Το σχολείο μου πήγαινα δεν είχε αυλή, ήταν ένα παλιό σπίτι που η αυλή του είχε μετατραπεί σε μάντρα οικοδομικών υλικών και αναγκαζόμασταν να κάνουμε το διάλειμμά μας στον δρόμο.
Γινόμασταν όλα τα παιδιά ένα κουβάρι, δεν υπήρχε διαχωρισμός, ήταν απλά τα πράγματα τότε, το μόνο που μας χώριζε ήταν οι ομάδες του ποδοσφαίρου, τότε που η διαφορετική προτίμηση που είχε ο καθένας γινόταν αφορμή κάθε Δευτέρα μετά το μάτς να μαλώνουμε, να ερχόμαστε στα χέρια, να παίζουμε ξύλο! Την Τρίτη όμως ήμασταν πάλι όλοι μαζί, δεμένοι, αγαπημένοι... Όλοι ξανά μια παρέα.
Θυμάμαι λοιπόν στην Πέμπτη δημοτικού, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, συναντούσαμε κάθε μέρα στο δεύτερο διάλειμμα, την ίδια γυναίκα που "κυνηγούσε" στο δρόμο το ίδιο κοριτσάκι κάθε φορά με ένα τάπερ στο χέρι για να το ταΐσει ένα αβγό.
Γελούσαμε, την κοροϊδεύαμε, μας φαινόταν τόσο παράξενο, μα είναι δυνατόν, αβγό στο διάλειμμα; Ήταν τόσο αστείο! Τα παιδιά είναι σκληροί κριτές, ψάχνουν το διαφορετικό στην καθημερινότητα και όταν το βρουν, το κρίνουν ανελέητα.
Έτσι κι εμείς.
Δεν θα ξεχάσω όσο ζω το βλέμμα με το οποίο με κοίταξε εκείνη η μάνα, μία φορά που τα μάτια μας διασταυρώθηκαν ενώ εκείνη τάιζε κι εγώ γελούσα. Δεν ήταν οργισμένο. Ήταν γεμάτο πόνο και απόγνωση....
Κοίταξα το κορίτσι, δευτέρα ή τρίτη δημοτικού πρέπει να ήταν. Ήταν αγέλαστο, ένοιωθε άσχημα από το βλέμματα που την κοιτούσαν, όμως υπέμενε χωρίς να διαμαρτύρεται.
Κι έπειτα, είχε κάτι παράξενο πάνω του, ήταν χλωμό και τα μαλλιά του, σαν κάτι να μην ταίριαζε...
Δεν το κορόιδεψα ποτέ πια, το βλέμμα της μάνας είχε μιλήσει στην καρδιά μου χωρίς να ακούσω λέξη. Δεν κατάλαβα, όμως ένοιωσα.
Πριν τελειώσει εκείνος ο χειμώνας, το κορίτσι πέθανε. Δεν θυμάμαι πώς ήταν το όνομά της, θυμάμαι μόνο ότι το σπίτι της ήταν πάνω από το παλιό συνεργείο των αυτοκινήτων δίπλα στο σχολείο. Πήγα τη μέρα της τελετής, δεν μπόρεσα να μπω μέσα, ένοιωθα τόση θλίψη που τα βήματά μου δεν μπορούσαν να με οδηγήσουν.
Σήμερα 15 Φεβρουρίου, ημέρα αφιερωμένη στις δράσεις κατά του παιδικού καρκίνου, θυμήθηκα εκείνο το κορίτσι που δεν πρόλαβε να μεγαλώσει.
Μακάρι να έρθει η μέρα που θα θυμόμαστε τα παιδιά μόνο για το χαμόγελο και όχι για το ταλαιπωρημένο τους βλέμμα.
