Είμαστε cyborgs... και σε ποιόν δεν αρέσει;

Cyborg (Cybermetic Organism) σύμφωνα με το Wikipedia, είναι ένας οργανισμός που διαθέτει τόσο οργανικά όσο και βιομηχανικά μέρη. Ο όρος δημιοργήθηκε το 1960 από τους Manfred Clynes and Nathan S. Kline, επιστήμονες και εφευρέτες, προφανώς για να ονοματήσει τις ανησυχίες τους σχετικά με την αναπτυσσόμενη σχέση ανθρώπου και μηχανής ενώ έγινε ευρέως γνωστός το 1984 μέσα από την ταινία "The Terminator" του James Cameron και την καταπληκτική ερμηνεία του Arnold Schwarzenegger στον ρόλο του ανθρωπόμορφου ρομπότ που ουσιαστικά εκτίναξε την καριέρα του.
Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να αναθεματίζουμε κάθετι μας είναι "νέο". Η φιλοσογία, η διανόηση και ο διαφωτισμός αποτέλεσαν το αγαπημένο "μίσος" των προηγούμενων αιώνων, για να φτάσουμε στο σήμερα που οι περισσότεροι αγαπούν να μισούν την τεχνολογία!
Πιστεύουμε πως η τεχνολογία τάχα θα μας καταστρέψει, θα μολύνει την ατμόσφαιρα, θα αποξηράνει τα ποτάμια, θα φέρει τον Αρμαγεδώνα της Βίβλου και την "Δευτέρα Παρουσία" της Αποκάλυψης του Ιωάννη.
Κι όμως, ας το σκεφτούμε λιγάκι πιο προσεκτικά.
Ποιός φταίει για τα δεινά του κόσμου;
Όχι πάντως η τεχνολογία, όχι αυτό το επίτευγμα του ανθρώπου που μας κάνει καθημερινά τη ζωή ευκολότερη, που δεν λείπει από κανένα σπίτι, που δεν μπορούμε να φανταστούμε τη ζωή μας χωρίς αυτήν. Η κακή διαχείρισή της ίσως.
Πώς; Εσύ δεν χρησιμοποιείς την τεχνολογία; Και πώς διαβάζεις τώρα αυτό το κείμενο; ;-)


Εδώ και κάμποσο καιρό με ταλαιπωρεί ένας τραυματισμός στο πόδι που με κρατάει μακριά από τις αγαπημένες μου δραστηριότητες.
Επισκέφθηκα ορθοπαιδικό από την πρώτη κιόλας στιγμή, μου είπε να ξεκουραστώ μέχρι να περάσει ο πόνος, μου έδωσε και μια αλοιφή για παρηγοριά.
Είπα να πάρω και μια δεύτερη γνώμη, ο δεύτερος γιατρός μου είπε όλο θυμό:
"-Τί ζητάς στα σαράντα σου να κάνεις τον δρομέα; Δεν ξεκινάς καλύτερα κολυμβητήριο;"
Το σκέφτηκα για τρία δευτερόλεπτα είναι η αλήθεια αλλά μάλλον είναι αργά για μένα να αλλάξω μυαλά και ασχολίες!
Έμεινα μερικές μέρες να κάνω αυτό που μου είπε ο πρώτος γιατρός. Δεν έκανα τίποτε και περίμενα τη θεία πρόνοια να με βοηθήσει.
Πέρασαν δύο εβδομάδες, το σώμα μου ξεκουράστηκε, η ψυχή μου όμως κάθε μέρα κουραζόταν και περισσότερο. Καμία ουσιαστική βελτίωση στον πόνο, μερικά έντονα βήματα έσβηναν και το τελευταίο ίχνος ελπίδας.
Επισκέφτηκα έναν γνωστό μου φυσικοθεραπευτή και ζήτησα τη βοήθειά του. Ξεκινήσαμε συνεδρίες με ηλεκτροθεραπεία, υπέρηχο και Tecar. Στις πέντε πρώτες επισκέψεις η φλεγμονή είχε υποχωρήσει άτακτα! Σταμάτησε να με ενοχλεί το πόδι μου, βρήκα ξανά την αυτοπεποίθησή μου, άρχισα να βλέπω ξανά την καθημερινότητα με χαμόγελο.
Αποφάσισα να αντιμετωπίσω το πρόβλημα μου στην ρίζα του και παράκουσα μια απο τις συμβουλές του ορθοπαιδικού. Επισκέφτηκα έναν ειδικό ποδολόγο κι έκανα ψηφιακό πελματογράφημα καθώς και αξονική κάτω άκρων. Τα ευρύματα, αν μη τι άλλο άκρως ενδιαφέροντα!
Το δεξί μου πόδι, 0,56 εκατοστά πιο κοντό από το αριστερό. 56 ολόκληρα χιλιοστά!!!
Το βάδισμά και το τρέξιμο επιβάρυναν βήμα με το βήμα τη μέση, το δεξί μου γόνατο και το πέλμα, τα σημεία που έχω μόνιμους πόνους εδώ και κάμποσα χρόνια δηλαδή... Εντυπωσιακό; Τουλάχιστον!
Δεν περίμενα στιγμή, παράγγειλα ειδικούς πάτους εξισορρόπησης για να ξεκινήσω δουλειά! Μονόδρομος!


Τεχνολογία λοιπόν....
Αν το Σάββατο το πρωί κατάφερα μετά από ένα μήνα να τρέξω, χωρίς ενόχλήσεις ένα πεντάρι στην παραλιακή του Ηρακλείου, το οφείλω αποκλειστικά σ' αυτήν.
Στα μηχανήματα του θεραπευτή.
Στον αξονικό τομογράφο που μέτρησε το ύψος των οστών των ποδιών μου σε μερικά δευτερόλεπτα.
Στον ηλεκτρονικό υπολογιστή που έλαβε τα δεδομένα του πελματογραφήματος.
Στον τρισδιάστατο εκτυπωτή που έλαβε τα δεδομένα αυτά και τα μετέτρεψε σε πάτους μόνο για τα δικά μου πέλματα.
Την επόμενη φορά που θα ακούσω κάποιον να αναθεματίζει την τεχνολογική μας πρόοδο, θα του τα πω όλα αυτά.
Κι αν δεν καταλάβει, θα του ζητήσω να μην ξαναμπεί σε αυτοκίνητο για να πάει στη δουλειά του, να μην ξαναπάει σε γιατρό που θα χρησιμοποιήσει μηχανήματα ή ακόμα και πιεσόμετρο ή στηθοσκόπιο για να τον εξετάσει, να μην πάρει φάρμακα τον χειμώνα όταν κρυολογήσει.
Δεν κατάλαβα; Στην τεχνολογία δεν τα οφείλουμε όλα αυτά;


Νοιώθω ήρεμος που τα έγραψα όλα αυτά.
Από το πρωί πονούσε το κεφάλι μου αλλά ένα depon μπόρεσε να μου απαλύνει τον πονοκέφαλο προκειμένου να μπορέσω να γράψω, στο τελευταίας τεχνολογίας φορητό μου υπολογιστή το κείμενο αυτό και να το ανεβάσω στο διαδίκτυο όπου θα μπορέσει ακόμα και ο παλιός μου συμμαθητής που ζει μόνιμα στην Νέα Υόρκη να το διαβάσει για να με πειράξει αποκαλώντας με "φιλόσοφο" όπως τότε που καθόμασταν στο ίδιο θρανίο στο Λύκειο. Θα βγάλω τώρα τα γυαλιά οράσεως και θα ξεκουραστώ.
Αλήθεια, πόσα τεχνολογικά επιτεύγματα συνάντησες στην παραπάνω παράγραφο; :-)


Ε, ναι λοιπόν, είμαι cyborg και το απολαμβάνω!

Τα δώρα...

Η ζωή μάς δωρίζει πράγματα καθημερινά, κάθε στιγμή.
Μην στραβώνεις το πρόσωπό σου, αν δεν τα βλέπεις, απλά είναι κλειστά τα μάτια σου.
Για σκέψου το λιγάκι.
Το άγγιγμα στην κοιλιά της γυναίκας που κυοφορεί το παιδί σου.
Το πρώτο κλάμα του παιδιού σου.
Το πρώτο του χαμόγελο.
Το άγγιγμα του αγαπημένου ανθρώπου.
Το ηλιοβασίλεμα της Άνοιξης.
Η ανατολή του Ήλιου το φθινόπωρο.
...και άλλα που μπορεί να μην λένε κάτι για σένα, αλλά πολλά για κάποιον άλλο όπως...
Το "Να μ' αγαπάς" του Παύλου.
Η "Φωτιά στο λιμάνι" του Παυλίδη.
Το σόλο κιθάρα στο "We will rock you" των Queen
Το "Σ ακολουθώ" του Μάνου.
Η συναυλία του Αγγελάκα που είδες το καλοκαίρι με την παρέα σου.
Η παράσταση στο Κηποθέατρο που χόρεψες με το παιδί σου.
Η αγκαλιά του φίλου που σε γεμίζει ενέργεια.
Η εξάντληση από τις προπονήσεις.
Η φίλη που έκανες τυχαία στο δρόμο τρέχοντας.
Ο τερματισμός στο Αρκαλοχώρι χέρι-χέρι με τους αγαπημένους.
Η είσοδος στο Καλλιμάρμαρο με το "Κλείσε τα μάτια κι άφησε το μυαλό".


Αλήθεια, πες μου, πόσο πιο δυστυχισμένος θα ήσουν χωρίς όλα αυτά;


Ένα από τα σημαντικότερα δώρα που έχω πάρει στη ζωή μου είναι το βιβλίο αυτό, "Το δώρο" του Στέφανου Ξενάκη.
Το είδα σε ένα ράφι και το πήρα για τον εαυτό μου, είχα ανάγκη να του κάνω ένα δώρο και μου φάνηκε το καλύτερο περιτύλιγμα για την περίπτωση. Δεν το άνοιξα, δεν το ξεφύλισσα, δεν κοίταξα καν το βιογραφικό του συγγραφέα.
Και έπεσα διάνα.
Από εκείνη τη μέρα δεν το έχω αφήσει στιγμή από δίπλα μου, το διαβάσω ιστορία-ιστορία με ευλάβεια, με προσοχή, σημειώνω στο μυαλό μου φράσεις, μαρκάρω διπλώνοντας τις σελίδες τις πιο αγαπημένες μου αφηγήσεις.


Το συστήνω ανεπιφύλακτα.
Διαβάζεται τόσο ευχάριστα που θέλεις να επιστρέψεις ξανά στο προηγούμενο κεφάλαιο για να το διαβάσεις μια ακόμα φορά.


Τα δώρα της ζωής είναι μπροστά στα μάτια μας.

Συνέχισε, μην σταματάς.... Περπάτα, σύρσου στο έδαφος, όμως μην εγκαταλείπεις...

Εδώ και ένα μήνα με ταλαιπωρεί ένας τραυματισμός στο πόδι. Λόγω κούρασης θα ήθελα να λέω, λόγω απερισκεψίας είναι η αλήθεια.
Γιατροί, φάρμακα, θεραπείες κι άλλα φάρμακα κι άλλοι γιατροί, ο πόνος είναι εκεί για να μου υπενθυμίζει πόσο τρωτοί είμαστε τελικά.
Έχασα το Αρκαλοχώρι με πόνο καρδιάς, δεν μπόρεσα να τρέξω ούτε στα 5 χιλιόμετρα. Σκέφτηκα πως ίσως έτσι δώσω μια ευκαιρία στον εαυτό μου να προσπαθήσει για την Αυθεντινό της Αθήνας και πόνεσα πολύ με την απόφασή μου. Δεν είναι και λίγο πράγμα να βλέπεις όλο τον κόσμο να γιορτάζει και να μην μπορείς να μοιραστείς τη χαρά!

Χτες βράδυ γύρω στις 11 διασχίζοντας τη λεωφόρο Μαραθώνος εκεί κάπου πριν το Πικέρμι, δεν άντεξα, σταμάτησα για να φωτογραφίσω.
Ήρθαν στο μυαλό μου εικόνες από τον περισινό αγώνα, εκεί στο ίδιο σημείο ήταν που είδα για τελευταία φορά τα παιδιά που ήμασταν μέχρι εκείνη τη στιγμή παρέα. Εκεί ήταν που η κούραση άρχισε να μου παίρνει το κουράγιο και αντικρίζοντας την διαβολεμένη ανηφόρα που ακολουθεί, φοβήθηκα πως δεν θα είχα τη δύναμη για να τερματίσω.
Εκεί λίγο παραπάνω ήταν που συνάντησα για πρώτη φορά τη Μαρία, στο τέλος της ανηφόρας ήταν που γνώρισα την Έφη...
Κι όμως, αψήφισα τον πόνο και συνέχισα, έφτασα μέχρι το 32, μπήκα στην Αθήνα και τερμάτισα στο Καλλιμάρμαρο με το κεφάλι ψηλά.
Γιατί δεν εγκατέλειψα;
Γιατί η εγκατάλειψη είναι θάνατος.
Μόνο ο αγώνας είναι ζωή.
Γιατί έπρεπε να δώσω χαρά στον εαυτό μου που είχε "λιώσει" στην προπόνηση, 4 μήνες στους δρόμους.


Η εικόνα αυτή χτες βράδυ να άγγιξε.
Μου έδωσε τη δύναμη να συνεχίσω να προσπαθώ.


Ραντεβού στο δρόμο λοιπόν!