Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014

Αντίο 2014...

Αποχαιρετώ όπως όλοι απόψε το 2014, μην με ρωτήσεις αν ήταν η καλύτερη ή χειρότερή μου χρονιά, ιδέα δεν έχω να σου απαντήσω.

Αντί επιλόγου, αφήνω να μιλήσει η αγαπημένη μου φωτογραφία για τη χρονιά που πέρασε, τραβηγμένη σε μια λατρεμένη στιγμή, στην ανατολή του Ήλιου στο μονοπάτι λίγο πριν την κορυφή του Ψηλορείτη.


Ας φέρει η καινούργια χρονιά μόνο χαμόγελα και υγεία!
Όλα τα άλλα θα τα βρούμε στην πορεία του δρόμου... :-)

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2014

Σμήνος Αεροπορικών επιδείξεων "Ζεύς", σμηναγός (Ι) Γιώργος Ανδρουλάκης

Παρακολούθησα ξανά επίδειξη του σμηναγού (Ι) Γιώργου Ανδρουλάκη πριν ενάμισι χρόνο στο Μάλεμε για τον εορτασμό της επετείου της Μάχης της Κρήτης. Το συναίσθημα απερίγραπτο.
Σήμερα το πρωί στην παραλιακή λεωφόρο του Ηρακλείου, ένοιωσα ξανά συναισθήματα που είναι σχεδόν αδύνατο να περιγραφούν με λέξεις.

 



Απόψε το βράδυ που βλέπαμε με τον γιό μου τις φωτογραφίες από την επίδειξη, μου είπε με ενθουσιασμό:
"- Μπαμπά, θέλω κι εγώ να γίνω πιλότος σαν τον Γιώργο!"
Μακάρι να με αξιώσει ο Θεός να νοιώσω την υπερηφάνια που ένοιωσε σήμερα ο πατέρας αυτού του παλικαριού.

Να είσαι καλά Γιώργο Ανδρουλάκη.


Creative Commons License 
Οι παραπάνω φωτογραφίες χορηγούνται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Ελλάδα.

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2014

Νίκος Καζαντζάκης

Ο μεγάλος έλληνας στοχαστής γεννήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 1883 το Ηράκλειο Κρήτης, σε ένα σπίτι στο κέντρο της πόλης, στη οδό Σελίνου, μετέπειτα και μέχρι σήμερα οδό Νίκου Καζαντζάκη.
Πέθανε στις 26 Οκτωβρίου 1957, ημέρα Σάββατο και ώρα 10.20 το βράδυ στο Φράϊμπουργκ της Γερμανίας.
Η γή της Κρήτης δέχτηκε τη σωρό του στις 5 Νοεμβρίου του ίδιου έτους.
Ο τάφος του Νίκου Καζαντζάκη βρίσκεται μέχρι σήμερα στον φρούριο Μαρτινέγκο των Ενετικών τειχών του Ηρακλείου.



Δύο χρόνια αργότερα, στις 10 Ιανουαρίου του 1960 στον κινηματογράφο "Ντορέ" του Ηρακλείου, έγινε το πρώτο φιλολογικό μνημόσυνο για τον Νίκο Καζαντζάκη.
Οργανώθηκε από νέους ανθρώπους της πόλης σαν ο ελάχιστος φόρος τιμής για τον άνθρωπο που έκανε γνωστή την Κρήτη στα πέρατα του κόσμου.

Η επιτροπή του συνεδρίου.
Ρίγη προκαλεί η ανάγνωση ονομάτων όπως των Λευτέρη Αλεξίου, Στ. Γιαμαλάκη, Αθηναγορά Μυκωνιάτη, Μενέλαου Παρλαμά, Κωστή Φραγκούλη, Νικόλαου Σταυρινίδη αλλά και του δασκάλου μου στην Ε.Φ.Ε.Κ. Μιχάλη Νικηφοράκη!

Το πρόγραμμα της εκδήλωσης


Το 1961 ο δήμος Ηρακλείου κυκλοφόρησε σε 3000 αντίτυπα ένα αναμνηστικό λεύκωμα, με τα πρακτικά του μνημοσύνου, απ' όπου και οι φωτογραφίες που δημοσίευσα παραπάνω.

Το εξώφυλλο της έκδοσης

Για το τέλος κράτησα μια εικόνα που εμένα προσωπικά με συγκινεί.
Είναι από το εξώφυλλο του περιοδικού "Οδός Πανός", τεύχος 127 Ιανουαρίου-Μαρτίου 2007.




Νοιώθω πως η Ελλάδα δεν φέρθηκε με τον καλύτερο τρόπο σε ένα από τα πιο ξεχωριστά παιδιά της. Κάποιοι φοβήθηκαν να μην τους κάψει η φωτιά του Νίκου Καζαντζάκη και χρησιμοποίησαν διάφορα επίθετα και προσωνύμια για να τον χαρακτηρήσουν.
Ευτυχώς το έργο που άφησε πίσω του είναι αρκετό για να σχηματίσουμε οι σύγχρονοί του τη δική μας άποψη για το ποιός ήταν πραγματικά ο μεγάλος αυτός Κρητικός.

Σ' ευχαριστώ Δάσκαλε...


Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2014

Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2014

Η ομορφιά του Ψηλορείτη, 17 Αυγούστου 2014.

Όταν κατά καιρούς ξεχάσω πόσο όμορφος είναι ο κόσμος γύρω μου, απλά ξεφυλλίζω τις φωτογραφίες από την διαδρομή προς την κορφή του Ψηλορείτη.











 
Το παρατήρησες;
Καμία από τις φωτογραφίες δεν είναι από την κορυφή "Τίμιος Σταυρός" της σκεπής της Κρήτης.
Γιατί απλούστατα, δεν με ενδιαφέρει "η κορυφή", η τουλάχιστον δεν με ενδιαφέρει όσο η διαδρομή, ούτε σαν στόχος, ούτε φωτογραφικά.
Τις καλύτερες φωτογραφίες μου τις έχω τραβήξει στη διάρκεια της διαδρομής προς το τέρμα, με λαχτάρα, με κούραση, γεμάτος ιδρώτα και σκόνη.
Αυτά με κάνουν να υπάρχω, αυτά με κάνουν να νοιώθω ζωντανός...



Creative Commons License 
Οι παραπάνω φωτογραφίες χορηγούνται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Ελλάδα.

Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2014

Τα δικά μου μαθητικά χρόνια...

Αυτές τις μέρες έκανα ανασκαφές...
Όχι στο χώμα, οι δικοί μου θησαυροί βρίσκονται "θαμμένοι" στο κουτί που φυλάζω τις παλιές μου φωτογραφίες. Διαμάντια ανάμνησης βρίσκω εκεί μέσα κάθε φορά, τέτοια που δεν μπορείς πια να βρεις την "ψηφιακή" μας εποχή που σταματήσαμε όλοι να τυπώνουμε τις φωτογραφίες που βλέπεις με ευκολία στο "PC".


Ενθύμιο από το 39ο Δημοτικό Σχολείο, 13 Μαΐου 1986.
Τετάρτη τάξη, ο δάσκαλός μας κύριος Βαγγέλης καμαρώνει ανάμεσά μας. Δύσκολος άνθρωπος, με το φόβο της βέργας ζούσαμε την κάθε μέρα, ακόμα όμως θυμάμαι τις παραδόσεις που μας έκανε στην ιστορία. Συμβουλευόταν ελάχιστα το κείμενο, οι λέξεις βγαίναν από τα χείλη του σαν παραμύθι.
Τη θυμάμαι εκείνη τη μέρα της φωτογράφισης, ήταν λίγο μετά το πρώτο διάλειμμα, τα αγόρια είμασταν κιόλας ιδρωμενοι από το παιχνίδι και μας έβαλαν να κάνουμε τα μοντέλα, τρομάρα μας.
Η Πόπη, ο Χάρης, ο Μανούσος, ο Μάνος, η Λευκώ, η Μαρία, η Ρένα, η Αγγελική, η Μαρία, η Φιλία, η Τζένη, η Βιργινία, η Ελευθερία, ο Αντώνης, ο Βαγγέλης, ο Νίκος, ο Μάνος, ο Χρήστος, ο Δημήτρης, ο Νίκος, η Αναστασία....
Αλλάξε όλοι, μεγαλώσαμε, άλλοι πήραν στραβό δρόμο, ο Θοδωρής πριν λίγο χρόνια χάθηκε άδικα σε ατύχημα, με τους περισσότερους χαθήκαμε, με άλλους ανταλλάσουμε ένα τυπικό "γειά"... Άλλοι δεν έλλειψαν στιγμή από τη ζωή μας.

 Μια εικόνα, δύο χρόνια αργότερα. Πέμπτη και Έκτη τάξη, Ιούνιος του 1988, ημερήσια εκδρομή στο Σπήλι. Πόσο ευτυχισμένοι ήμασταν, πόσο ξέγνοιαστοι! Βλέπαμε το βήμα για το γυμνάσιο σαν το σκαλοπατι για την ενηλικίωση, από παιδιά γίναμε "μεγάλοι" σε μερικές μόνο μέρες!
Πόσο μου λείπουν όσοι δεν είδα ξανά από τότε... Πόσο στεναχωριέμαι για τη σκληρή τύχη που επιφύλασσε η ζωή σε κάποιους από αυτούς...

Τρία χρόνια αργότερα, 13 Ιουνίου 1991 σε εκδρομή στο παραδοσιακό χωριό Αρόλιθος με το 12ο Γυμνασίο Ηρακλείου, την τελευταία μέρα της σχολικής χρονιάς.

Την ίδια μέρα, μια παρέα πιο δίπλα. Ο Μανώλης, ο Γιώργος, ο Πολυζώης, εγώ, ο Χρόνης και οι δύο Βαγγέληδες... Άλλος καθηγητής, άλλος δάσκαλος, άλλος λογιστής, άλλος γιατρός...

Παιδιά με φλόγα στο βλέμμα....

Άσε τα παιδιά να μείνουν παιδιά.
Άσε τα να ονειρευτούν, αν είναι τυχερά κάποια από τα όνειρά τους ίσως βγουν αληθινά.

Καλή σχολική χρονιά!



Creative Commons License 
Οι παραπάνω φωτογραφίες χορηγούνται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Ελλάδα.

Δευτέρα 4 Αυγούστου 2014

Κάποιο περασμένο καλοκαίρι...

Δύο φωτογραφίες από τα παλιά, κιτρινισμένες από το χρόνο, γεμάτες σημάδια, με τα χρώματά τους αλλοιωμένα, πρέπει να είναι λίγο πριν το 1980.
Δεν γνώριζα καν την ύπαρξή τους, τις σκανάρισε ο Μαρίνος, ένας φίλος από τα πολύ παλιά και μου τις έστειλε σαν αντίδωρο επειδή δημοσίευσα μια ασπρόμαυρη φωτογραφία της γιαγιάς του στο http://kastrinos.blogspot.gr


Μερικά αθώα παιδικά βλέμματα, μια πονηρή ματιά ανάμεσά τους.
Η Νατάσσα, ο Μαρίνος, η Μαρία, ο Γιάννης.... Μ' αυτά τα παιδιά μεγάλωσα, τα δικά μου καλοκαίρια δεν είχαν διακοπες σε ενοικιαζόμενα δωμάτια κοντά στην παραλία, είχαν παιχνίδι από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ στο δρόμο έξω από το πατρικό μου, σκοινάκι και κυνηγητό, κρυφτό και ατέλειωτες στροφές γύρω από τον εαυτό μας μέχρι η ζαλάδα να μας ρίξει κάτω!
Και επιστροφή στο σπίτι μόνο όταν το φως πια ήταν λιγοστό στο δρόμο, το παιχνίδι της μέρας διέκοπτε η φωνή της μάνας που μας αναζητούσε... Την άλλη μέρα πάλι από την αρχή!
Αυτός ήταν ο κύκλος των καλοκαιριών μας στην πόλη, στη φτωχική μας γειτονιά. Χωρίς την ύπαρξη παππού και γιαγιάς στο χωριό και χωρίς την οικονομική δυνατότητα για διακοπές εκτός πόλης, κυλούσε κάπως έτσι...


Οι αξέχαστες μεσημεριανές βεγγέρες...
Μετά το φαγητό όλοι έψαχναν μια σκιά στο δρόμο για να δροσιστούν. Οι γυναίκες έπιαναν τα εργόχειρά τους, οι άντρες προσπαθούσαν να τους ξεκλέψουν μια... ματιά και όλοι μαζί κυνηγούσαν εμάς τα παιδιά για να ξαπλώσουμε έστω για μια ώρα! Ήταν οι ώρες που επιστρατεύονταν ο... "Μεσημεράς" και άλλα τέτοια όντα, εφευρέσεις τις στιγμής προκειμένου οι γονείς να ηρεμήσουν έστω για λίγο.
Τί παράξενα συναισθήματα προκαλεί αυτή η φωτογραφία... Ο παππούς, η λατρεμένη γιαγιά που μας μεγάλωσε στην ποδιά της, η κυρία Μαρία...
Πόσο άλλαξε ο κόσμος μας, πόσο μπερδεμένος έγινε...


Creative Commons License 
Οι παραπάνω φωτογραφίες χορηγούνται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Ελλάδα.

Σάββατο 2 Αυγούστου 2014

Παρασκευή 25 Ιουλίου 2014

Ερημιά...

Άνοιξε τα μάτια σου και ίσως τότε να βρεις τον τρόπο να με κοιτάξεις...







Εγώ πάντως κουράστηκα να προσπαθώ να διασχίσω την ερημιά σου...


Creative Commons License 
Οι παραπάνω φωτογραφίες χορηγούνται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Ελλάδα.