Έχω ανέβει τόσες φορές στην κορυφή του Ψηλορείτη ώστε να νοιώθω πλέον τη διαδρομή σαν κάτι οικείο που το σέβομαι, αλλά δεν με τρομάζει.
Γνωρίζω τί θα πρέπει να κρατάω μαζί μου, αφήνω όσα περιττά κουβαλούσα κάποτε, ξέρω πόσο νερό πρέπει να έχω στο σακίδιό μου και πάντα ακολουθώ τη συμβουλή ενός φίλου απο τον Ορειβατικό Σύλλογο Ηρακλείου για τα ρούχα και τα παπούτσια που πρέπει να φοράω καθώς και για τον ρυθμό στο περπάτημα στην ανάβαση και την κατάβαση.
Φέτος, με τον ενθουσιασμό από τις προηγούμενες χρονιές να έχει καταλαγιάσει, η πεζοπορία μου είχε ένα σκοπό. Πριν από 8 μήνες που ξεκίνησε η περιπέτεια ενός πολύ αγαπημένου μου ανθρώπου, ένα από τα πρώτα πράγματα που έφερα στο μυαλό μου έξω από το χειρουργείο στο Βενιζέλειο νοσοκομείο, ήταν το εκκλησάκι του Τιμίου Σταυρού στο υψηλότερο σημείο της Κρήτης, στα 2456 μέτρα. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να ανέβω στην κορυφή με τη σκέψη του για παρέα, να γίνω τα μάτια, τα αυτιά και τα ρουθούνια του εκεί ψηλά.
Να προσκυνήσω την κορυφή της Κρητικής γης που τόσο αγαπάει και να αφήσω σαν υπόσχεση πως θα ανέβουμε του χρόνου μαζί.
Ήθελα να γράψω πολλά, για την ώρα που ξεκίνησα την πεζοπορία, για τον κόσμο που περπατούσε μαζί μου, για την ανατολή του Ήλιου που κάθε χρόνο είναι και πιο μαγική. Για την κορυφή που λες και κάποιος είχε κάτσει το προηγούμενο βράδυ σε ένα βράχο και είχε μετατρέψει την Κρήτη σε καμβά για να την ομορφύνει όσο περισσότερο μπορούσε με θεϊκές πινελιές.
Τα λόγια όμως είναι περιττά.
Η εικόνα έχει την απόλυτη δύναμη!
Μιχάλη, ετοιμάσου από τώρα! Η κορυφή περιμένει!
Οι παραπάνω φωτογραφίες χορηγούνται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Ελλάδα.
