Όταν ομορφαίνει μια πόλη, ομορφαίνουν και οι κάτοικοί της...

 

Περπατάω χρόνια στο Ηράκλειο.
Στο κέντρο, στον παραλιακό, στα τείχη, στον Καράβολα, στα προάστια.
Ωστόσο, στην χτεσινή μου βόλτα συνάντησα μετά από καιρό, ελάχιστα πράγματα που να με ενοχλούν σε σχέση με το παρελθόν.
Εντάξει, η πόλη δεν άλλαξε από τη μια μέρα στην άλλη, δεν άλλαξε η ρυμοτομία της, δεν εξαφανίστηκαν τα κτίρια που χαλάνε την οπτική μου, δεν γεμίσαμε ξαφνικά πάρκα με πράσινο. Ο δημόσιος χώρος δεν απλώθηκε ξαφνικά.
Απλά, η πόλη έχει αλλάξει προς το καλύτερο.
Περπατησα από το λιμάνι μέχρι τον Καράβολα, μετά στα τείχη μέχρι τον τάφο του Καζαντζάκη κι έπειτα στην πλατεία Ελευθερίας και πάλι στο λιμάνι και με μεγάλη μου έκπληξη συνάντησα ελάχιστα σκουπίδια, φροντισμένη βλάστηση, δημόσιο χώρο ανθρώπινο, με ηρεμία, με σεβασμό στον περαστικό!
Και, ξέρεις τί είναι εκείνο που με ικανοποιεί περισσότερο σε αυτή την εικόνα;
Εντάξει, η δημοτική αρχή έχει κάνει την προσπάθειά της, όμως κάπου αλλού είναι αυτό που με ενθουσιάζει.
Την προσπάθεια αυτή δείχνουν, επιτέλους, να έχουν αρχίσει να σέβονται και οι πολίτες του Ηρακλείου.

Μακάρι να αλλάξει κάτι επιτέλους, μακάρι η γενιά των ανθρώπων που γνωρίζουν τώρα το Ηράκλειο, μακάρι οι κάτοικοι αυτής της πόλης να μάθουν να την αγαπάνε, να την φροντίζουν σαν να ήταν κάθε κομμάτι δημόσιου χώρου η αυλή του σπιτιού τους.

Να μάθουν να την σέβονται!

Πόσο πιο ευτυχισμένοι θα είμασταν όλοι μας τότε!

Οι παραπάνω φωτογραφίες χορηγούνται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Ελλάδα. 

Μια εικόνα, αιώνες ιστορίας!

 

Μια συνηθισμένη φωτογραφία θα έλεγε κάποιος κι όμως, πίσω από το καλοκαιρινό σκηνικό, εμφανέστατα κρύβονται αιώνες ολόκληροι ιστορίας!
Σπασμένα πιθάρια, κορινθιακού ρυθμού κιονόκρανα, μουσουλμανικές επιτύμβιες στήλες, αλαβάστρινοι πεσσοί και στο βάθος, το ενετικής κατασκευής Φρούριο του Αγίου Δημητρίου!
Ηράκλειο, Χάνδακας, Κάντια και πάλι Ηράκλειο....
Η πόλη της καρδιάς μου!

Πόσο όμορφη είναι όταν την περπατάς!

Κύκλοι γκρεμισμένοι...

 

Πέρασα τυχαία ένα βράδυ από εκεί, δύο χρόνια πριν.
Ήταν μια εξαιρετική φθινοπωρινή βραδιά, από εκείνες που δεν έχει ψύχρα, προσποιείσαι όμως ότι υπάρχει μια υγρασία στην ατμόσφαιρα έτσι για να σου πιάσει ο άλλος το χέρι, να νοιώσεις την ζεστασιά του στην παλάμη σου...
Ήταν όμορφο το συναίσθημα, φωτογράφισα τη φράση αυτή στο ερμητικά κλειστό ξύλινο παράθυρο και την έβαλα βαθιά μέσα στην καρδιά μου, μέσα μου σαν φυλαχτό που το κρατούσα στο χέρι για να νοιώσω την ζεστασιά, την ευτυχία της στιγμής...

Πέρασα προχτές.
Γκρεμισμένα ντουβάρια στα διπλανά σπίτια, ο δήμος φτιάχνει τον δρόμο στρώνοντας πέτρινες πλάκες.
Μπουλντόζες, μηχανήματα...
Το παλιό σπίτι στην οδό Γιαννίκου τριγυρισμένο από σύρματα που αποτρέπουν τους περαστικούς να πλησιάσουν το ξύλινο παράθυρο.

"Προσεχώς κατεδάφιση" προαναγγέλει η ταμπέλα, αποτρέποντας τους οδηγούς να αφήσουν τα αυτοκίνητά τους κοντά.

Μαχαίρι στην καρδιά; Όχι ακριβώς.

Αν δεν προσπαθήσουμε να σωθεί κάτι που κινδυνεύει, δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να λυπηθούμε για την απώλειά του.

Για το μόνο που λυπάμαι είναι για το ψαράκι που θα χάσει την παρέα των περαστικών που θαύμαζαν την απλότητά του.

Ίσως και για τους κύκλους που δεν εφάπτονταν ποτέ πραγματικά...

Στέγες και καρδιές....

 Το καλοκαίρι του 1993 παρακολουθούσα μαθήματα στο φροντιστήριο Ορίζοντες για να προετοιμαστώ για τις Γενικές Εξετάσεις της επόμενης χρονιάς. 

Εκτός από τα Μαθηματικά, την Ιστορία και την Κοινωνιολογία που η ύλη ήταν συγκεκριμένη, το μάθημα που μας προκαλούσε τρόμο ήταν η Έκθεση που απαιτούσε πέρα από γνώσεις, φαντασία στην ανάπτυξη καθώς και προσεκτική ερμηνεία των θεμάτων για την σωστή ανάπτυξή τους. 
Στα μαθήματα μελετούσαμε τα θέματα των προηγούμενων ετών για να αποκτήσουμε την ικανότητα να αναγνωρίζουμε, ακόμα και από μια φαινομενικά "άσχετη" λέξη, το ζητούμενο του εξεταστή που θα μας έφερνε τον πολυπόθητο βαθμό.
Θυμάμαι το δέος που μου προκάλεσε το θέμα του 1984, η φράση από το "Ζητείται Ελπίς" του Αντώνη Σαμαράκη:

"Ποτέ άλλοτε οι στέγες των σπιτιών των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά η μία στην άλλη, όσο είναι σήμερα. Και ποτέ άλλοτε οι καρδιές των ανθρώπων δεν ήταν τόσο μακριά η μία από την άλλη, όσο είναι σήμερα".

Σήμερα η ίδια αυτή φράση, μου προκαλεί τρόμο καθώς είναι πιο επίκαιρη από ποτέ.

Πέρασαν τόσα χρόνια, η επιστήμη προχώρησε, οι κοινωνίες υποτίθεται πως εξελίχθηκαν, όμως οι αποστάσεις μεταξύ των καρδιών μας όλο και μεγαλώνουν.
Οι διαφορές μας οξύνονται και γίνονται όλο και πιο δυσεπίλυτες, χρησιμοποιούμε τη γλώσσα για να βρίζουμε αντί να επιχειρηματολογούμε, φτάσαμε να σκοτώνουμε τον διπλανό μας για μια θέση στάθμευσης, σταματήσαμε να επικοινωνούμε.

Σταματάμε να υπάρχουμε.

Αφού ο κόσμος υπάρχει μόνο όταν τον μοιράζεσαι, ποιο είναι το μέλλον μας;

Χρόνια πολλά Ελλάδα!

Δύο θολές φωτογραφίες, πίσω στο 2002 όταν υπηρετούσα τη θητεία μου σε φυλάκιο στην Κω.

Λίγα μίλια, έξι αν θυμάμαι καλά, από τα τουρκικά παράλια, αν και η περίοδος εκείνη ήταν από τις ήρεμες στις σχέσεις μας με τους εξ ανατολών γείτονες, ήμασταν πάντα ανήσυχοι, τυπικοί και προσεκτικοί στα καθήκοντά μας, "για κάθε ενδεχόμενο"...
Θυμάμαι δεν ήταν λίγες οι φορές που το ραντάρ επιφανείας του παρατηρητηρίου έδειχνε ίχνη πίσω από τα χωρικά μας ύδατα που έρχονταν και χάνονταν, σε ένα διαρκές "παιχνίδι" νεύρων.
Να μην μιλήσω δε για το κυνηγητό που λάμβανε χώρα σχεδόν καθημερινά πάνω από τα κεφάλια μας, με τους "γείτονες" να έχουν στην ημερήσια ατζέντα τους το πρωινό μας ξύπνημα με τους μετακαυστήρες των F-16... Και όλα αυτά σε μια "ήσυχη" περίοδο για τα ελληνοτουρκικά...

Ήταν αρχές του χειμώνα, λίγο πριν πάρω μετάθεση, έκανε ακόμα ζέστη στο νησί. Ξημέρωνε, είχα μόλις τελειώσει την υπηρεσία μου και κατευθύνθηκα προς το φυλάκιο για να ξυπνήσω τους υπόλοιπους και να ξεκινήσουμε τη ρουτίνα της μέρας.
Κοίταξα τον ιστό της σημαίας, μου φάνηκε τόσο άδειος καθώς στεκόταν χωρίς εκείνη, ρίγος με έπιασε, ήταν τόσο παράξενο το συναίσθημα που ακόμα και σήμερα μου κάνει εντύπωση καθώς το σκέφτομαι. Τα μάτια μου βούρκωσαν.
Ένα μικρό κομμάτι πανί, από λευκές και γαλάζιες λωρίδες κι όμως χωρίς αυτό ήταν όλα τόσο διαφορετικά! Πόσα πράγματα συμβολίζει η σημαία μας, πόσοι σπουδαίοι άνθρωποι την κράτησαν ψηλά, όχι για το "μπράβο" και το "ζήτω", αλλά από την αίσθηση του καθήκοντος, την αγάπη για την πατρίδα, τον σεβασμό προς τους προγόνους.
Ένοιωσα ξαφνικά τόση συγκίνηση, ένοιωσα σε δευτερόλεπτα την επίγνωση της σπουδαιότητας της παρουσίας μου εκείνη τη στιγμή.
Δεν περίμενα λεπτό.
Μπήκα στο φυλάκιο, άνοιξα το ντουλάπι που φυλλάγαμε με προσοχή τη γαλανόλευκη, την πήρα με σεβασμό και την έβαλα τη θέση της, στον ιστό, στο ψηλότερο σημείο του λόφου.

Ζούμε σε μια εξαιρετική χώρα με ιστορία, παρόν και μέλλον.
Ας την έχουμε στη θέση της καρδιάς.
Αξίζει να τιμάμε τα σύμβολά της γιατί είναι η φυσική μας συνέχεια, η ιστορία μας, οι κόποι και οι θυσίες ανθρώπων που πάτησαν τα χώματά της πριν από εμάς, σαν ένδειξη σεβασμού προς εκείνους και το αίμα που πρόσφεραν.

Χρόνια πολλά Ελλάδα!