Απόψε το απόγευμα με έπιασε μια γλυκιά νοσταλγία...
Να ταξιδέψω, να περπατήσω, να φωτογραφήσω!
Θυμήθηκα τα παλιά, τα όχι και τόσο παλιά και σκάλισα τα ψηφιακά μου συρτάρια και βρήκα, δυο τρεις εικόνες που είχα ξεχάσει ότι υπάρχουν.
Και αποφάσισα να τις βγάλω από την αφάνεια....
Όλες οι φωτογραφίες είναι από στιγμές αγαπημένες, με νοιώσιμο και νοιάξιμο...
Στιγμές μοναδικές....
Κυριακή μεσημέρι.
Ο κόσμος ησυχάζει, η μάνα δεν κάνει δουλειές σήμερα, ο πατέρας, επιτέλους, περνάει τη μέρα στο σπίτι, μακριά από εργαλεία, σίδερα, βίδες, αλουμίνιο.
Μελαγχολική μέρα.
Ο ουρανος παρόλο που δεν κάνει κρύο, είναι μουντός λες κι έρχεται βροχή, η υγρασία στην ατμόσφαιρα αγγίζει το πρόσωπo.
Κι έπειτα, αύριο είναι μέρα σχολείου... Χρειάζεται κάτι περισσότερο ένα παιδί δέκα ετών για να μελαγχολήσει;
Η Κυριακή για τους περισσότερους είναι συνυφασμένη με τη βόλτα, τον περίπατο, το ταξίδι, για τον παιδικό μου εαυτό δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Αυτά που έχω να θυμάμαι είναι οι ατέλειωτες ώρες που περνούσα στο σπίτι, η απραξία, ενώ με κάθε βεβαιότητα μπορώ να πω ότι οι πιο ευτυχισμένες μου στιγμές ήταν όταν η ΕΡΤ πρόβαλε την "Χιλιοποδαρούσα" του Πιλάβιου ή εκείνες που περνούσαμε τα κυριακάτικα απογεύματά μας με τον αδερφο μου τον Πέτρο στο Κέντρο Νεότητας του Αγίου Τίτου, αυτή όμως είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία που ίσως βρει τον χώρο της εδώ κάποια στιγμή στο μέλλον.
Εκείνο το απόγευμα ήταν διαφορετικό. Το σπίτι δεν με χωρούσε, τα αδέρφια είχα μοιραστεί σε φίλους και συγγενείς, κανένας θείος/ξάδερφος/ανιψιός δεν παντρευόταν οπότε κανείς δεν θα με ανάγκαζε να φορέσω το "καλό" μου πλην μάλλινο παντελόνι που μου τσιμπούσε τα πόδια και σιχαινόμουν να με αγγίζει, αυτό που για να το ανεχτώ η μάνα μου άδειαζε ένα κουτί τάλκ στα μπατζάκια.
"-Μπαμπά, εκδρομή!"
Βλέμμα χαμογελαστό και παιχνιδιάρικο, έφερε χαμόγελο, μπήκαμε στο Datsun και απομακρυνθήκαμε.
Για τα παιδικά μου μάτια σχεδόν αγγίξαμε την άκρη του κόσμου κι ας φτάσαμε όχι πιο μακριά από την παραλία του Φόδελε, λίγα χιλιόμετρα από το Ηράκλειο.
Βλέπεις, τις αποστάσεις τότε τις μετρούσαμε με την ποσότητα των εικόνων που μαζεύαμε στη διαδρομή κι όχι με τα χιλιόμετρα.
Καθήσαμε στο καφενείο δίπλα στο βενζινάδικο της εθνικής οδού ένα βήμα από την παραλία, μέσα ο καφετζής-βενζινοπώλης που μπαινόβγαινε για να εξυπηρετήσει και τις δύο του ιδιότητες και πολλά παιδιά της ηλικίας μου και μικρότερα που έπαιζαν κυνηγητό και προκαλούσαν μια γλυκειά ανησυχία που μυρίζει νιάτα και ξεγνοιασιά.
Όχι, δεν έγινα ποτέ φίλος με την παρέα των παιδιών, δεν θυμάμαι ούτε τα πρόσωπα ούτε τα ονόματά τους.
Το μόνο που θυμάμαι είναι η εικόνας της θάλασσας μέσα από την τζαμαρία του καφενείου.
Μουντή μα και πανέμορφη.
Γαλήνια μα και απόμακρη.
Γεμάτη αντιθέσεις.
Όπως η ζωή μας....
