Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2016

Κλειστόν λόγω υπέρμετρου ενθουσιασμού...


Ο δρόμος θέλει σεβασμό.
Σεβασμό που να τον νοιώθεις κάθε στιγμή, να μην χάνεται με τον ενθουσιασμό που, έτσι κι αλλιώς έρχεται όταν προπονείσαι συστηματικά.
Οι περισσότεροι ερασιτέχνες δρομείς πέφτουν κάποια στιγμή στην παγίδα του ενθουσιασμού και παύουν το αυτονόητο.
Σταματούν να σέβονται.
Ο δρόμος είναι ο καλύτερος σύντροφος όσο παίζεις με τους κανόνες του.
Γίνεται ο χειρότερος εφιάλτης όταν δεν τον υπολογίζεις.
Τον Φεβρουάριο που τραυματίστηκα και στα δύο πόδια από ένα αυτοκίνητο, πίστεψα πως δεν θα μπορέσω να τρέξω ξανά. Προσπάθησα όμως, δεν το έβαλα κάτω και κατάφερα σιγά-σιγά να επιστρέψω στους δρόμους. Όχι με επιδόσεις, απλά με παρουσία, ίσα για να μην χάνω την επαφή μου.
Πολύ αργά άρχισα να βρίσκω ξανά την παλιά μου δύναμη.
Με πολύ προσπάθεια και σεβασμό.
Με το βλέμμα χαμηλά, στα πόδια μου που εξακολουθούσαν να με στηρίζουν παρ' όλη την ταλαιπωρία.
Στις 15 Οκτωβρίου έτρεξα τα 10 χιλιόμετρα στον Νυχτερινό Γύρο Χανίων. Μια καταπληκτική εμπειρία, ένας αγώνας μοναδικός στο είδος του στην Κρήτη σε μια πόλη που με υποδέχεται με αγάπη κάθε φορά.
Ξεκίνησα όπως πάντα συντηρητικά όμως στην πορεία είδα να μου βγαίνουν εύκολα τα χιλιόμετρα, είδα τις ανάσες μου να περισσεύουν, ένοιωσα τα πόδια μου να αντέχουν περισσότερο. Πίεσα λίγο τον εαυτό μου, η επίδοσή μου ήταν πέρα από κάθε προσδοκία! Γέμισα ενθουσιασμό! Πίστεψα πως είχα πατήσει γερά στα πόδια μου και πάλι!
Κοιτάζοντας στο διάστημα που μεσολάβησε από τότε, βλέπω πως αμέσως μετά εκείνο τον αγώνα έχασα κάθε σεβασμό σ' αυτά που με στήριζαν τόσο καιρό. Έχασα κάθε μέτρο που κρατούσα ευλαβικά μέχρι τότε, ξεκίνησα αδικαιολόγητα να πιέζω όλο και περισσότερο τον εαυτό μου, ξέχασα τί πάει να πει αποθεραπεία, ξεκούραση.
Το σημαντικότερο λάθος μου ήταν πως έπαψα, για εντελώς δικούς μου λόγους, να ακολουθώ το προπονητικό μου πρόγραμμα. Άφησα τους στόχους μου να με παρασύρουν, έτρεχα όσο άντεχα και όχι όσο έπρεπε, κουραζόμουν αλλά μου άρεσε, έβγαιναν τα χιλιόμετρα χωρίς να με νοιάζει και ένοιωθα υπέροχα γι' αυτό.
Κυνηγούσα τον εαυτό μου από μέρα σε μέρα.
Ενώ οι προπονήσεις μου έβγαιναν αβίαστα, ένοιωθα απογοητευμένος όταν στο τέλος της εβδομάδας έβλεπα στον όγκο των χιλιομέτρων που είχα διανύσει.
Και πάλι κυνήγι με τον εαυτό μου.
Και πάλι κόπωση.
Περισσότερο.
Και περισσότερο....
Μέχρις ότου, το σώμα μου έπαψε να μου στέλνει προειδοποιητικά σήματα και αποφάσισε να μου δώσει το μάθημά μου, μια και καλή...
Πριν μία εβδομάδα, στο 17ο χιλιόμετρο μιας κατά τα άλλα άνετης διαδρομής επιστρέφοντας στο αυτοκίνητο, ένοιωσα χωρίς να παραπατήσω ή άλλο λόγο ένα ανεπαίσθητο πόνο στο αριστερό μου πέλμα, σε ένα από τα σημεία που πονούσα μετά το ατύχημα του Φεβρουαρίου.
Δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία, μετά από λίγο σταμάτησα για διατάσεις κι επιστροφή στον σπίτι.
Μετά από μία ώρα περπατούσα με δυσκολία.
Το απόγευμα δεν μπορούσα να πατήσω τον συμπλέκτη στο αυτοκίνητο.
Το βράδυ έψαχνα για παυσίπονα.
Πάλι δεν έδωσα σημασία γιατί μέσα μου γνώριζα από την πρώτη στιγμή ποιός έφταιγε για αυτή την κατάσταση αλλά δεν ήθελα να το παραδεχτώ.
Την επόμενη μέρα ο πόνος έδειξε να υποχωρεί λιγάκι, η χειρότερη εξέλιξη που θα μπορούσε να έρθει γιατί και πάλι, αντί να παραδεχτώ το σφάλμα μου, ένοιωθα "τάχα" θριαμβευτής απέναντι στον πόνο και μετρούσα στιγμές μέχρι την επόμενη προπόνηση... Καμία αίσθηση πως θα έπρεπε να ξεκουραστώ γιατί ήμουν τραυματισμένος.
Σήμερα, μια εβδομάδα μετά, μόνο ο πάγος και οι αναλγυτικές αλοιφές με ανακουφίζουν.
Ο πόνος δεν είναι τόσο ενοχλητικός, όμως νοιώθω το πόδι μου κουρασμένο, σε κάθε βήμα νοιώθω σαν να έχω περπατήσει χιλιόμετρα. Όσο πατάω στα πόδια μου τόσο πιο έντονο γίνεται αυτό το συναίσθημα.
Τον περασμένο Μάρτιο κατά την αποθεραπεία μου, έγιναν δύο πολύ σημαντικοί αγώνες στην πόλη που, όπως είναι λογικό, δεν μπόρεσα να τους τρέξω. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην χάσω ξανά αγώνα που θα γίνει στην πόλη.
Σήμερα το πρωί "πάτησα" αυτή την υπόσχεσή καθώς έχασα τον Αγώνα του Πανεπιστημίου Κρήτης.
Την ώρα του αγώνα αντί να είμαι με τους φίλους μου στον δρόμο, χάζευα τα δύο μου ζευγάρια παπούτσια, ένα κίτρινο Lunarglide κι ένα μαύρο Vomero ανύμπορος να τα περπατήσω.
Το ομολογώ.
Έσφαλα λόγω υπέρμετρου ενθουσιασμού.
Δεν είμαι σε θέση να δώσω άλλη υπόσχεση, όμως ειλικρινά πήρα το μάθημά μου.

Αυτό είναι το καλό με τον δρόμο. Τα μαθήματα που δίνει δεν είναι της μιας ώρας.

Είναι μαθήματα ζωής.
Μαθήματα αυτοσεβασμού πάνω από όλα.


Creative Commons License
Η παραπάνω φωτογραφία χορηγείται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Ελλάδα.

Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2016

Φθινόπωρο στην ύπαιθρο....

Το Κρητικό τοπίο με μαγεύει κάθε στιγμή του χρόνου.
Το Φθινόπωρο και τον Χειμώνα όμως, η Κρητική ύπαιθρος βάζει τα καλά της.


 
 
Τα σύννεφα και το κρύο ντύνουν την μελαγχολία που μας ταιριάζει...
 
  
Creative Commons License
Οι παραπάνω φωτογραφίες χορηγούνται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Ελλάδα.