Μέχρι το τέλος του χρόνου (μου).... Ποιητικός επίλογος μιας χρονιάς!

 

Φέτος δεν κατάφερα να διαβάσω όσα βιβλία θα ήθελα, κάτι οι δουλειές, κάτι οι υποχρεώσεις, κάτι το πανεπιστήμιο, δεν άντεξα, ήρθαν στιγμές που ο χρόνος απλά δεν επαρκούσε για να χωρέσει τίποτε περισσότερο από τα προφανή και υποχρεωτικά.
Εκ των πραγμάτων και από (μελλοντική) εργασιακή "ανωμαλία", επικεντρώθηκα σε κείμενα με νόημα βαθύ, ψυχογραφήματα ανθρώπων που έγιναν εικόνα μου, που προσπάθησα μέσα από τις λίγες αράδες τους να καταλάβω πώς έζησαν τη ζωή τους, πώς ερωτεύτηκαν πώς έκαναν τη ζωή τους ενδιαφέρουσα (αν ήταν τελικά).
Από χρόνια πριν ήθελα να διαβάσω Μαλβίνα Κάραλη αλλά κατά κάποιο τρόπο η γραφή της θεωρούσα ότι ήταν τόσο αιρετική που δεν ταίριαζε στα αναγνώσματά μου, παρόλο που θαύμαζα τμήμα της οπτικής της για την πολιτική και την καθημερινότητα. 
Αλλάζουν όμως οι άνθρωποι, αλλάζουν τα κείμενα, αλλάζει και η οπτική μας, χάρη στην τεχνολογία διάβασα αποσπάσματα της δουλειάς της και ο λόγος της με συνεπήρε αν και εξακολούθησα να τη θεωρώ ανούσια φλύαρη κατά περίπτωση, δεν κρύβω ότι θεωρώ πως το έκανε επίτηδες χάριν εντυπωσιασμού.

Όλα αυτά μέχρι που έφτασε στα χέρια μου το "Έρωτας και άλλες πολεμικές τέχνες"....

Διάσπαρτα αυτοβιογραφικά (η Μαλβίνα άλλωστε λάτρευε να προσωποποιεί τα κείμενά της και να ομιλεί βιωματικά) κείμενα που με μάγεψαν.
Εντάξει, όχι ολοκληρωτικά αλλά κατά περίπτωση.

Αυτό που δεν περίμενα ήταν ότι θα γνώριζα μέσα από αυτό το βιβλίο τον ερωτισμό της Μαλβίνας καθώς και την ολοκληρωτική της αφοσίωση στο έτερο κομμάτι της καθώς και την αδυναμία της στον έρωτα που οι σημερινοί 30-40 θα χαρακτήριζαν "γλυκανάλατο".

Ποιος νοιάζεται για την άποψη που έχουν άνθρωποι που δεν έχουν ερωτευτεί ποτέ στη ζωή τους;

"Αν έχω καταλήξει σε ένα ερωτικό συμπέρασμα όλα αυτά τα χρόνια, δεν είναι παρά μόνο αυτό: Ο έρωτας είναι μάχη για όσους δεν ξέρουν ούτε κατά διάνοια τί μυρωδιά έχει ο έρωτας. Μην ακούτε τους ηλίθιους κορίτσια. Ονειρεύονται πεδία ερωτικών μαχών σπαρμένα με πτώματα, επειδή ζουν και ερωτεύονται σαν ψοφίμια. Παλεύοντας με τον άλλο με σκοπό να κερδίσουν τον άλλο και να αναπτύξουν πάνω του εδαφική κυριότητα. Τέτοιοι λυσσασμένοι και μικροπολιτικατζίδικοι, μακριά από εμάς και όπου θέλουν ας είναι..."

Απολαυστική, μοναδική, αληθινή Μαλβίνα.

Καλή χρονιά φιλαράκια μου.

Ο έρωτας είναι εδώ δίπλα, χτυπήστε του την πόρτα με χαμόγελο, ήρεμη φωνή, σεβασμό, πείσμα και υπομονή.
Όλα τα άλλα είναι απλά ένα ακόμα πετραδάκι στον τοίχο της κατάθλιψης.

Η αλληγορία του Πλάτωνα! (Σκέψεις μιας γλυκιάς Κυριακής...)

 

"....Ζεις δεσμώτης μέσα σε ένα υπόγειο σκοτεινό σπήλαιο από τη στιγμή που γεννήθηκες.
Δεν έχεις δει τίποτε άλλο στη ζωή σου πέρα από αυτό το σπήλαιο. Το κεφάλι σου είναι στερεωμένο. Δεν μπορείς να δεις ούτε δίπλα σου, ούτε πίσω σου, μόνο προς τον τοίχο του σπηλαίου.
Όλη σου τη ζωή κοιτάζεις μόνος προς τον τοίχο του σπηλαίου.

Κάποιοι περπατάνε στο πίσω σου. Ακούς τα βήματα και τις συνομιλίες τους. Κουβαλάνε στις πλάτες τους ομοιώματα ανθρώπων και ζώων φτιαγμένα από πέτρα ή ξύλο.
Βλέπεις τις σκιές τους στον τοίχο.
Βλέπεις μόνο σκιές.
Δεν έχεις δει ποτέ τα ομοιώματα αλλά ούτε και τα αληθινά ζώα ή τους ανθρώπους.

Ξαφνικά, τα δεσμά σου σπάνε και μένεις ελεύθερος να βγεις έξω από την σπηλιά.
Δεν έχεις αντικρύσει ποτέ πριν το φως οπότε τα μάτια σου χρειάζονται χρόνο για να προσαρμοστούν, για να μπορέσεις να δεις.

Βλέπεις για πρώτη φορά στη ζωή σου το φως.
Βλέπεις για πρώτη φορά στη ζωή σου έναν πραγματικό άνθρωπο, όχι κάποιο ομοίωμα.
Πόσο εύκολο είναι να πιστέψεις ότι το αληθινό είναι αυτό που βλέπεις και όχι η εικόνα που είχες από τη μέρα που γεννήθηκες, αυτή τη ομοιώματος που αντίκρυζες στον τοίχο της σπηλιάς;

Πόσο θα σου πάρει να πιστέψεις πως αυτό που βλέπεις τώρα είναι το αληθινό;..."

Παίρνει χρόνο να πιστέψεις ότι η πραγματικότητα είναι πιο όμορφη από όσα είχες φανταστεί.
Παίρνει χρόνο να καταλάβεις ότι η ζωή που ζούσες δεν σου άξιζε, ότι υπάρχει κάτι καλύτερο για σένα.
Παίρνει χρόνο.

Φτάνει να μην σε εγκαταλείψει η υπομονή.
Φτάνει να μπορέσεις να αντέξεις την αναμονή.
Φτάνει να βρεις τον άνθρωπο που θα σταθεί δίπλα σου με επιμονή μέχρι να μπορέσεις να νοιώσεις ότι άξιζε ο πόνος, το δάκρυ, ο εξευτελισμός....

Βρες τον άνθρωπό σου.
Θα το καταλάβεις όταν συμβεί.
Σε ένα χαμόγελο, ένα άγγιγμα.

Ένα δάκρυ συγκίνησης....