Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2017

Ένας χρόνος μετά....


Πέρασε ένας χρόνος από το ατύχημα που είχα, πέρισυ στις 27 Φεβρουαρίου. Τότε που ενώ έκανα την προπόνησή μου, ένα διερχόμενο αυτοκίνητο έπεσε πάνω μου και με εγκατέλειψε μην δίνοντας σημασία για την κατάσταση που θα μπορούσα να βρισκόμουν.
Ήθελα να γράψω τόσα πολλά για εκείνη τη μέρα, αλλά το μυαλό μου άδειασε σήμερα.
Τα ΜΜΕ προβάλλουν ξανά και ξανά ένα βίντεο από το τραγικό δυστύχημα που συνέβει στον εθνική οδό Αθηνών-Λαμίας χτες όταν ένα αυτοκίνητο που κατά τα φαινόμενα κινούνταν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, έπεσε σε ένα άλλο σταθμευμένο και αφαίρεσε τη ζωή απο μια κοπέλα και το 3χρονο παιδάκι της.
Εγκληματική αμέλεια;
Ανευθυνότητα;
Ατυχία;
Όλα αυτά και δεν ξέρω κι εγώ πόσα ακόμα μαζί συνθέτουν ένα τραγικό μωσαϊκό στη χώρα που ζούμε, ένα μίγμα που μας σπρώχνει κάθε μέρα και πιο βαθιά στην καταστροφή και μπορώ με κάθε επίγνωση να συνοψίσω σε δύο λέξεις:
Έλλειψη παιδείας.
Σε ΟΛΑ τα επίπεδα.
Οι πολίτες της χώρας που καυχιόμαστε πως γέννησε τον πολιτισμό είμαι σίγουρος πως θα ήμασταν το παράδειγμα προς αποφυγή που θα έδιναν οι πρόγονοί μας στην προσπάθειά τους να μεταλαμπαδέψουν την γνώση, την παιδεία, τη δημοκρατία.
Αισθάνομαι απαίσια.
Και ειλικρινά πιστεύω πως κάπως έτσι θα πρέπει να νοιώθουμε όλοι, όχι μόνο σήμερα, και ίσως αυτή να ήταν η αρχή να αλλάξει κάτι.
Βαρέθηκα να ζω σε μια χώρα που αντιμετωπίζουμε τον διπλανό μας σαν σκουπίδι, που δεν σεβόμαστε το περιβάλλον που ζούμε, τις πόλεις, τον δημόσιο χώρο.
Κουράστηκα να νευριάζω, πρώτα με τον εαυτό μου και μετά με όλους τους γύρω μου.
Δεν μπορώ να δώσω πλέον άλλες απαντήσεις στα παιδιά μου για να εξηγήσω συμπεριφορές για οποίες δεν ευθύνομαι άμεσα.

Δεν ξέρω τί να κάνω πια.....
Λυπάμαι....