Το Λουτρό και το κάστρο του...

 

Ακολουθώντας το μονοπάτι Ε4 από το Λουτρό προς τον Φοίνικα, μετά από δέκα λεπτά περίπου ο πεζοπόρος φτάνει στο παλιό οθωμανικό κάστρο του Λουτρού. 
Ο Κούλες του Λουτρού χτίστηκε το 1868 μαζί με άλλους στην ευρύτερη περιοχή του Ασκύφου και των Σφακίων με σκοπό να βοηθήσουν τους τούρκους στην κατάπνιξη των διαρκών επαναστάσεων του ντόπιους πληθυσμού.
Ήταν ο μεγαλύτερος της περιοχής και διέθετε ορθογώνιο σχήμα με δύο υπερηψωμένους πύργους ανατολικά και δυτικά. Σε πολύ μικρή απόσταση από το κάστρο υπήρχε δεξαμενή για τις ανάγκες της ύδρευσής του.
Σήμερα σώζονται μεγάλα τμήματα των τειχών του φρουρίου, ο ένας πύργος σε εξαιρετική κατάσταση και ο δεύτερος ο ανατολικός σχεδόν εξολοκλήρου γκρεμισμένος ενώ διατηρείται στην αρχική της κατάσταση η δεξαμενή.

Συνήθως όσοι βρεθούν στο Λουτρό αναζητούν την ηρεμία και την γαλήνη που προσφέρει το απάνεμο λιμανάκι του νομού Χανίων, όμως δυο βήματα πιο πάνω έχουν την ευκαιρία να συναντήσουν την ζωντανή ιστορία του νησιού μας, να αφουγκραστούν τις ιστορίες που έχουν να διηγηθούν τα μισογκρεμισμένα ντουβάρια και να ζήσουν έστω και φευγαλέα την αγωνία των προηγούμενων κατοίκων του τόπου αυτού για ελευθερία και ανεξαρτησία.
Είναι λυπηρό πως και τις δύο φορές που βρέθηκα στον γραφικό Κούλε του Λουτρού για να τραβήξω φωτογραφίες των χαλασμάτων και την ευρύτερης περιοχής, οι μοναδικοί επισκέπτες του χώρου ήταν αλλοδαποί πεζοπόροι που σταμάτησαν να πάρουν μια ανάσα στη σκιά των χαρουπόδεντρων πριν συνεχίσουν στο μονοπάτι προς τα Μάρμαρα και την Αγία Ρουμέλη.

Πόσο λίγο εκτιμάμε τον τόπο μας τελικά...

Οι παραπάνω φωτογραφίες χορηγούνται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Ελλάδα. 

"Γεννημένοι Ήρωες" από τον Κρίστοφερ ΜακΝτούγκαλ

 

Το βιβλίο αυτό μου το πρότειναν, δεν κοίταξα καν τον συγγραφέα του, δεν έριξα ούτε μια ματιά στο εσωτερικό του. Απλά το αγόρασα.
Αμέσως μετά συνειδητοποίησα πως έχω διάβάσει το "Born to Run" του ίδιου συγγραφέα, τη Βίβλο για πολλούς του παγκόσμιου δρομικού κινήματος.
Παραξενεύτηκα.
Τί δουλειά έχει ο συγγραφέας αυτός να γράψει για την απαγωγή του στρατηγού Κράϊπε όπως μου είπε η πωλήτρια στο βιβλιοπωλείο;
Ξεκίνησα να το διαβάζω με μεγάλη περίεργεια χωρίς να γνωρίζω με ακρίβεια τί να περιμένω από αυτό.
Θα διάβαζα την ιστορία του Πάτρικ Λη Φέρμορ και των βοσκών της Κρήτης που έφεραν σε πέρας μια από τις πιο "εξωπραγματικά" τρελές αποστολές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου;
Μήπως θα διάβαζα το "εγχειρίδιο" του ήρωα, παρόμοιο με το αντίστοιχο του απόλυτου δρομέα όπως το περιγράφει ο συγγραφέας στο Born to Run;

Ε λοιπόν, αυτό το βιβλίο κατάφερε να με εκπλήξει γιατί απλά είναι όλα τα παραπάνω και κάτι περισσότερο.
Από την μία περιγράφει με θαυμασμό την λεβεντιά των Κρητικών που είχε καθοριστικό ρόλο στην έκβαση της Μάχης της Κρήτης αλλά και στην όλη πορεία το πολέμου ενάντια στον Χίτλερ σε όλη την Ευρώπη και από την άλλη επιχειρεί τη σύνδεση του θαύματος της αντοχής των ανθρώπων αυτών με τη διατροφή και την εκγύμνασή τους με φυσικούς τρόπους που σήμερα στον βωμό του μάρκετινγκ θεωρούνται ξεπερασμένοι.

Το βιβλίο αυτό συνοψίζοντας δεν είναι σε καμία περίπτωση εγχειρίδιο ηρωισμού όπως ίσως επιχειρεί να επιβάλλει ο τίτλος του.
Είναι όμως ένας κατά κάποιο τρόπος οδηγός αφύπνισης για κάθε σύγχρονο άνθρωπο αναφορικά με τον λάθος τρόπο ζωής που ακολουθούμε στην πλειοψηφία μας.
Είναι ένας ύμνος απέναντι στην Κρητική διατροφή που για αιώνες έχτισε το μύθο του νησιού τρέφοντας ήρωες, γίγαντες, μυθικά πλάσματα, ανθρώπους υπερφυσικούς που όμως δεν ήταν κάτι παραπάνω από μένα κι εσένα.

Θα το διαβάσω ξανά και ξανά.
Κάθε κεφάλαιο έχει κάτι να μου προσφέρει.

Ο Φάραγγας...

 Όταν ήμουν μικρός, μέχρι και την ηλικία των 10-11 ετών, ήμουν ασθενικός. Πότε περνούσα παιδικές ασθένειες, πότε είχα γρίπη, πότε πρήζονταν οι αμυγδαλές μου και ο πυρετός ανέβαινε στα ύψη, δώστου να με τρέχουν οι δικοί μου στο Κέντρο Υγείας της Νέας Αλικαρνασού για να με εξετάσει ο συγχωρεμένος ο Κασαπάκης ο οικογενειακός μας γιατρός, ο Θεός να τον αναπαύσει, ήταν πάντα πλάι μας στα καλά και τα άσχημα.
Τους τοίχους του Κέντρου Υγείας θυμάμαι πως τους στόλιζαν αφίσες από τις πρώιμες διαφημιστικές καμπάνες του ΕΟΤ με μαγευτικές παραλίες από τα νησιά του κεντρικού Αιγαίου με γενόγλωσσες επιγραφές που φανέρωναν τον τόπο που απεικονίζοταν: Greece-Skiathos, Griechenland, Grecia, έντυναν σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες την πρώτη προσπάθεια του Ελληνικού κράτους να προσελκύσει τουρίστες στις μοναδικές ομορφιές της πατρίδας μας.
Ανάμεσα στην παραζάλη του πυρετού, στον πόνο του λαιμού που δεν με άφηνε ούτε το σάλιο μου να καταπιώ, στον βήχα και την κακοκεφιά, κουρνιασμένος δίπλα στη μάνα μου πάνω στον παλιομοδίτικο δερμάτινο καναπέ, το βλέμμα έμενε στιγμές ατέλειωτες κολλημένο σε μια ασπρόμαυρη αφίσα που στο κάτω της μέρος έγραφε Creta και έδειχνε ένα μονοπάτι άγριο με πλούσια όμως βλάστηση και ένα "παράξενο" για τα μάτια μου είδος ζώου, σαν αγριοκάτσικο, με πολύ μακριά κέρατα που σχεδόν ακουμπούσαν στην πλάτη του.
"-Τί είναι αυτό μάνα;"
"-Κρι κρί."
"-Και η φωτογραφία πού είναι τραβηγμένη;"
"-Στο φαράγγι της Σαμαριάς, εκεί ζουν ελεύθερα."
Μετά το βλέμμα, κόλλησε και το μυαλό μου, η φαντασία απέκτησε άρωμα και σχήμα, έγινε τοποθεσία, απέκτησε χρώμα, έγινε μονοπάτι κακοτράχαλο, πηγές γάργαρες που πίνουν νερό τ' αγριοκάτσικα, έγινε ψηλή σαν πεύκο και δροσερή σαν την πυκνή σκιά του.
Στα παιδικά μου μάτια έγινε θρύλος χειροπιαστός κι απέκτησε όνομα.
Ειλικρινά, πριν από εκείνη τη μέρα που δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να έχει ποθήσει να βρεθεί σε κάποιο μέρος άλλοτε, το Φαράγγι της Σαμαριάς έγινε το όνειρο της μέχρι τότε ζωής μου, ο τόπος που λαχταρούσα να περπατήσω τόσο έντονα.
Ο πρώτος προορισμός που πόθησα τόσο πολύ.

Τα χρόνια πέρασαν και φέτος ωρίμασε ο χρόνος και έφτασε η στιγμή να γίνει το παιδικό μου όνειρο πραγματικότητα.
Το 2020 θα μείνει σε όλους μας αξέχαστο για την πίκρα που μας έφερε προκαλώντας τόσο ραγδαίες αλλαγές στην καθημερινότητα, εγώ πάντως θα το ευγνωμονώ γιατί ο Ιούλης του έγινε το χρονικό σημείο που διέσχισα το μεγαλύτερο φαράγγι της Ευρώπης, τον θρυλικό "Φάραγγα" της ιδιαίτερης πατρίδας μου.
Δεν πρόκειται να γράψω τυπικές πληροφορίες για την ιστορία του Εθνικού Δρυμού Σαμαριάς, για τους θρύλους που περιβάλλουν το φαράγγι, αυτά είναι πράγματα που μπορεί εύκολα κάποιος να ανακαλύψει μέσα σε λίγα λεπτά με μια αναζήτηση στο internet.
Αυτό το συναίσθημα που με πλημμυρίζει και θα ήθελα να διαβάσουν όλοι όσοι δεν έχουν περάσει τον Φάραγγα, είναι η αίσθηση της διάσχισής του.

Ε λοιπόν, αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια! Είναι κάτι που δεν μπορούν με τίποτα να αιχμαλωτίσουν οι φωτογραφίες.
Για να μπορέσεις να νοιώσεις τί ακριβώς είναι το φαράγγι της Σαμαριάς, θα πρέπει να το περπατήσεις.
Διαφορετικά, κανείς δεν μπορεί να σου περιγράψει την άγρια ομορφια του τοπίου, τις βουνοκορφές γύρω από αυτό που ακόμα και το καλοκαίρι είναι γεμάτες χιόνι, τη μυρωδιά από τα πεύκα που σου κόβει την ανάσα, την ομορφιά από τα αγριολούλουδα που όμοιά τους δεν έχεις συναντήσει ποτέ, τη δροσιά του νερού που περιμένει γάργαρο σε κάθε στάση για να σε γεμίσει δύναμη να συνεχίσεις την πεζοπορία, τη γεύση του νερού που σε δροσίζει χωρίς να σε φουσκώνει, κανείς δεν θα μπορέσει να σε προετοιμάσει για τις εναλλαγές του τοπίου κατά το μήκος του μονοπατιού που ξεκινάει πευκόφυτο, συνεχίζει ξερό και άνυδρο ανάμεσα σε χώμα και πέτρες με ανάγλυφα τοιχώματα σκαλισμένα από τη ροη΄του ποταμού, γίνεται δροσερό καθώς σιμώνει στις "πόρτες" και τελειώνει στην απόλυτη ομορφιά του συνδυασμού όλων των παραπάνω λίγο πριν την έξοδο από τον δρυμό.

Το φαράγγι της Σαμαριάς πρέπει και επιβάλλεται να το ζήσεις, έστω για μια φορά στη ζωή σου.
Μόνο έτσι θα καταλάβεις.
Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να το νοιώσεις.

Οι παραπάνω φωτογραφίες χορηγούνται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Ελλάδα.

Χαθήκαμε.... (Το Ghosting σαν κοινωνικό φαινόμενο)

Το Ghosting (από το βρετανικό ghost=φάντασμα) είναι ένας όρος που χρησιμοποιούν ευρύτατα πλέον οι ψυχολόγοι για να περιγράψουν την παύση της επικοινωνίας, την εξαφάνιση επί της ουσίας του ενός από τα δύο μέλη μιας σχέσης για τον οποίο ο άλλος ένοιωθε πως υπήρχε αγάπη και φροντίδα, χωρίς καμία εξήγηση, χωρίς κανένα ίχνος, χωρίς ένα σημείωμα, ένα e-mail.

Το Ghosting δεν είναι καινούργιο φαινόμενο όμως σήμερα πιστεύεται πως το 50% των αντρών ή γυναικών που έχουν κάνει ερωτική σχέση το έχουν βιώσει από την πλευρά είτε του θύματος, είτε του θύτη.
Παρόλο που το φαινόμενο αυτό είναι πλέον κάτι το κοινό, το συναισθηματικό αντίκτυπο μπορεί να είναι καταστροφικό, περισσότερο σε άτομα με χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Ghosting τις περισσότερες φορές διαπράττουν άτομα που θέλουν να αποφύγουν την δική του συναισθηματική δυσφορία και αδιαφορούν για το πως νοιώθει ο άλλος. Όσο περισσότερο συμβαίνει τόσο στους ίδιους όσο και σε άτομα του περιβάλλοντός τους, τόσο πιθανό είναι να το κάνουν με τη σειρά τους σε κάποιον άλλο.

Γιατί όμως το Ghosting πονάει τόσο πολύ;
Η απάντηση είναι απλή.
Η κοινωνική απόρριψη ενεργοποιεί το ίδιο σημείο του εγκεφάλου με τον σωματικό πόνο. Έχει παρατηρηθεί μάλιστα πως ορισμένα παυσίπονα μπορούν να περιορίσουν τον πόνο της απόρριψης όπως ακτιβώς τον σωματικό πόνο, αποδεικνύοντας κατά κάποιο τρόπο πως υπάρχει κάποιους είδους βιολογικός δεσμός ανάμεσα στον πόνο και την κοινωνική απόρριψη.

Υπάρχουν ωστόσο κάποιοι παράγοντες του ghosting που ενισχύουν την ψυχολογική δυσφορία που προκαλεί.
Πρώτα από όλα, το Ghosting σαν πράξη δεν αφήνει κανένα περιθώριο αντίδρασης καθώς προκαλεί την απόλυτη ασάφεια:
"-Θα πρέπει να ανησυχήσω;"
"-Μήπως χτύπησε σοβαρά και είναι σε κάποιο νοσοκομείο;"
"-Μήπως είναι απασχολημένος/-η με τη δουλειά του/της και δεν μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μου;
Το θύμα δεν ξέρει πώς να αντιδράσει επειδή δεν γνωρίζει τί ακριβώς έχει συμβεί. Ο εγκέφαλός μας διαθέτει έναν μηχανισμό που ελέγχει το περιβάλλον ώστε να μας προετοιμάζει να αντιδράσουμε στις κοινωνικές συνθήκες αλλά το Ghosting μας στερεί αυτό το στοιχεία της αντίδρασης προκαλώντας την έντονη αίσθηση της απώλειας του ελέγχου.
Μία από τις πιο ύπουλες όψεις του Ghosting είναι ότι όχι απλά προκαλεί την αμφισβήτηση της αξίας της χαμένης σχέσης, αλλά θέτει υπό αμφισβήτηση τον ίδιο τον εαυτό του θύματος.
"-Γιατί δεν το είδα να έρχεται;"
"-Πώς μπόρεσα να κρίνω τον χαρακτήρα του/της τόσο λανθασμένα;"
"-Πού έφταιξα" 
"-Τι θα κάνω ώστε να μην μου ξανασυμβεί;"
Η αμφισβήτηση αυτή προκαλεί προκαλεί ζημιά στην αυτοεκτίμηση καθώς ο εγκέφαλος τη μεταφράζει σαν απώλεια της κοινωνικής αποδοχής. Εαν δε η αυτοεκτίμηση είναι ήδη χαμηλή ή το θύμα έχει υποστεί πολλαπλά ghostings, ο πόνος της απόρριψης είναι ακόμα μεγαλύτερος και ο χρόνος που απαιτείται  για να επανέλθει το άτομο είναι ακόμα μεγαλύτερος.

Πώς όμως προχωράει μπροστά κάποιος που έχει βιώσει ghosting;
Το σημαντικό είναι να καταλάβει το θύμα ότι η πράξη αυτή δεν έχει να κάνει με την αξία του ίδιου στον έρωτα αλλά είναι μια καθαρή πράξη δειλίας του θύτη που δεν έχει το θάρρος να αντιμετωπίσει το τίμημα των ίδιων του των συναισθημάτων. Ακόμα χειρότερα, ενδεχομένως να πρόειται για άτομα που δεν έχουν αίσθηση της συνέπειας των πράξεών τους ή απλά δεν τους ενδιαφέρουν οι συνέπειες αυτές.
Σε κάθε περίπτωση, τα άτομα αυτά στέλνουν με το ghosting ένα ξεκάθαρο μήνυμα πως είναι ανάξια μιας σχέσης, που δεν αξίζουν τον έρωτα, πόσο μάλλον την αγάπη.
Το καλύτερο που έχει να κάνει το θύμα είναι να προχωρήσει στη ζωή του, να διατηρήσει την ακεραιότητά του και να αφήσει τον θύτη να συνεχίζει τη μίζερη, δειλή, ζωή του.
Ο άνθρωπος αυτός ήταν απλά ένα άσχημο διάλειμμα που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να γίνει εμπόδιο για μελλοντικές σχέσεις.

Κρατήστε το μυαλό και την καρδιά σας ανοικτά!
Ο σωστός άνθρωπος είναι εκεί έξω!

Στοιχεία του κειμένου αντλήθηκαν από τα sites www.phychologynow.com και www.psychologyforum.com