιάρικο γέλιο του Λευτέρη που γέμιζε το δωμάτιο...
Το θλιμμένα, όμως γεμάτα πονηριά μάτια του Βαγγέλη...
Το σπινθηροβόλο βλέμμα του Δημήτρη...

Δεν σας ξεχνώ ποτέ φιλαράκια, εσείς είστε η νιότη μου, η ξεγνοιασιά μου.
Και είμαι σίγουρος πως, αργά ή γρήγορα, μια μέρα θα ανταμώσουμε ξανά.
Να καπνίσουμε, να πιούμε και να φάμε σουβλάκια, στα ξύλινα παγκάκια κάτω από τα πεύκα, όπως τότε τ' απογεύματα του σκασιαρχείου μας, στην Αγία Ειρήνη στα Σπήλια!

Δημήτρη σου χρωστάω μια επίσκεψη. Με τους άλλους δύο τα είπαμε το απόγευμα...

Χορός...

Οι φωτογραφίες είναι από την παράσταση του Κέντρου Χορού του δήμου Ηρακλείου στις 25 Ιουνίου 2017.

Οι παραπάνω φωτογραφίες χορηγούνται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Ελλάδα.

Βαμμένα κόκκινα μαλλιά....

Από χτες το απόγευμα ξεφυλλίζω τις κιτρινισμένες σελίδες του μυθιστορήματος που λάτρεψα στην εφηβία μου, τα "Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά" του Κώστα Μουρσελά.
Το αγόρασα παραμονή Χριστουγέννων του 1992, την περίοδο που ο ΑΝΤ1 πρόβαλε την τηλεοπτική του μεταφορά σε σκηνοθεσία του Κώστα Κουτσομύτη.
Ήταν η εποχή που ήθελα να γίνω συγγραφέας, που δεν συμβιβαζόμουν με τίποτα και με κανέναν. Ήταν τότε που οικογένεια για μένα ήταν οι φίλοι μου, ουσία της ζωής η παρέα μαζί τους και το μέλλον ήταν όλο δικό μας.
Και κάπου εκεί, ήμουν σίγουρος πως ο κόσμος μπορούσε με άνεση να περιμένει να τον αλλάξω!
Τα "Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά" ήταν στα 16 μου χρόνια παραπάνω από ένα απλό βιβλίο που ξενύχτησα τρεις βραδυές για να το τελειώσω.
Ήταν το εγχειρίδιο της ζωής.
Ήταν η γνώση του κόσμου όπως δεν τον είχα ποτέ πριν φανταστεί.

Ο συγγραφέας του έφυγε το περασμένο Σάββατο 15 Ιουλίου, αργά το βράδυ.


"-Εγώ τέλειωσα Μανωλόπουλε, στο είπα. Ηρέμησα πια. Το βλέπεις αυτό το μπουκάλι; Είναι το τελευταίο που θα πιω. Καθάρισα, τέρμα. Δεν σας κάνω τη χάρη να σβήσω. Εσύ να δούμε. Θ' αφήσεις ποτέ να βγουν απο μέσα σου τόσα σκατά; Θ' αφήσεις να ξεμπουκάρουν οι θάλασσες και τα ποτάμια και οι μνήμες; Θα τ' αφήσεις ποτέ έξω στο φως; Μια ζωή, μπάσταρδε, τα κλείνεις, τα μπλοκάρεις, βάζεις φράγματα..... Και να πω ότι δεν ξέρεις την παγίδα ή οτι το ξεπέρασες και εντάξει, ησύχασες; Εσύ μια ζωή είσαι εδώ και εκεί, πηγαινοέρχεσαι μετέωρος, δεν ακουμπάς πουθενά. Καμιά φορά σκέφτομαι πως ήσουνα βαλτός να σαμποτάρεις τη ζωή σου. Μαλάκα!"

Ευχαριστώ πολύ για όλα.
Μα κυρίως, για κάθε ανάμνηση που μου ήρθε στο μυαλό απόψε.
Θυμήθηκα φίλους, παρέες, τη ζάλη από το πιοτό, τον βήχα από το βαρύ τσιγάρο.
Ζωντάνεψαν φίλοι που χάθηκαν, είδα το γέλιο τους ζωντανό μπροστά στα μάτια μου, άκουσα τη φωνή τους ξανά στο δωμάτιο!
Είμαι ευγνώμων....