Το παπάκι μου...

Η 18η Φεβρουαρίου εκείνης της χρονιάς ξημέρωσε με κρύο. Πολύ κρύο για τα δεδομένα που έχουμε συνηθίσει στο Ηράκλειο.
Σηκωθήκαμε από το κρεβάτι, είχα ενημερώσει πως θα καθυστερήσω να πάω στη δουλειά εκείνη τη μέρα γιατί έπρεπε να πάμε στον γιατρό. Η εγκυμοσύνη ειχε προχωρήσει πολύ, η μέρα πλησίαζε.
Σταθήκαμε στο τζάμι να κοιτάζουμε το πυκνό χιόνι που έπεφτε στον δρόμο. Ένα αυτοκίνητο πολύ γνωστής εταιρείας ταχυμεταφορών είχε "κολλήσει" στην ανηφόρα, η άσφαλτος γλιστρούσε, τα λάστιχα γυρνούσαν σαν τρελά και ο οδηγός είχε έρθει σε απόγνωση μην μπορώντας ούτε μπρος να κάνει, ούτε πίσω. Ντύθηκα και κατέβηκα μήπως ήθελε βοήθεια, δεν χρειάστηκε, βρίζοντας βρήκε τον τρόπο να ξεκινήσει.
Το κρύο μου τρυπούσε το πρόσωπο. Κρύωνα.
Κοίταξα προς το μπαλκόνι, η Ρένα καθόταν πίσω από το τζάμι και με κοιτούσε.
Όλο της το σώμα ήταν πρησμένο, εκτός από την κοιλιά, τα χείλη, τα μάγουλα, ακόμα και το μέτωπό της λες και ήταν έτοιμα να εκραγούν!
Άνοιξα τις παλάμες μου για να γεμίσουν χιόνι, κοίταξα ένα γύρο το τοπίο και ανέβηκα στην ζεστασιά του διαμερίσματος.
"-Χειμωνιάτικος θα μας βγει ο τύπος!", αστειεύτηκα.
Τα λόγια του γιατρού ήταν αναμενόμενα. Την επόμενη μέρα θα είχαμε γεννητούρια, το παιδί ήταν πολύ κοντά στο να βρει το δρόμο του και ο μαιευτήρας δεν ήθελε να διακινδυνέυσουμε την υγεία του.
Η νύχτα ήταν μακριά, αξημέρωτη. Είχαμε και οι δύο αγωνία.
Από την αίσθηση του άγνωστου.
Από τη χαρά για το πρώτο μας παιδί.
Επειδή δεν γνωρίζαμε...
Όλα μαζί.
Σηκωθήκαμε πριν ακόμα ξημερώσει, ξεκινήσαμε για το "Μητέρα" φορτωμένοι μόνο με τα απαραίτητα. Μια μικρή βαλίτσα με τις πυτζάμες και τα εσώρουχά της, δυο αλλαξιές μωρουδιακά για το παιδί που ερχόταν.....
Αγωνία για το άγνωστο.
Λαχτάρα για τη νέα ζωή που ερχόταν, κομμάτι από τη ζωή μας.
Ήμουν εκεί, στην αίθουσα οδυνών, από το πρωί στις 8 που μου άνοιξαν οι νοσηλεύτριες, μέχρι το μεσημέρι στις 13.17 που γεννήθηκε το πρώτο μας παιδί.
Ο καιρός της προηγούμενης μέρας είχε δώσει τη θέση του σε μια λιακάδα απερίγραπτης ομορφιάς λες και ο κόσμος γιόρταζε μαζί μας τον ερχομό της ζωής, λες και ήθελε και η φύση να έχει συμμετοχή στην ευτυχία μας!
Τα συναισθήματα δεν περιγράφονται, δεν υπάρχουν λέξεις να τα περιγράψουν. Συνήθως οι πατεράδες βρίσκονται σε μια απόσταση από όλη αυτή τη διαδικασία και στήνονται έξω από τα μαιευτήρια για να δουν απλά το νεογέννητο, εγώ όμως ήμουν εκεί, το "επέβαλα" κατά κάποιο τρόπο απέναντι στις όποιες διαφωνίες είχε το νοσηλευτικό προσωπικό απλά γιατί τα πάντα είναι θέμα επιλογής.
Οι στιγμές ήταν μοναδικές, ποτέ δεν θα ξεχάσω πώς ένοιωσα όταν τον αντίκρυσα για πρώτη φορά, όταν τον έπιασα στην αγκαλιά μου, όταν ένοιωσα την ανάσα του πάνω μου...
Ήταν μια μέρα σαν τη σημερινή, ήταν η 19η μέρα του Φλεβάρη, μια μέρα που θα μου μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη, όσο το σώμα μου έχει πνοή...


Τα χρόνια περνούν γρήγορα κι όμως, ακόμα και απόψε που κοιτάζω τα όμορφα μάτια του που γυαλίζουν από ευτυχία, βλέπω εκείνο το μωράκι που μου έδωσε στην αγκαλιά μου ο παιδίατρος, αμέσως μετά τη γέννησή του. Το μωράκι που από εκείνο το πρώτο βράδυ της ζωής του στο "Μητέρα", του τραγουδούσα το "Παπάκι" καθώς το κοιτούσα ξαπλωμένο στην κούνια να πιπιλάει τα χείλη του...


Νοιώθω τόσο όμορφα που πάντα ήμουν δίπλα του. Πάντα, ακόμα και τώρα, ακόμα και μετά από όσα σφάλματα έκανα στην ανατροφή του, ποτέ δεν ένοιωσα να μου λείπει, γιατί απλά ήμουν πάντα "εκεί".
Στα καλά και τα άσχημα.
Στις χαρές και τις λύπες.


Κι έτσι θα είναι πάντα, όσο θα έχω φως στα μάτια μου για να κοιτάζω τα μάτια του τα όμορφα...

Οι δικές μου "Ψηφίδες Κρητικής Ιστορίας" στο Καθολικό Παρεκκλήσι του Τιμίου Σταυρού...

Ονειρευόμουν χρόνια τη στιγμή που το Παρεκκλήσι του Τιμίου Σταυρού στο λιμάνι του Ηρακλείου θα άνοιγε τις πόρτες του για το ευρύ κοινό.
Το πρώτο βήμα έγινε με την έκθεσή μου στα πλαίσια του φεστιβάλ "Αθέατη Πόλη 2019" του συλλόγου Αρχιτεκτόνων νομού Ηρακλείου (https://psihotherapia.blogspot.com/2019/09/blog-post_14.html) κατά την οποία είχα την ευκαιρία, όχι μόνο να εκθέσω τις φωτογραφίες μου αλλά και να κρατήσω για δύο μέρες ανοιχτό το Παρεκκλήσι και το Κοιμητήριο για τον κόσμο!
Η επιτυχία τότε ήταν πέρα από κάθε μου προσδοκία!
Μία από τις επισκέπτες της έκθεσης τότε ήταν η αγαπημένη μου φίλη Μάρα Παναγιωτάκη, ιστορικός και μέλος των εθελοντών του δήμου Ηρακλείου, η οποία μου πρότεινε να κάνουμε κάποια δράση στα πλαίσια των διαλέξεων για τις "Ψηφίδες Κρητικής Ιστορίας". Με χαρά ανέλαβα να μιλήσω με τον πατέρα Δανιήλ για να κανονίσουμε, με σεβασμό πάντα στην ιερότητας και στα πλαίσια της σπουδαιότητας του χώρου, να ανοίξουν οι πόρτες του πολύ σημαντικού αυτού μνημείου για όλο τον κόσμο, παράλληλα με μια ομιλία.
Ο πατέρας Δανιήλ που δεν μου έχει αρνηθεί ποτέ, δεν το έκανε ούτε τώρα καθώς γνωρίζει πρώτα από όλα τον σεβασμό μου για τον ίδιο, για τον χώρο και για την Καθολική Εκκλησία, μου παραχώρησε τα κλειδιά του ναού και αφού κουβεντιάσαμε τη θεματολογία που θα μπορούσαμε να παρουσιάσουμε, καταλήξαμε να προτείνουμε στον καπουκίνο μοναχό του τάγματος των Φραγκισκανών, αδελφό Νίκο Ρούσο, ιστορικό της Καθολικής Εκκλησίας, να μιλήσει για ένα πολύ σημαντικό, ίσως ξεχασμένο πρόσωπο της νεότερης ιστορίας του Ηρακλείου, τον πατέρα Αντονίνο.
 Η Μάρα ανέλαβε όλη την οργάνωση και την προβολή της ομιλίας και οι δύο μαζί, στις 12 Φεβρουαρίου το μεσημέρι, βρεθήκαμε στο Παρακκλήσιο και τακτοποιήσαμε τις τελευταίες λεπτομέρειες.
Η ομιλία του αδελφού Νίκου έγινε το ίδιο βράδυ. Ο χώρος του Παρεκκλησίου ήταν κατάμεστος, οι 55 καρέκλες δεν έφτασαν για το κοινό και χρειάστηκε να σταθούν όρθιοι περίπου 20 άνθρωποι.
Σε περίπου 40 λεπτά ακούσαμε λεπτομέρειες για την παρουσία των Καθολικών στην Τουρκοκρατία άγνωστες μέχρι σήμερα, είδαμε φωτογραφίες που δεν είχαν στο παρελθόν δημοσιευτεί και όλα αυτά μέσα σε ένα μνημείο που μέχρι πριν από 6 μήνες, ελάχιστοι Ηρακλειώτες γνώριζαν!

Νοιώθω πολύ υπερήφανος που ήμουν κομμάτι σε όλο αυτό, είμαι ακόμα πολύ συγκινημένος που ο πατέρας Δανιήλ είπε στην προσφώνησή του πως, εγώ ήμουν αυτός που έβαλε τον σπόρο για να γίνει αυτή η εκδήλωση!

Νοιώθω ευγνώμων...

Ο αδερφός Νικόλαος Ρούσσος

 

Η κυρία Μάρα Παναγιωτάκη

Ο πατέρας Δανιήλ με την κυρία Παναγιωτάκη

Οι παραπάνω φωτογραφίες χορηγούνται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Ελλάδα.

Ουλαλούμ....

Σκίτσο από το https://skitsografeio.blogspot.com/

Ο έρωτας....
Κανείς δεν έχει καταφέρει να τον ερμηνεύσει.
Είναι ένα συναίσθημα που μόλις αρνηθείς την ύπαρξή του, αυτόματα του δίνεις υπόσταση...
Αν πάλι παραδεχτείς πως υπάρχει, πέφτεις αργά ή γρήγορα στην παγίδα του....

Γεννιόμαστε μόνοι σ' αυτό τον κόσμο.
Πεθαίνουμε μόνοι.
Αυτές είναι οι δυο μοναδικές βεβαιότητες της ζωής μας.
Ο έρωτας ίσως είναι η γέφυρα που ενώνει αυτές τις δύο βεβαιότητες.
Ίσως είναι η απόδειξη της ύπαρξης.
Ίσως πάλι είναι πάλι απλά μια δικαιολογία για να συνεχίζουμε την ύπαρξή μας, για να διαιωνίζουμε το είδος.

Ίσως πάλι είναι κάτι πολύ βαθύτερο.

Ίσως είναι η φίλη που πριν πολλά χρόνια μάζεψε των αματιών της και ήρθε να σε δει από κοντά, εκείνη που μερικές μέρες αργότερα την είδες δακρυσμένη να μπαίνει στο αεροπλάνο και να φεύγει και δεν είχες το κουράγιο να την σταματήσεις. Και μόνο άκουγες Σκαρίμπα μελοποιημένο μετά και έκλαιγες μερόνυκτα ολόκληρα που δεν το έκανες...
Που δεν άνοιξες το στόμα να της φωνάξεις "-Σταμάτα, δεν θα έχουμε άλλη ευκαιρία! Μείνε!"

Ο έρωτας....
"Ανίκητος στην μάχη" κατά τους προγόνους μας....
Εμπορευματοποιημένος μέχρι αηδίας στις μέρες μας!

Ερωτεύσου λες και είναι η τελευταία φορά και μην δίνεις σημασία στις ερμηνείες.
Τα συναισθήματα χάνουν την αξία τους όταν βάζουμε λέξεις να τα συντροφεύσουν.

Και ίσως δεν έχεις άλλη ευκαιρία....

Ψηφίδες Κρητικής Ιστορίας στο Καθολικό Παρεκκλήσι του Τιμίου Σταυρού...

Τον Σεπτέμβριο, με αφορμή την έκθεσή μου στο πλαίσιο του φεστιβάλ "Αθέατη Πόλη 2019" του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων Ηρακλείου, γνώρισα αξιόλογους ανθρώπους με ενδιαφέρον για το Ηράκλειο και την ιστορία του.
Έδειξαν ενδιαφέρον για το Καθολικό Παρεκκλήσι του Τιμίου Σταυρού, εντυπωσιάστηκαν από τον χώρο, τους μάγεψε το "αθέατο" παράλληλα με την σημαντικότητα και την ιερότητα του τόπου.
Η έκθεσή μου, η αγάπη μου για το Παρεκκλήσι ξαφνικά πήρε άλλη διάσταση, λες και κάποιος άνοιξε την κουρτίνα που το έκρυβε τόσα χρόνια αποκαλύπτοντας μια από τις δεκάδες, ιστορικές αλλά αθέατες όψεις της πόλης μου.
Όσα χρόνια γνωρίζω την ύπαρξη του Παρεκκλησίου, το όνειρό μου ήταν πάντοτε αυτό. Να φύγει από την αφάνεια ο τόπος και χωρίς να χάσει την ιερότητά του, να "ανοίξει" προς το κοινό.
Να μπορούν οι νέοι Ηρακλειώτες να το ζήσουν, να το γνωρίσουν.
Όχι όπως το γνώρισα εγώ πριν από 20 χρόνια που κατέρρεε από την εγκατάλειψη, αλλά όπως είναι σήμερα μετά από τις προσπάθειες της Καθολικής Αρχιεπισκοπής Σύρου και την αγάπη του Καθολικού Ιερέα πατέρα Δανιήλ Στάνκιεβιτς που είναι πλέον προσωπικός μου φίλος.
Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Μάρα Παναγιωτάκη που συμμερίστηκε την αγάπη και τις σκέψεις μου για το Καθολικό παρεκκλήσι.


Ένα ακόμα όνειρο μου λοιπόν γίνεται πραγματικότητα την Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2020 στον χώρο του παρεκκλησίου.
Ο χώρος θα είναι ανοικτός για το κοινό και όποιος παρεβρεθεί θα έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει της ομιλία του καπουκίνου μοναχού αδερφού Νίκου Ρούσου αναφορικά με την παρουσία της Καθολικής εκκλησίας κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας και την Κρητικής Πολιτείας.
Το θέμα για μένα έχει τη μικρότερη σημασία.
Για μένα το σημαντικότερο είναι πως βλέπω ένα όνειρο χρόνων να ζωντανεύει, πως η αγάπη μου έπιασε ρίζες...
Το μόνο που απομένει είναι να έχω δίπλα μου εκείνο το βράδυ, μαζί με τον κόσμο που θα έρθει για να παρακολουθήσει την ομιλία, όλους όσους αγαπάω.


Σας περιμένω να τα πούμε από κοντά!

Mr Floyd....

Πρέπει  να ήταν το καλοκαίρι του 1992, τελειώνοντας την πρώτη τάξη του Λυκείου έπιασα δουλειά στο μαγαζί του Μανώλη "για το χαρτζηλίκι", αλλά και για να περνάει η ώρα μου, για να μην τριγυρνάω άσκοπα στη γειτονιά..
Άλλα περίμενα ξεκινώντας αυτή τη δουλειά, συνάντησα άλλα τελικά, εμπειρίες που δεν τις χωρούσε το μυαλό μου. Γνώρισα ανθρώπους με βαθιές γνώσεις που δεν είχα συναναστραφεί ποτέ στο παρελθόν, γνωρίστηκα με μουσικούς, είδα δρόμους που δεν είχα δει ποτέ.
Το καλοκαίρι εκείνο γνώρισα τον Χάρη, μια φιγούρα που επηρέασε όλη τη μετέπειτα ζωή μου, τον τρόπο που ξεκίνησα να βλέπω τα πράγματα από την εφηβεία μου, μέχρι και σήμερα. Από πολλές απόψεις που ίσως θα πρέπει να τις γράψω κάποια στιγμή.
Τότε γνώρισα επίσης τη μουσική από τη μεριά όχι του ακροατή, αλλά του δημιουργού, του σολίστα. Του μουσικού. Όχι, μουσική δεν έμαθα να παίζω, ούτε τότε ούτε ποτέ μέχρι σήμερα, εντάξει, ίσως λίγο την εισαγωγή του Nothing Else Matters των Metallica... Τότε ήταν όμως που γνώρισα την πραγματική μαγεία της μουσικής από τόσο κοντά.
Ο Μανώλης έπαιζε ηλεκτρική κιθάρα. Στη μέσα μεριά του καταστηματος είχε μια κατακόκκινη Fender, αστραφτερή στην βάση της, πάντα καλογυαλισμένη. Όλο το μαγαζί μπορεί να ήταν άνω-κάτω, εκείνος όμως φρόντιζε Εκείνη να είναι πάντα πεντακάθαρη, χωρίς ίχνος σκόνης πάνω της! Πάω στοίχημα πως θα της έλεγε καλημέρα το πρωί και καληνύχτα το βράδυ! Δεν την άγγιζε ποτέ όταν ήταν άκεφος, όταν ήταν προβληματισμένος, λες και δεν ήθελε να της μεταφέρει τα προβλήματά του. Οι στιγμές εκείνες ανήκαν αποκλειστικά σε μια ταλαιπωρημένη κλασική κιθάρα, αυτή ήταν η παρηγοριά του, αυτή ήταν το φάρμακο για την στεναχώρια του.
Ο Χάρης είχε κατάστημα με αξεσουάρ αυτοκινήτων στην απέναντι μεριά του δρόμου. Μουσικός με απίστευτες δυνατότητες, έπαιζε synth και έγραφε μουσική, μπορούσε να παίξει κάθε μουσικό όργανο που έπεφτε στα χέρια του, έβγαζε μουσική ακόμα και χτυπώντας ένα κομμάτι ξύλο, λάτρευε την κιθάρα, όχι όμως στην ακριβώς κλασική της εκδοχή. Στην κιθάρα που έπαιζε είχε αλλάξει τις χορδές, τις είχε ανακατέψει με αποτέλεσμα να παράγει έναν ήχο ιδιαίτερο, σίγουρα διαφορετικό, μοναδικό σε σχέση με κάθε άκουσμα που είχα γνωρίσει μέχρι τότε.
Όταν ο Μανώλης είχε τις μαύρες του, όταν δεν είχε όρεξη για δουλειά, έβγαινε στο πεζοδρόμιο και φώναζε τον Χάρη. Του έκανε νόημα να κρατάει και την "παράξενη" κιθάρα του μαζί. Ξεκινούσαν να παίζουν και τίποτα δεν ήταν ικανό να τους σταματήσει. Ενίοτε στην παρέα έμπαιναν και άλλοι οργανοπαίχτες φίλοι των παιδιών, επαγγελματίες και όχι, όλοι όμως έπαιζαν για το μεράκι, για την αγάπη του για το πεντάγραμμο. Για την καρδιά τους.
Εκει, σ' αυτό το εργαστήριο των 6 τετραγωνικών μέτρων άκουσα για πρώτη φορά Santana, Metallica, Doors, Rolling Stones...
Ένα απόγευμα, θυμάμαι ήταν προς το τέλος του καλοκαιριού όταν οι μέρες είχαν αρχίσει να ψυχραίνουν, πήγα στο εργαστήριο και τους βρήκα να κάθονται μπροστά στο γραφείο. Ο Χάρης είχε μπροστά του το synth, ο Μανώλης κρατούσε ένα μαλακό πανί, γυάλιζε την κιθάρα και προσπαθούσε να την κουρδίσει.
Ήταν σιωπηλοί.
Μελέτούσαν.
Σχεδόν δεν μου έδωσαν σημασία, ήταν στον κόσμο τους. Ξεκάθαρα.
Έξω ψιχάλιζε, κάθησα στην μοναδική άδεια καρέκλα και δεν μιλούσα, απλά τους παρατηρούσα.
Σε κάποια στιγμή σταμάτησαν τα νοήματα, με μια κίνηση ο Χάρης άνοιξε τον ενισχυτή στα αριστερά του και ξεκίνησε αργά να παίζει μια μελωδία στα πλήκτρα. Ο Μανώλης με την πένα σφιγμένη στα δάχτυλα κρατώντας την Fender στην ποδιά του, μπήκε στο κομμάτι με ένα βλέμμα του Χάρη.
Όχι νωρίτερα, ούτε ένα δευτερόλεπτο αργότερα.
Η μελωδία ταξίδευε στον χώρο, απλωνόταν στο δωμάτιο μαγικά, άκουγα με ευλάβια, το μυαλό μου ταξίδεψε στη στιγμή έξω, στον δρόμο, στη γειτονιά, έσπασε τα όρια της πόλης, σηκώθηκε στον αέρα, ξέφυγε....
Σιωπούσα και ταξίδευα. Λυτρωνόμουν, όλο και περισσότερο. Όλο και πιο μακριά!
"Remember when you were young,
you shone like the Sun.
Shine on, you crazy diamond!"
Ήταν η πρώτη φορά που άκουσα Pink Floyd....
Εγώ, που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα δογματικά σχεδόν να κάνω βήμα πέρα από το Ελληνικό ροκ, λόγω ηλικίας, λόγω συναναστροφών, σε λίγες στιγμές γνώρισα έναν καινούργιο κόσμο, μαγικό!
Ένα κόσμο με ροή, ένα κόσμο που κάθε νότα μου ταξίδευε το μυαλό πέρα από τις γνωστές διαστάσεις, που δεν κλεινόταν στα όρια του χώρου και του χρόνου όπως τον γνώριζα!
Ενός κόσμου χωρίς σύνορα, με νόημα πέρα από το προφανές, το εύκολο, με νόημα πίσω από το νόημα...
Αναλογίζομαι πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε, κι όμως τα μουσικά μου ακούσματα έχουν αλλάξει ελάχιστα από εκείνο το καλοκαίρι. Οι Pink Floyd καθόρισαν σε πολύ μεγάλο βαθμό τις μουσικές μου προτιμήσεις καθώς τα άλμπουμ τους, ανέβασαν κατακόρυφα τον πήχυ της ποιότητας των μουσικών μου επιλογών.
Και όχι άδικα.
Λίγο καιρό μετά το μαγικό εκείνο απόγευμα στο εργαστήριο του Μανώλη, το κρατικό κανάλι της Ελληνικής τηλεόρασης πρόβαλε ένα απόσπασμα της παγκόσμια tour των Pink Floyd με την εμβληματική ονομασία "Pulse".
Κατάφερα να την γράψω σε βιντεοκασέτα, αργότερα την αντέγραψα σε κασέτα ήχου, φρικτής ποιότητας που όμως ελάχιστα θυμάμαι πως με ενοχλούσε! Την άκουγα ξανά και ξανά μέχρι που σχεδόν καταστράφηκε, μέχρι που συγκρότημα κυκλοφόρησε το tour σε ένα διπλό CD με την πιο ιδιαίτερη συσκευασία που είδα ποτέ μου.

Το εξώφυλλο του "Pulse"

Το κουτί που εκτός από τα CDs περιελάμβανε και ένα πολυτελέστατο leaflet με εικονογραφημένη αναφορά σε κάθε τραγούδι, είχε στην εξωτερική πλευρά του ένα κόκκινο led που αναβόσβηνε στην συχνότητα του μέσου καρδιακού παλμού....


Οι Floyd ποτέ δεν άφησαν ούτε την παραμικρή λεπτομέρεια στην τύχη της.


Γι' αυτό μας σημάδεψαν κατευθείαν στην καρδιά....

Εικόνα: Από το Σίδερο στο Κοξαρέ...

Είχα πάει πριν τρία χρόνια για πρώτη φορά στον Άγιο Ισίδωρο (http://psihotherapia.blogspot.com/2017/05/blog-post_29.html), στο ανατολικότερο άκρο της Κρήτης. Είχα μαγευτεί με την ομορφιά του τόπου, υποσχέθηκα στον εαυτό μου να βρεθώ εκεί ξανά, στην χάρη του Αγίου αφού έτσι κι αλλίως λόγο της παρακείμενης ναυτικής βάσης, οι πόρτες δεν ανοίγουν παρά στις 4 του Φλεβάρη.
Ήθελα πολύ να πάω φέτος. Το σχεδίαζα από πέρσι τον Οκτώβρη, ήθελα ξανά να βρεθώ εκεί στα μέρη τα αγαπημένα της Σητείας.
Όταν κάνεις σχέδια ο Θεός γελάει, δεν λένε;
Έφτασε η μέρα, αντί για το ανατολικότερο, βρέθηκα στο δυτικότερο άκρο της Κρήτης για δουλειά και μετά στο νοτιότερο για μια τελετή, από εκείνες που σου μαυρίζουν την καρδιά...
Κουράστηκα, σχεδόν εφτά ώρες στο τιμόνι, το βράδυ ένοιωθα τόσο κουρασμένος, τόσο απογοητευμένος από τη μέρα....


Κι όμως... μετά που το είδα πιο ψύχραιμα, όταν έριξα από τα μάτια μου το πέπλο της κούρασης και τη απογοήτευσης που τα σχέδιά μου δεν πραγματοποιήθηκαν, σκέφτηκα πως τελικά ο δρόμος δεν πρέπει να μας απογοητεύει, φτάνει να κρατάμε ανοικτά τα μάτια και να βλέπουμε τις εικόνες γύρω μας.
Πραγματικά, μια τόσο κουραστικη μέρα έγινε η αφορμή να βρεθώ σε μέρη που μπορεί να μην τα επέλεξα άμεσα, όμως είχα να βρεθώ χρόνια πολλά κι ευτυχώς παρά τη βιασύνη και το άγχος μου, έδωσα στον εαυτό μου την ευκαιρία να σταματήσω για λίγο και να τα απολαύσω.
Να τα απαθανατίσω με το κινητό μου...

Μεγάλη υπόθεση η εικόνα.
Ακόμα μεγαλύτερη να μπορείς να τη διακρίνισεις τη στιγμή που περνάει από μπρός σου, όχι την στιγμή που επέλεξες να την δεις...


Σκέψου το...