Πριν το πρώτο μας κλάμα, ξεκινάει το μεγάλο παζλ της ζωής.
Μάνα και πατέρας στην αρχή, δημιουργία, ερχόμαστε στον κόσμο, ενώνονται τα πρώτα κομμάτια με τα αδέρφια, τους παππούδες και τις γιαγιάδες, τους ανθρώπους που μεγαλώνουμε μαζί, που μοιραζόμαστε το σπίτι, το τραπέζι, τις μέρες μας
Μεγαλώνουμε. Βγαίνουμε για παιχνίδι στις γειτονιές, φίλοι και σκιρτήματα παιδικά, σχολείο, δάσκαλοι και συμμαθητές, μεγαλώνει το κάδρο, πληθαίνουν τα κομμάτια, ομορφαίνει η εικόνα, ταξίδια και διακοπές, κι άλλοι φίλοι κι έρωτες και άνθρωποι αγαπημένοι, ενίοτε περαστικοί, παίρνουν θέση στο παζλ
Κι έρχεται για κάποιους η ευλογημένη στιγμή, εκείνη που σου όλοι προσδοκούμε αλλά κανείς μας δεν περιμένει ότι θα την συναντήσει μέχρι να την δει μπροστά του, η στιγμή που καταλαβαίνεις πως από τα κομμάτια του παζλ το σημαντικότερο είναι αυτό που λείπει…
Αυτό που αν δεν υπάρχει στο κάδρο, το παζλ δεν θα συμπληρωθεί ποτέ.
Είναι το κομμάτι που απεγνωσμένα έψαχνες στο κουτί μήπως και είχε ξεμείνει όμως δεν ήταν πουθενά, δεν το έχασες γιατί απλά ποτέ δεν το είχες, δεν το είχες καθώς δεν ήξερες ότι υπάρχει, ότι είναι εκεί, ότι σε περιμένει να το βάλεις στο κάδρο σου για να ολοκληρωθεί το μεγάλο παζλ της ζωής.
Αυτό το κομμάτι που λείπει ήταν από την αρχή το σημαντικότερο.
Χωρίς αυτό η ζωη σου δεν θα είναι ποτέ ολόκληρη
Χωρίς αυτό, μάταιη θα ηταν η ζωή…
