Πέμπτη 28 Απριλίου 2016

"Μικρό λευκό κοχύλι"


Ένα βιβλίο "μαχαίρι στην καρδιά" από την Κατερίνα Χλωροκώστα, την αγαπημένη blogger του www.kapaworld.gr.
Κείμενο μιάς ανάσας που πρέπει να διαβάσουν όλοι όσοι νομίζουν πως είναι μόνοι τους σ' αυτό τον κόσμο, όλοι όσοι πιστεύουν πως το κυνήγι της καθημερινότητας είναι αυτοσκοπός, όλοι όσοι αφήνουν τις ομορφότερες στιγμές της ζωής τους να γλιστρίσουν μέσα από τα χέρια τους τόσο απλά, λες κι ο χρόνος δεν τελειώνει ποτέ....

Λατρεμένο κοχύλι, λατρεμένη Κατερίνα...


Πέμπτη 21 Απριλίου 2016

Running for life....




Στις 27 του Φεβρουαρίου 2016, στις 16.10 περίπου το απόγευμα, ξαπλωμένος σ' ένα χωράφι δίπλα στην άσφαλτο με τα δυο μου πόδια τσακισμένα από έναν ασυνείδητο που "δεν με είδε" μέρα μεσημέρι να τρέχω στην άκρη του δρόμου, η πρώτη σκέψη που μου πέρασε από το μυαλό όταν κατάλαβα πως ήμουν ζωντανός, ήταν πως αυτό ήταν το τελευταίο 1,5 χιλιόμετρο που έτρεξα στη ζωή μου.
Ο πόνος σε όλο μου το κορμί γινόταν όλο και πιο έντονος όσο περνούσαν τα λεπτά μέχρι να με μαζέψει το ασθενοφόρο. Πονούσα παντού και κρύωνα, πονούσαν ακόμα και οι τρίχες του κεφαλιού μου, ακόμα και τα νύχια στα πόδια και τα χέρια μου, λες και κάθε νεκρό μέχρι την προηγούμενη στιγμή κύτταρο του οργανισμού μου είχε ξυπνήσει, αποφασίζοντας να πάρει το δικό του μερίδιο σ' αυτήν την παρωδία που βρέθηκα μπλεγμένος.
Ο νοσοκόμος στο ασθενοφόρο προσπαθούσε πίσω από τα μαύρα γυαλιά του να μου δώσει κουράγιο.
"-Τίποτα δεν έχεις, αύριο θα είσαι σπίτι σου!"
Η αλήθεια είναι πως τα κατάφερνε καλά. Μέχρι που σε κάποια στιγμή, μου πέρασε ένα μηχάνημα στο δάχτυλο θέλοντας να μετρήσει το οξυγόνο στο αίμα μου.
"-Αθλητής είσαι; Έχεις 100% οξυγόνο!"
Κατέρρευσα... Ποιός αθλητής; Ένας σακατεμένος σαραντάρης ήμουν, ξαπλωμένος στο παγωμένο φορείο ενός σαραβαλιασμένου ασθενοφόρου του ΕΚΑΒ. Με τα δάχτυλα των ποδιών σαν τελικό "σίγμα", όλα μια μάζα μεταξύ τους... Απελπισία...
Από την επόμενη μέρα κιόλας ξεκίνησα να μαζεύω τα κομμάτια μου. Όταν ακόμα και για να διασχίσεις 2 μέτρα μέσα στο σπίτι πρέπει να το κάνεις με υποβοήθηση, πίστεψέ με, δεν είναι εύκολο.

Πέντε εβδομάδες.
Τόσο περιθώριο μου έδωσε ο γιατρός για να μπορέσω να πατήσω ξανά τα πόδια μου.
Πέντε δύσκολες εβδομάδες προσπαθώντας να συμβιβάσω την δίψα και την ορμή μου για δραστηριότητα, με τον πόνο και την διαρκή απογοήτευση. Ήθελα να βγω έξω, να τρέξω πάλι, να νοιώσω την υγρασία του πρωινού στο πρόσωπό μου, το πιάσιμο στα πόδια, ν' ακούσω την ανάσα μου στ' αυτιά μου.
Την ανάσα μου....

Πολλοί γνωστοί με ρωτάνε "γιατί τρέχω".
Με κοιτάζουν παράξενα, γελάνε με μένα.
Είναι ορισμένοι άνθρωποι που ψάχνουν απτή ανταπόδοση σε ό,τι κάνουν. Δυστυχώς δεν μπορούν να δουν πέρα από τη μύτη τους.

Τρέχω απλά γιατί μπορώ να το κάνω!
Τρέχω γιατί όταν το κάνω, το μυαλό μου αδειάζει, όλα παύουν και είμαι μόνος με τις πέντε μου αισθήσεις να παλεύουμε να δαμάσουμε την κούραση.
Τρέχω γιατί λατρεύω να ακούω την απελπισμένη προσπάθεια της ανάσας μου να ανανεωθεί.
Τρέχω γιατί μόνο τότε η καρδιά μου κάνει τόσο αισθητή την παρουσία της στο στήθος μου.
Τρέχω γιατί ο πόνος στα πόδια μού, μου υπενθυμίζει την ύπαρξή τους.
Τρέχω γιατί έτσι συνειδητοποιώ πως υπάρχω.
Τρέχω γιατί ζω....
Τρέχω γιατί μόνο τότε καταλαβαίνω πως ο μόνος που ορίζει όλες τις λειτουργίες του σώματός μου είμαι εγώ.
Τρέχω γιατί είμαι εγώ.
Απλό; Σύνθετο; Ακατανόητο;

Μακάρι να ανακάλυπτα το τρέξιμο χρόνια πριν, να μπορούσα να τρέχω πολλά χρόνια ακόμα.



 Στις 11 Απριλίου προσπάθησα να κάνω την πρώτη μου προπόνηση. Φιάσκο. Λίγα βήματα και μετά φριχτός πόνος στους αστραγάλους.
Την επόμενη μέρα το ίδιο.
Μετά από δύο μέρες κατάφερα να τρέξω μερικά μέτρα αλλά το "πλήρωσα" με πιασμένα τετρακέφαλα. Ο πόνος σταματούσε μόνο με πάγο και αναλγητικά.
Στην επιστροφή προς το σπίτι είδα μια αφίσα για το RunGreece 2016 στο Παγκρήτιο Στάδιο. Κάτι μου χαμογέλασε πονηρά, δεν έδωσα πολύ σημασία, δήλωσα συμμετοχή.
"-Θα το περπατήσω έστω, αλλά δεν θα το δω και αυτό από την τηλεόραση!"

17 Απριλίου, ξημέρωμα.
Σηκώθηκα από τα χαράματα, άυπνος.
Πήρα πρωινό, το τρέμουλο στα πόδια δεν έλεγε να φύγει.
Προσπάθησα να κοιμηθώ ξανά, δεν μπόρεσα να τα καταφέρω. Ένοιωθα την αϋπνία να μου πονάει τα μάτια, η καρδιά μου όμως χτυπούσε από την αγωνία και δεν με άφηνε να κλείσω τις βλεφαρίδες μου.
Πήγα στην πλατεία Ελευθερίας, στο σημείο εκκίνησης. Έψαξα να βρω κάποιον γνωστό. Κανένας. ΚΑΝΕΝΑΣ! Για πρώτη φορά πριν από αγώνα, με 5000 κόσμο στην πλατεία δεν μπόρεσα να βρω κανέναν!
"-ΟΚ, εγώ κι ο εαυτός μου λοιπόν. Αυτό θα το αντιμετωπίσουμε οι δυο μας!"

Κι έτρεξα. Έτσι απλά.
Δειλά στην αρχή, περισσότερο ελεύθερα στη συνέχεια.
Κράτησα τον ρυθμό μου χαμηλά, δεν με ενδιέφερε ο χρόνος, με ενδιέφερε να τερματίσω με αξιοπρέπεια. Χωρίς να πονέσω.
Στο 3ο χλμ, πόνος στον δεξί αστράγαλο.
"-Έλα, μην με προδώσεις τώρα. Τώρα αρχίζει το δύσκολο κομμάτι.
Ελάττωσα κι άλλο τον ρυθμό μου, ο πόνος με άφησε.
Συνέχισα.
Συνέχισα.
Τελευταία 1500 μέτρα. Δεν τα παρατάω τώρα!
Απροπόνητος, με την ανάσα μου να προσπαθεί να βρει τον δρόμο της στην ανηφόρα, αλλά τόσο ευτυχισμένος! 

Κοιτούσα δεξιά-αριστερά μήπως δω κάποιον γνωστό. Κανείς. Απογοήτευση...
Τελευταία μέτρα. Δεν μπορούσα να συγκρατήσω το χαμόγελο αλλά και τη συγκίνησή μου.
Κι ύστερα...

Τερματισμός!
Λύτρωση!
Σταμάτησα για λίγο για να βρω την ανάσα μου. Κράτησα το αναμνηστικό στο φως του Ήλιου και δεν ξεκολλούσα το βλέμμα μου από πάνω του.
"-Ναι ρε φίλε, δεν ξόφλησες, είσαι ζωντανός! Φώναξες "παρόν" εκεί που ήσουν ξεγραμμένος!"

Συνεχίζω να τρέχω... γιατί έτσι νοιώθω πως υπάρχω.
Τρέχω γιατί μπορώ να το κάνω!
Τρέχω για μένα!
Τρέχω γιατί με κάνει καλύτερο άνθρωπο!

Πάνω από όλα όμως, τρέχω για τη ζωή!