Στην παλιά γειτονιά, στο μικρό στενάκι, ήταν το πατρικό της Μαρίας. Δύο όροφοι πάνω από το ισόγειο της γιαγιάς της, λίγα τετραγωνικά που ίσα ίσα χωρούσε η βαριά φυσιογνωμία του πατέρα της που έπεφτε σαν σκιά στα παιδιά της γειτονιάς κάθε που δρασκέλιζε το κατώφλι, η μάνα της και η μικρή της αδερφή η Φωτεινούλα. Σαλόνι και κουζίνα στον πρώτο όροφο, δύο κρεβατοκάμαρες και τουαλέτα στον δεύτερο, απροσπέλαστο φαινόταν το κτίριο στους γείτονες αφού ο Νίκος και η Ελένη σπάνια δέχονταν επισκέψεις, βαριά έκλεινε η πόρτα πίσω από τα παιδιά όταν σχολούσαν το μεσημέρι από το σχολείο.
Γέλιο δεν ακούσαμε ποτέ από τα παράθυρά του, βαριές κουρτίνες έκλειναν το φως έξω από το σπίτι, αναρωτιόμασταν σαν παιδιά πράγματα απλά, αυτονόητα για τα υπόλοιπα σπίτια της γειτονιάς που έστω και μία φορά είχαμε μπει, για να παίξουμε, για να δούμε τηλεόραση, για να πιούμε ένα ποτήρι νερό, πράγματα που για αυτά τα λίγα τετραγωνικά χώρου παρέμεναν μυστήριο: πόσες καρέκλες είχε το τραπέζι της κουζίνας; Τί χρώμα πλακάκια είχε το μπάνιο; Είχε μία ή δύο βρύσες ο νεροχύτης; Από τί υλικό ήταν φτιαγμένοι οι καναπέδες;
Μυστήρια άλυτα που τα σφράγιζε η βαριά παρουσία του Νίκου και η ελαφρότητα της Ελένης.
Η γιαγιά της Μαρίας η κυρία Φωφώ έκανε παρέα με τη μάνα μου. Φίλες αχώριστες δεν τις έλεγες όμως, πήγαιναν να μαζέψουν χόρτα μαζί, συναντιόντουσαν στη γειτονιά για να βεγγερίσουν, χαμογελούσαν η μία στη άλλη όταν κοιτάζονταν στα μάτια.
Κάποια παρεξήγηση μπήκε ανάμεσά τους, σταμάτησαν να ανταλλάσσουν ακόμα και μια τυπική καλημέρα, ποτέ δεν έμαθα το λόγο. Ένα μεσημέρι σχολώντας πέρασα από το στενάκι και είδα την κυρία Φωφώ να κάθεται στο πεζοδρόμιο φορώντας το νυχτικό της φόρεμα. Μου έκανε τεράστια εντύπωση καθώς ήταν περασμένο μεσημέρι. Αυτό και το θλιμμένο της βλέμμα. Μπαίνοντας στο σπίτι το είπα στη μητέρα μου, ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που άκουσα τη λέξη "καρκίνος".
Σε αυτό το μικρό στενάκι πέρασα όλα μου τα παιδικά χρόνια. Μια μικρογραφία του κόσμου το κάθε του σπίτι, ένας μικρός παράδεισος και μια αντίστοιχη σε μέγεθος κόλαση πίσω από κάθε πόρτα.
Φωνές, καυγάδες και φασαρία αλλά και γέλιο, χαρές και άνθρωποι με χαμόγελο πλατύ και καρδιές ζεστές σαν Αυγουστιάτικο πρωινό.
Οι μνήμες μου είναι πολύ πρώιμες για να θυμάμαι ιστορίες με λεπτομέρειες, είναι που σε εκείνη την ηλικία ζούσαμε χωρίς την αγωνία να καταγράφουμε τις ζωές μας όπως εσφαλμένα κάνουμε οι άνθρωποι μεγαλώνοντας.
Είναι όμως πράγματα που δεν θα ξεχάσω ποτέ, γέλια παιδικά και παιχνίδι ατέλειωτο με τους φίλους, τα πρώτα χαμόγελα, τα πρώτα αγγίγματα.
"Στρατιωτάκια ακούνητα-αμίλητα", "κρυφτό", "κυνηγητό", ιστορίες τρόμου και αυτοσχέδιες θεατρικές παραστάσεις, ανακατεμένα με τη λαχτάρα να ακουμπήσω "από λάθος" τη Νατάσα!
Όλα εκεί, στο μικρό στενάκι, μπροστά από τον τσιμεντένιο τοίχο με τα σχέδια.
Απέναντι από το σπίτι της γιαγιάς μου..
