Τρίτη 28 Απριλίου 2020

Ταξίδι στο Balingen...


Ο πύργος του Balingen είναι το βασικό αξιοθέατο της πόλης.
To Balingen είναι μια μικρή κωμόπολη του νότου στη Γερμανία.
Απέχει 60 χιλιόμετρα από την Στουτγάρδη και κατοικείται από 35.000 περίπου ψυχές.
Στο Balingen βρίσκεται η έδρα της εταιρείας που εργάζομαι, της Bizerba, η οποία κι έγινε η αιτία να το επισκεφθώ τον Νοέμβριο του 2015.
Το συμπάθησα πολύ το Balingen, δεν είναι η "γραφική" Γερμανική πόλη που βλέπουμε καμιά φορά στις ταινίες ή τους ταξιδιωτικούς οδηγούς όμως έχει μια ηρεμία, μια καθαρότητα που εμένα προσωπικά, με κέρδισε.
Οι άνθρωποι αν και κομματάκι "ψυχροί" για τα δικά μου δεδομένα, είναι, τουλάχιστον όσοι είχα την ευκαιρία να συναναστραφώ, μετρημένοι και ειλικρινείς, χωρίς περιττά λόγια, χωρίς ψέμα, χωρίς υπερβολή.
Θυμάμαι πάντα με πολύ αγάπη τον περίπατο που έκανα τα πρωινά πλάι στο ποτάμι που την διασχίζει, τα σπίτια των ανθρώπων δίπλα σε αυτό, μικρά αλλά νοικοκυρεμένα, όμορφα, γεμάτα χρώμα.
Σκέφτομαι πάντα με αγάπη τον φίλο μου τον Thomas που ήταν ο πρώτος άνθρωπος που γνώρισα στην Bizerba και πραγματικά ήμουν πολύ τυχερός γι' αυτό.

Μια μέρα ελπίζω να ξαναγυρίσω. 
Να περπατήσω ξανά στα ήρεμα σοκάκια της!

 









Στο δρόμο από το Balingen στο Messkirch


Creative Commons License
Οι παραπάνω φωτογραφίες χορηγούνται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Ελλάδα.

Σάββατο δίπλα στο Ηράκλειο...

Πίσω στο 2014....
Σάββατο απόγευμα.
Λιακάδα.
Άνοιξη.
Ζέστη αρκετή.
Ήταν η περίοδος εκείνη που με την ομάδα από την ΕΦΕ παίρναμε τους δρόμους για να φωτογραφίζουμε τα ίχνη του παρελθόντος.
Τότε που δεν έβλεπα τη στιγμή να βρεθούμε όλοι μαζί, να μιλήσουμε, να ανοίξουμε δρόμους στο μυαλό μας....
Ήταν από τις πιο δημιουργικές, αν και πιο κοπιώδεις περιόδους της ζωής μου!

Εκείνο το Σάββατο ήθελα να πάμε με την ομάδα στις υδατογέφυρες του υδραγωγείου Μοροζίνι, τρία άγνωστα στον πολύ κόσμο μνημεία που απέχουν λίγα χιλιόμετρα από το Ηράκλειο.
Ο ενθουσιασμός μεγάλος, αγωνία να πάνε όλα καλά, χαμόγελα μέσα από τη γνώση.
Γέλια μέσα στην κούραση, τα χαχανητά μας ακούγονταν από ό,που περνούσαμε!
Τί κέφι είχα εκείνη τη μέρα, ακόμα το θυμάμαι και χαμογελώ...

Εκείνο το απόγευμα, πήγαμε στην πρώτη και τη δεύτερη γέφυρα.
Θέλεις η ζέστη, θέλεις η κούραση;
Την τρίτη γέφυρα που φαινομενικά είναι η πιο εύκολη  να την επισκεφθείς καθώς απέχει ελάχιστα από το Ηράκλειο, δεν μπορούσα να τη βρω με τίποτα!
Ντράπηκα! Έκανα τα παιδιά βόλτες γύρω-γύρω στη Φορτέτσα μέχρι που αναγκάστηκα να παραδεχτώ την ήττα μου...

Η ομάδα εκείνη ήταν ΦΟΒΕΡΗ. Ποτέ δεν με πίκραναν, ποτέ δεν με δυσαρέστησαν.
Με αγαπούσαν όλα τα παιδιά, ο καθένας με τον τρόπο του, δεν θα μπορούσα παρά να νοιώθω έτσι κι εγώ.
Είχαν τέτοια γλύκα οι συναντήσεις και οι βόλτες μας, θυμάμαι την κάθε μία ξεχωριστά με τόση αγάπη, με τόση νοσταλγία!

Σαν αστραπή πέρασαν όλες οι ευχάριστες αναμνήσεις όταν το περασμένο Σάββατο μπήκα στο δρομάκι απέναντι από το Βενιζέλειο νοσοκομείο κάνοντας την προπόνησή μου, αναζητώντας κάτι διαφορετικό από τα καθημερινά, κάτι σαν έμπνευση της στιγμής.
Τότε, ακολουθώντας τυχαία τη διαδρομή ανάμεσα στα λιγοστά σπίτια, στα αμπέλια και τους ελαιώνες, είδα -τί έκπληξη!- να ξεπροβάλλει η υδατογέφυρα που έψαχνα τότε, πάνω από το φαράγγι!
Ένοιωσα λες και εκπλήρωνα ένα χρέος ανοικτό.
Απέναντι στον εαυτό μου...
Λες και το ξινό μανταρίνι που με κέρασαν εκείνο το απόγευμα δίπλα στο δεύτερο, το μοναδικό γκρεμισμένο από τα τρία γιοφύρι, έγινε με μιας γλυκό, σαν τις αναμνήσεις της ομάδας μας!

Τα ίχνη του υδραγωγείου που έδωσαν το όνομά τους στον οικισμό "Μακρύς Τοίχος" στην Κνωσό






Creative Commons License
Οι παραπάνω φωτογραφίες χορηγούνται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Ελλάδα.

Σάββατο 11 Απριλίου 2020

Σάρκινα τείχη...


Κλειστήκαμε στα σπίτια μας.
Κλείσαμε τις καρδιές μας.
Απομακρυνθήκαμε από τους διπλανούς μας.
Κάναμε τις επαφές μας διάτρητες στα social media.
Κάναμε το ταξίδι αυτοσκοπό για να "ποστάρουμε" και να "ταγκάρουμε" μια τοποθεσία!
Έπαψε να μας ενδιαφέρει η εμπειρία αν δεν "κοινοποιείται".

Υψώσαμε ανάμεσά μας τείχη, τσιμεντένια, μεταλλικά, σάρκινα και πλαστικά.
Μπήκε η ζωή μας σε αυτόματη λειτουργία...

Όχι τώρα, πολύ πριν την πανδημία που μας έχει κυκλώσει τους τελευταίους τρεις μήνες.

Χάσαμε την επαφή με το περιβάλλον.
Γίναμε όντα με κινήσεις μηχανικές, απολύτως προβλέψιμες.
Αφήσαμε τις υποχρεώσεις να μας καταπιούν, ξεχάσαμε να ζούμε.
Ξεχάσαμε πως δεν είμαστε μόνοι σ' αυτό τον κόσμο.
Ξεχάσαμε πώς είναι να μιλάς απέναντι στον άλλο, χωρίς Messenger,  Viber, Instagram....

Απομονωθήκαμε χωρίς να το καταλάβουμε καν.

Αυτή είναι η πραγματική μας δυστυχία, αυτή είναι η πανδημία που μας σκοτώνει χωρίς να δίνουμε καμία σημασία στα συμπτώματα που είναι εκεί, μπροστά στα μάτια μας.

Και χρειάστηκε η φυσική μας απομόνωση εξαιτίας του Covid-19 για να το συνειδητοποιήσουμε..

Ίσως ήρθε η ώρα να κοιτάξουμε μέσα μας, στην καρδιά και την ψυχή μας.
Ναι! Και οι δύο υπάρχουν, εκεί είναι, απλά παραμελήσαμε την ύπαρξή τους!
Σταματήσαμε να ενδιαφερόμαστε για εκείνες, πάψαμε να ακούμε την απελπισμένη φωνή τους που μας καλεί να κάνουμε, αυτό που θεωρούμε αυτονόητο: να ζήσουμε...

Ίσως είναι η τελευταία μας ευκαιρία...

Creative Commons License
Η παραπάνω φωτογραφία χορηγείται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Ελλάδα.