Φωτιζόμενα αλλά όχι φωτισμένα πρόσωπα... (στον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο...)

 

Ένα από τα πράγματα που μου έκαναν εντύπωση όταν βρισκόμουν στην Αθήνα, ήταν ότι οι περισσότεροι άνθρωποι στον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο και στο μετρό, κρατούσαν ένα βιβλίο και διάβαζαν κατά τη διάρκεια της διαδρομής τους!
Τους θαύμαζα έτσι όπως ήταν απορροφημένοι, στον κόσμο τους με όλους τους θορύβους, τη βοή του πλήθους που γέμιζε ασφυκτικά τα βαγόνια να μένει έξω από το κεφάλι τους που ταξίδευε παράλληλα με τον συρμό σε, άλλοτε "εύκολα" και άλλοτε "δύσκολα" αναγνώσματα!
Κοιτούσα με εξεταστική ματιά όλους αυτούς τους θαυμαστούς επιβάτες του τρένου για να καταλάβω τί διάβαζαν, μάλιστα κάποιες φορές που η μία στάση με την άλλη ήταν μακριά και δεν υπήρχαν σύντομες ανακατατάξεις στα καθίσματα, έμπαινα στη διαδικασία να συγκρίνω τα αναγνώσματα με τα πρόσωπα, να προσπαθώ να μαντεύω προσωπικότητες, έπλαθα με το νου μου ιστορίες για βιβλιοθήκες σε δωμάτια παιδικά και νεανικά ή ακόμα και σε "βαριά" παλαιϊνά γραφεία από εκείνα που δίπλα στη λογοτεχνία φιλοξενούν ακόμα τις παλιές δερματόδετες εκδόσεις του "Ελευθερουδάκη" και του "Παπαρηγόπουλου"!

Κι όμως....
Παρόλο που δεν μου αρέσει να καταριέμαι καμία εποχή, καμία τεχνολογική εξέλιξη, η πραγματικότητα είναι ότι πλέον και μάλιστα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, η εικόνα αυτή άλλαξε, μεταβλήθηκε, πέρασε σε άλλο επίπεδο...
Στο τελευταίο μου ταξίδι παρατήρησα ότι πλέον κανείς δεν διαβάζει έντυπα στα βαγόνια, όλοι οι επιβάτες κρατάνε ένα κινητό τηλέφωνο και καρφώνουν σιωπηλοί το βλέμμα τους στην μικροσκοπική οθόνη μέχρι την επόμενη στάση, παρακολουθώντας βίντεο, ταινίες και σειρές της τηλεόρασης και παίζοντας παιχνίδια...
Πλέον οι επιβάτες άφησαν το όνειρο στο σπίτι και ταξιδεύουν μουγγοί με τα αυτιά τους ερμητικά κλειστά από τα ακουστικά που είναι συνδεδεμένα με τη συσκευή τους, ξέχωροι από το περιβάλλον, από τη βουή που πλέον δεν υπάρχει αφού όλοι σιωπηλοί παρακολουθούν ό,τι τους δίνει η οθόνη, ξέχωροι όχι ονειροπολώντας όπως παλιά, αλλά με τρόπο τεχνικό, με μια οχλαγωγία σύγχρονης μορφής που θαρρούν ότι τάχα τους ψυχαγωγεί...

Θλίψη.
Μόνο θλίψη και απογοήτευση.
Πόσο λυπάμαι αυτούς που χάνουν το νόημα του ταξιδιού με αυτό τον τρόπο...

Πόσο θλίβομαι για λογαριασμό τους που ο Παράδεισός τους δεν θα έχει βιβλιοθήκες αλλά οθόνες...

Το φαράγγι των Μύλων (και οι Μύλοι της καρδιάς μου...)

Επτά χιλιόμετρα νότια του Ρεθύμνου, στο δρόμο για το Χρωμοναστήρι, βρίσκεται το φαράγγι των Μύλων. Μέσα στο φαράγγι βρίσκονται καλοδιατηρημένα τα ερείπια δύο μεσαιωνικών οικισμών, των Πάνω και Κάτω Μύλων.

Οι δύο οικισμοί έχουν με το ΦΕΚΔ 728/1995 χαρακτηριστεί ως παραδοσιακοί μέσης πολιτιστικής αξίας. Η πρώτη αναφορά για την ύπαρξη τους γίνεται σε νοταριανό έγγραφο του 1643 που αφορά στην ενοικίαση ενός νερόμυλου. 
Το 1963 το Υπουργείο Κοινωνικών Υπηρεσιών μετά από έκθεση γεωλόγου που έκρινε το φαράγγι επικίνδυνο για τους κατοίκους εξαιτίας των συχνών κατολισθήσεων, αποφάσισε την μεταφορά των οικισμών στην περιοχή "Φραχτό" που απαλλοτριώθηκε για τον σκοπό αυτό. Το 1972 ολοκληρώθηκε η κατασκευή είκοσι κατοικιών σε οικόπεδα που παραχωρήθηκαν σε ισάριθμες οικογένειες, δόθηκαν πιστώσεις στους ιδιοκτήτες για την κατασκευή υποδομών και οι δύο οικισμοί εγκαταλείφθηκαν υποχρεωτικά και οριστικά.
Τα σημάδια της κατοίκησης είναι παραπάνω από εμφανή στους Άνω και Κάτω Μύλους, υπάρχουν δεκάδες εγκαταλελλειμένα αλλά καλοδιατηρημένα χαλάσματα που δείχνουν σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο ζωής των κατοίκων, λες και δεν πέρασε μια μέρα.
Βιομηχανικά υπολείμματα, νερόμυλοι, ένα γκρεμισμένο ελαιουργείο και σπίτια αρχοντικά, διώροφα με ξύλινος οντάδες και μεταλλικά κρεβάτια, δείγματα ζωής καθημερινής, μέσα στην φύση και σε απόλυτη αρμονία με αυτήν.
Ειρωνικό το γεγονός ότι τη μόνη πραγματική ένδειξη ζωής τη δίνει το κοιμητήριο των Πέντε Παρθένων με την ταφή ενός δεκαεπτάχρονου κοριτσιού που ποιος ξέρει τί την πήρα από αυτό τον κόσμο.
Τους λάτρεψα τους Μύλους. Κάτι με δένει από εκείνη τη μέρα μαζί τους.

Θα επιστρέψω...