Ξεθωριάζουν και φεύγουν και
χάνονται οι άνθρωποι φιλαράκι, όχι γιατί
πεθαίνουν, αλλά γιατί επιλέγουν να
χαθούν.
Επιλέγουν
να σε βάλουν στο περιθώριο, δεν τους
κάνεις πια, πώς το λένε, δεν ταιριάζεις
με τα “πρέπει”, τα “θέλω”, τα μέτρα
και τα σταθμά τους.
Μην
τους κακιώνεις, να τους ευγνωμονείς θα
πρέπει που σου έδειξαν στην δύσκολη
στιγμή ποιοι πραγματικά ήταν, πόσο λίγο σε υπολόγισαν, πόσο λίγο νοιάστηκαν
για σένα, τόσο που η αγάπη τους δεν έφτασε
ούτε για ένα απλό τηλεφώνημα, ένα μήνυμα
απλό “Πού είσαι;”, “Τί κάνεις;”, “Έχεις
ανάγκη;”, “Υπάρχεις;”, “Ζεις;”,
“Πέθανες;”.
Μην
απογοητεύεσαι.
Τους
φίλους τους διαλέγεις, έρχονται και
φεύγουν, άλλους τους βγάζεις στην άκρη
γιατί σκάρτεψαν κι ας μεγαλώσατε μαζί,
κι ας παίξατε τα ίδια παιχνίδια, κι ας
μοιραστήκατε τσιγάρα και μηχανάκια και
γκόμενες, κι ας κλάψατε μαζί έξω από την
μπούκα του καραβιού που τους πήρε φαντάρους. Κι ας έψαχνες τα κέρματα στην
τσέπη σου για να πληρώσεις τη δόση από
το ρολόι που αγόρασες για να τους
υποστηρίξεις με όση δύναμη είχες όταν
άνοιξαν μαγαζί.
Τους
συγγενείς τους στέλνει η συγκυρία, μια
στιγμή και έγινε “το κακό”, γεννήθηκες
δίπλα στον αδιάφορο, τον μοιχό που το
παίζει οικογενειάρχης, τον σαχλαμάρα
που δεν ανέχεται τα αστεία σου κι ας
αστειεύεται με τα πάντα, αυτόν που κάποτε
το έπαιζε αθλητής και κοιτώντας τα
περιττά σου κιλά αντί να σε βάλει στο
τριπάκι να σύρεις τα πόδια σου μπας και
γλιτώσεις της χοληστερίνη και το ζάχαρο
που κουβαλάς από τον παππού, μπας και
σωθείς από το καρδιακό που πήρε τη γιαγιά
μακριά εκείνο τον Δεκέμβρη τον καταραμένο,
αντί να σε δει σαν άνθρωπο, σε άφησε να
σέρνεσαι βήμα βήμα προς το τέλος, το
μοιραίο, χωρίς να σε πάρει από το χέρι
να σου δείξει το καλύτερο, αυτό που δεν
μπόρεσε ποτέ εκείνος να γίνει.
“Το
μοιραίο”… Ωραία φράση όμως ε;
Αυτός
ο ίδιος είναι που σε δίκασε επειδή
αρνήθηκες “το μοιραίο” και αντί να
κρύβεσαι πίσω από τις λέξεις και τις
καταστάσεις, αποφάσισες να υψώσεις
ανάστημα και να ζήσεις, αυτός που ζει
τη μισή του ζωή κοιτώντας κάτω από τις
φούστες κοριτσιών στα καφενεία και στα
“μπαρ” ρωτώντας τον προαγωγό “πώς θα
γίνει να την γαμήσουμε αυτήν”, αυτός ο
ίδιος σε “δίκασε” που επέλεξες να είσαι
καθαρός κι ας πονέσεις, που διάλεξες να
δείξεις στα παιδιά σου ότι υπάρχει και
ο άλλος δρόμος, αυτός της ξεκάθαρης
επιλογής, χωρίς υπονοούμενα, χωρίς
υποσημειώσεις, χωρίς να μπλέκονται στη
ζωή σου ζωές άλλων, εξίσου καταθλιπτικών
ανθρώπων που η αναπνοή τους δεν περισσεύει
αλλά δεν το έχουν καταλάβει…
Σκληρά
τα λόγια μου, ε;
Δεν
με έχεις συνηθίσει έτσι φιλαράκι, αλλά
να σου πώ κάτι;
Η
αντιμετώπισή κάτι τέτοιων “συγγενών
και φίλων” με έκανε έτσι, με έκανε
σκληρό.
Να
σου πώ και κάτι άλλο;
Καλύτερα.
Καλύτερα
που ήρθαν έτσι τα πράγματα.
Καλύτερα
που κατάλαβες τώρα με τί ανθρώπους είχες
να κάνεις στη ζωή σου.
Καλύτερα
που καθάρισες με τους σιχαμένους και
πλέον, λευκό χαρτί ο περίγυρός σου και
προχωράς μπροστά.
Δες
το αλλιώς.
Περνάνε
τα χρόνια.
Αλλάζουμε.
Οφείλουμε να αλλάζουμε καθημερινά, για
μας, για τα παιδιά μας, για τους πραγματικούς
μας φίλους που θα είναι πάντα εκεί, όχι
κοιτώντας μας στην τσέπη αλλά στην
καρδιά. Για αυτούς και για τους συγγενείς
που σηκώνουν το τηλέφωνο για να ακούσουν
ένα τυπικό “Καλά” στην απάντηση “Τί
κάνεις” που τελικά κάθε άλλο παρά
προφανής είναι.
Κοίτα
μπροστά σου.
Έχεις
τα χρώματα, έχεις τα πινέλα, ζωγράφισε
την Παράδεισο και μπες μέσα.*
Αν ζωγραφίσεις την κόλαση, δικό σου το
λάθος, δική σου και η επιλογή!**
*Νίκου
Καζαντζάκη: Ο Χριστός ξανασταυρώνεται.
**Buscaglia
Leo: Να ζείς, να αγαπάς, να
μαθαίνεις.
