Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2016

Κλειστόν λόγω υπέρμετρου ενθουσιασμού...


Ο δρόμος θέλει σεβασμό.
Σεβασμό που να τον νοιώθεις κάθε στιγμή, να μην χάνεται με τον ενθουσιασμό που, έτσι κι αλλιώς έρχεται όταν προπονείσαι συστηματικά.
Οι περισσότεροι ερασιτέχνες δρομείς πέφτουν κάποια στιγμή στην παγίδα του ενθουσιασμού και παύουν το αυτονόητο.
Σταματούν να σέβονται.
Ο δρόμος είναι ο καλύτερος σύντροφος όσο παίζεις με τους κανόνες του.
Γίνεται ο χειρότερος εφιάλτης όταν δεν τον υπολογίζεις.
Τον Φεβρουάριο που τραυματίστηκα και στα δύο πόδια από ένα αυτοκίνητο, πίστεψα πως δεν θα μπορέσω να τρέξω ξανά. Προσπάθησα όμως, δεν το έβαλα κάτω και κατάφερα σιγά-σιγά να επιστρέψω στους δρόμους. Όχι με επιδόσεις, απλά με παρουσία, ίσα για να μην χάνω την επαφή μου.
Πολύ αργά άρχισα να βρίσκω ξανά την παλιά μου δύναμη.
Με πολύ προσπάθεια και σεβασμό.
Με το βλέμμα χαμηλά, στα πόδια μου που εξακολουθούσαν να με στηρίζουν παρ' όλη την ταλαιπωρία.
Στις 15 Οκτωβρίου έτρεξα τα 10 χιλιόμετρα στον Νυχτερινό Γύρο Χανίων. Μια καταπληκτική εμπειρία, ένας αγώνας μοναδικός στο είδος του στην Κρήτη σε μια πόλη που με υποδέχεται με αγάπη κάθε φορά.
Ξεκίνησα όπως πάντα συντηρητικά όμως στην πορεία είδα να μου βγαίνουν εύκολα τα χιλιόμετρα, είδα τις ανάσες μου να περισσεύουν, ένοιωσα τα πόδια μου να αντέχουν περισσότερο. Πίεσα λίγο τον εαυτό μου, η επίδοσή μου ήταν πέρα από κάθε προσδοκία! Γέμισα ενθουσιασμό! Πίστεψα πως είχα πατήσει γερά στα πόδια μου και πάλι!
Κοιτάζοντας στο διάστημα που μεσολάβησε από τότε, βλέπω πως αμέσως μετά εκείνο τον αγώνα έχασα κάθε σεβασμό σ' αυτά που με στήριζαν τόσο καιρό. Έχασα κάθε μέτρο που κρατούσα ευλαβικά μέχρι τότε, ξεκίνησα αδικαιολόγητα να πιέζω όλο και περισσότερο τον εαυτό μου, ξέχασα τί πάει να πει αποθεραπεία, ξεκούραση.
Το σημαντικότερο λάθος μου ήταν πως έπαψα, για εντελώς δικούς μου λόγους, να ακολουθώ το προπονητικό μου πρόγραμμα. Άφησα τους στόχους μου να με παρασύρουν, έτρεχα όσο άντεχα και όχι όσο έπρεπε, κουραζόμουν αλλά μου άρεσε, έβγαιναν τα χιλιόμετρα χωρίς να με νοιάζει και ένοιωθα υπέροχα γι' αυτό.
Κυνηγούσα τον εαυτό μου από μέρα σε μέρα.
Ενώ οι προπονήσεις μου έβγαιναν αβίαστα, ένοιωθα απογοητευμένος όταν στο τέλος της εβδομάδας έβλεπα στον όγκο των χιλιομέτρων που είχα διανύσει.
Και πάλι κυνήγι με τον εαυτό μου.
Και πάλι κόπωση.
Περισσότερο.
Και περισσότερο....
Μέχρις ότου, το σώμα μου έπαψε να μου στέλνει προειδοποιητικά σήματα και αποφάσισε να μου δώσει το μάθημά μου, μια και καλή...
Πριν μία εβδομάδα, στο 17ο χιλιόμετρο μιας κατά τα άλλα άνετης διαδρομής επιστρέφοντας στο αυτοκίνητο, ένοιωσα χωρίς να παραπατήσω ή άλλο λόγο ένα ανεπαίσθητο πόνο στο αριστερό μου πέλμα, σε ένα από τα σημεία που πονούσα μετά το ατύχημα του Φεβρουαρίου.
Δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία, μετά από λίγο σταμάτησα για διατάσεις κι επιστροφή στον σπίτι.
Μετά από μία ώρα περπατούσα με δυσκολία.
Το απόγευμα δεν μπορούσα να πατήσω τον συμπλέκτη στο αυτοκίνητο.
Το βράδυ έψαχνα για παυσίπονα.
Πάλι δεν έδωσα σημασία γιατί μέσα μου γνώριζα από την πρώτη στιγμή ποιός έφταιγε για αυτή την κατάσταση αλλά δεν ήθελα να το παραδεχτώ.
Την επόμενη μέρα ο πόνος έδειξε να υποχωρεί λιγάκι, η χειρότερη εξέλιξη που θα μπορούσε να έρθει γιατί και πάλι, αντί να παραδεχτώ το σφάλμα μου, ένοιωθα "τάχα" θριαμβευτής απέναντι στον πόνο και μετρούσα στιγμές μέχρι την επόμενη προπόνηση... Καμία αίσθηση πως θα έπρεπε να ξεκουραστώ γιατί ήμουν τραυματισμένος.
Σήμερα, μια εβδομάδα μετά, μόνο ο πάγος και οι αναλγυτικές αλοιφές με ανακουφίζουν.
Ο πόνος δεν είναι τόσο ενοχλητικός, όμως νοιώθω το πόδι μου κουρασμένο, σε κάθε βήμα νοιώθω σαν να έχω περπατήσει χιλιόμετρα. Όσο πατάω στα πόδια μου τόσο πιο έντονο γίνεται αυτό το συναίσθημα.
Τον περασμένο Μάρτιο κατά την αποθεραπεία μου, έγιναν δύο πολύ σημαντικοί αγώνες στην πόλη που, όπως είναι λογικό, δεν μπόρεσα να τους τρέξω. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην χάσω ξανά αγώνα που θα γίνει στην πόλη.
Σήμερα το πρωί "πάτησα" αυτή την υπόσχεσή καθώς έχασα τον Αγώνα του Πανεπιστημίου Κρήτης.
Την ώρα του αγώνα αντί να είμαι με τους φίλους μου στον δρόμο, χάζευα τα δύο μου ζευγάρια παπούτσια, ένα κίτρινο Lunarglide κι ένα μαύρο Vomero ανύμπορος να τα περπατήσω.
Το ομολογώ.
Έσφαλα λόγω υπέρμετρου ενθουσιασμού.
Δεν είμαι σε θέση να δώσω άλλη υπόσχεση, όμως ειλικρινά πήρα το μάθημά μου.

Αυτό είναι το καλό με τον δρόμο. Τα μαθήματα που δίνει δεν είναι της μιας ώρας.

Είναι μαθήματα ζωής.
Μαθήματα αυτοσεβασμού πάνω από όλα.


Creative Commons License
Η παραπάνω φωτογραφία χορηγείται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Ελλάδα.

Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2016

Φθινόπωρο στην ύπαιθρο....

Το Κρητικό τοπίο με μαγεύει κάθε στιγμή του χρόνου.
Το Φθινόπωρο και τον Χειμώνα όμως, η Κρητική ύπαιθρος βάζει τα καλά της.


 
 
Τα σύννεφα και το κρύο ντύνουν την μελαγχολία που μας ταιριάζει...
 
  
Creative Commons License
Οι παραπάνω φωτογραφίες χορηγούνται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Ελλάδα.

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2016

Μια θάλασσα να φτάνει ως τη σκαλά...




Ποτέ του δεν κατάφερε να βγει σε μια λιακάδα
και ζει με, ό,τι, περίσσεψε από ένα σκάρτο ποίημα
τα πρωινά σηκώνεται με μια βαριά ζαλάδα
και λέει πως τον ξύπνησε ένα μεγάλο κύμα

Κρεμάει τις αφίσες του στα παράθυρά του
κρύβει το φως μα κρύβει κι όλα τ’ άλλα
γιατί το μόνο που λαχτάρησε ως λάφυρά του
είναι μια θάλασσα να φτάνει ως τη σκάλα

Βάζει σημάδια με στυλό πάνω στον τοίχο του
μετράει το ύψος του που πόντο πόντο χάνει
μα κάθε βράδυ όταν βγαίνει απ’ τον ύπνο του
στέκεται όρθιος και τρυπάει το ταβάνι

Είναι που ονειρεύεται πως φεύγει για ταξίδια
πως μπαίνει μέσα σε παλιές φωτογραφίες
ξέρει αν μπορούσε θα ‘κανε μία απ’ τα ίδια
αλλά τι νόημα έχει το όνειρο χωρίς μικρές νοθείες

Οδυσσέας Ιωάννου, Μικρές νοθείες 1999


Creative Commons License
Οι παραπάνω φωτογραφίες χορηγούνται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Ελλάδα.

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2016

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2016

"Το μαγικό παπούτσι"



Στο πατρικό μου σπίτι δεν είχαμε την πολυτέλεια να έχει το κάθε παιδί το δικό του δωμάτιο. Τα σπίτια τότε δεν κατασκευάζονταν με αυτή τη λογική. Οι εργολάβοι έφτιαχναν μια κουζίνα, ένα λουτρό, μια κρεβατοκάμαρα και ίσως ένα σαλόνι ή τραπεζαρία. Σημαντικό ρόλο στα σπίτια της δεκαετίας του 1960 έπαιζε η αυλή, ευλογία για μας που μεγαλώσαμε εκεί, εκεί κάναμε τα πρώτα μας βήματα, εκεί παίζαμε χειμώνα-καλοκαίρι ανάμεσα στη λεμονιά, τη ρογδιά, τον φίκο και τις γλάστρες με τα λουλούδια που υπεραγαπούσε να φροντίζει η μανά και λατρεύαμε να καταστρέφουμε εμείς!
Στη δική μου οικογένεια που ήμασταν πέντε παιδιά, υπήρχε... χωροταξικό ζήτημα με το 65 τετραγωνικών σπίτι μας. Άλλος κοιμόταν στο σαλόνι, άλλον τον φιλοξενούσε η γιαγιά δυο σπίτια παρακάτω κι εγώ με τον αδερφό μου κοιμόμασταν σε ένα διώροφο σιδερένιο κρεβάτι που είχε φτιάξει ο πατέρας στην κουζίνα.
Η κουζίνα μας ήταν το πιο πολυσύχναστο μέρος στο πατρικό μου σπίτι, όπως άλλωστε και στα περισσότερα ελληνικά σπίτια τότε. Εκτός από το φαγητό, το δωμάτιο αυτό ήταν ο χώρος συνάντησης για όλη την οικογένεια τις περισσότερες ώρες της μέρας. Σπάνια βρίσκαμε ησυχία εκεί και το μόνιμό παράπονο εμένα και του Πέτρου ήταν πως για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε, θα έπρεπε πρακτικά όλοι να πάνε για ύπνο, διαφορετικά ήταν αδύνατο.
Θυμάμαι τις μυρωδιές. Όποιο φαγητό κι αν μαγείρευε η μάνα, πάντα ήμουν ο πρώτος που το μάθαινε νωρίς το πρωί! Κι από την άλλη, υπήρχαν φορές που το φαγητό ήταν "αηδιαστικό" στα παιδικά μου ρουθούνια και οι στιγμές περνούσαν εφιαλτικά! Υπήρχαν όμως και στιγμές που ο χρόνος δεν περνούσε μέχρι το κέικ να βγει από τον φούρνο, οι καλύτερες εποχές δε ήταν τα Χριστούγεννα και το Πάσχα οπότε οι κουραμπιέδες, τα μελομακάρονα, τα καλιτσούνια και τα λαμπριάτικα κουλούρια έκαναν τη αναμονή αβάσταχτη!
Ψηλά πάνω από το μεταλλικό κρεβάτι υπήρχε ένα ξύλινο ντουλάπι όπου φυλάσσονταν όλα τα φάρμακα του σπιτιού, το "φαρμακείο" μας. Πάνω στο φαρμακείο, υπήρχε ένα κουτί από παπούτσια "Μούγερ".
Από τις πρώτες εικόνες που έχω στη ζωή μου είναι η εικόνα έξω από εκείνο το κουτί, ένα παπούτσι σαν σπίτι, το "Μαγικό Παπούτσι".
Η μητέρα έλεγε πως αυτό το κουτί ήταν από τα πρώτα μου παπούτσια.
Τη λάτρεψα αυτή την εικόνα, ακόμα και σήμερα όταν την αντικρύσω μου έρχονται στο μυαλό εικόνες από την παιδική μου ηλικία, μυρωδιά από κέικ, καλιτσούνια και ντολμαδάκια αλλά και από τη σόμπα του πετρελαίου που βρώμιζε όλο το σπίτι αλλά μας κρατούσε ζεστούς.

Τροφή τα παιδικά μας χρόνια τελικά.
Στο χέρι μας είναι πώς θα τα καταναλώσουμε. 

Υ.Γ. Η παραπάνω φωτογραφία είναι από το κουτί του πρώτου ζευγαριού παπουτσιών του γιού μου.

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2016

Προσκύνημα...

Ξημερωμα Σαββάτου.... κακή διαθεση, άγχος, πίκρα στο στομα.
Η καρδιά μου είναι πολύ σφιγμένη τελευταία.
Προβληματισμός.
Πήρα τους δρόμους ψάχνοντας κάτι να με γλυκάνει.
Έτρεξα στα τείχη, όλο το ανηφορικό κομμάτι από την θάλασσα μέχρι το Μαρτινέγκο.
Ξανά.
Και ξανά.
Έχασα την ανάσα μου κι όμως το βάρος ακόμα εκεί...
Στο τέλος του μονοπατιού ο τάφος του Καζαντζάκη.
Ανέβηκα, κάθησα στην πέτρα και του έπιασα κουβέντα.
Βάλσαμο...
Ανύποτη η γλύκα της ψυχής, δεν χωράει σε λέξεις.
Όπως η μυρωδιά του βασιλικού που φύτρωσε πάνω στην πέτρα του μνήματος.
Σ' ευχαριστώ δάσκαλε, δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό.







Creative Commons License
Οι παραπάνω φωτογραφίες χορηγούνται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Ελλάδα.

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2016

Ηράκλειο ΟΑΑ



30 χρόνια.
Τόσα ακριβώς πέρασαν από το Σάββατο εκείνο που πέρασα την πόρτα των εγκατάστασεων του "Ηράκλειο Ο.Α.Α.", μαθητής δημοτικού τότε, για πρώτη φορά.
Βάλσαμο η επιθυμία του Στέφανου να κάνει μαθήματα μπάσκετ φέτος.
Μόλις πέρασα το κατώφλι της εισόδου, τα ρουθούνια μου γέμισαν από την ίδια εκείνη μυρωδιά από τα πεύκα και τους ιβίσκους της αυλής.
Ο χρόνος μηδένισε, γύρισε πίσω στα παιδικά μου χρόνια σε μια στιγμή. Θυμήθηκα φίλους που δεν υπάρχουν, συγγενείς που χάθηκαν, παιδική ξεγνοιασιά...
Μηχανή του χρόνου τα παιδιά μας, χρονοκάψουλες που μας πηγαίνουν μπρος-πίσω στο χωροχρόνο...

Creative Commons License
Η παραπάνω φωτογραφία χορηγείται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Ελλάδα.

Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2016

Ανατολικά του κόσμου μου...

Σητεία.
Τόπος ευλογημένος.
Σε κάποιες διαστάσεις του, ανέγγιχτος.

Ομορφιά και ηρεμία, άλλοι ρυθμοί ζωής...

Ερημούπολη
 
Μονή Τοπλού
Στο δρόμο για την Κάτω Ζάκρο

Κάτω Ζάκρος

Κάτω Ζάκρος

Αν θες να ηρεμήσεις, βρήκες το σωστό μέρος!

Creative Commons License
Οι παραπάνω φωτογραφίες χορηγούνται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Ελλάδα.

Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2016

Κέντρο Χορού δήμου Ηρακλείου....

Υπάρχουν κάποια μέρη που είναι πλημμυρισμένα με φως.
Μέσα τους συναντάς ανθρώπους που "φοβάσαι" να τους κοιτάξεις στα μάτια για να μην τυφλωθείς!

Μια τέτοια αστείρευτη πηγή φωτός, είναι το Κέντρο Χορού του δήμου Ηρακλείου.
Η Μελίνα, ο Κώστας και η Μαρίνα μεταλαμπαδεύουν την αγάπη τους για τον χορό σε παιδιά κάθε ηλικίας.
Δουλεύουν ήσυχα, στο παρασκήνιο, προσφέροντας έργο που δυστυχώς, δεν έχει την αναγνώριση που θα του άξιζε, αφήνοντας τα λόγια και τους προβολείς για άλλους.

Μερικές εικόνες από την καλοκαιρινή παράσταση του Κέντρου είναι προτιμότερες από τα λόγια...
















Creative Commons License
Οι παραπάνω φωτογραφίες χορηγούνται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Ελλάδα.

Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2016

Βασίλης...

Ο Βασίλης είναι ένας.
Ή τον λατρεύεις ή τον μισείς.
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το ταλέντο του, ακόμα και τώρα που πλησιάζει τα 70, η φωνή του έχει το μέταλλο που είχε πριν από 30 χρόνια που είχαμε τα πρώτα μας ακούσματα.














Να είσαι πάντα καλά ρε φίλε...


Creative Commons License
Οι παραπάνω φωτογραφίες χορηγούνται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Ελλάδα.