Τετάρτη 25 Μαΐου 2016

Μια ευλογημένη χρονιά....


Βρέθηκα στην Φωτογραφική Εταιρεία Κρήτης απόψε. Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες τα μέλη παρουσιάζουν τη δουλειά που έχουν κάνει όλη τη χρονιά στις ομάδες εργασίας.
Τίποτα δεν είναι το ίδιο πια μετά από πέρυσι όταν είχα εγώ προσωπικά αναλάβει την ευθύνη μιας από τις ομάδες.
Θυμάμαι με νοσταλγία όλη την πορεία, την αγωνία της πρώτης συνάντησης, το άγχος στις συναντήσεις όλης της χρονιάς, το πάθος, τα ξενύχτια της προετοιμασίας, την αγωνία της τελικής παρουσίασης, το κενό που ακολούθησε...
Μα αυτό που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ, αυτό που πάντα θα έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, είναι η σχέση που αναπτύχθηκε μεταξύ των μελών της ομάδας.
Αν δεν υπήρχε αυτή η ομάδα τη στιγμή που υπήρξε, θα ήταν σαν να είχα χάσει μια χρονιά από τη ζωή μου, σαν να μην είχε υπάρξει καν αυτό το διάστημα. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα το είχα διαχειριστεί διαφορετικά αυτό το κενό.
Αυτή η περίοδος είναι ένα δώρο ζωής που μου έκανε η Φωτογραφική Εταιρεία Κρήτης, δώρο φυλακτό που θα κρατάω πάντα στο μέρος της καρδιάς μου.
Εκεί, μαζί με τους ανθρώπους που κάναμε παρέα σ αυτό το ταξίδι.
Σας ευχαριστώ πολύ για όλα....

 

Δευτέρα 23 Μαΐου 2016

Ηρεμία...

Ο Ψηλορείτης από την είσοδο του Μινωικού Ανακτόρου της Φαιστού

Κυριακή...
Ηρεμία μετά από μια γεμάτη ένταση εβδομάδα.
Η γιαγιά μου έλεγε πως μέρα που δεν χαμογέλασες, είναι χαμένη μέρα.
Δεν απέχει από την πραγματικότητα.
Υπομονή, όλα θα φτιάξουν κάποια στιγμή...


Creative Commons License
Η παραπάνω φωτογραφία χορηγείται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Ελλάδα.

Σάββατο 21 Μαΐου 2016

Ο κύκλος της ζωής....



Χτές ήταν μια άσχημη μέρα... Πώς μπορείς να πείς πως μια μέρα είναι όμορφη όταν φεύγει από τη ζωή ένας άνθρωπος;
Από την άλλη, με τον τρόπο αυτό κλείνει ένας κύκλος, κλείνουν όλες οι εκρεμμότητες, κλείνουν τα βιβλία μιας ζωής με κούραση, βάσανα, καημούς αλλά και στιγμές ευτυχισμένες που ουσιαστικά είναι τα "σημεία στίξης", το αλατοπίπερο αυτής της πορείας...
Ο άνθρωπος που έφυγε χτες ήταν συγγενής εξ αγχειστίας, βασανισμένο πλάσμα, σε μικρό χρονικό διάστημα έχασε παιδί κι εγγόνι σε ατυχήματα. Παρατημένος από δύο συζύγους, παιδιά και συγγενείς σε όλη του τη ζωή. Πάντα είχε ένα "αχ!" γεμάτο πόνο στο στόμα, όχι αδικαιολόγητα. Μοναχογιός με τέσσερις μικρότερες αδερφές, σε όλη του τη ζωή κουβαλούσε ένα βάρος χωρίς να το έχεις επιλέξει ο ίδιος, χωρίς ποτέ να ρωτήσει κάποιος τη γνώμη του, χωρίς κάποιος να ενδιαφερθεί αν είχε τη δύναμη να το αντέξει.
Την ύστατη στιγμή στο κοιμητήριο, το βλέμμα μου στάθηκε στη μεγάλη του κόρη. Παιδί από τον πρώτο του γάμο, με τον πόνο χαραγμένο στο πρόσωπό της αφού κι εκείνη έχασε το παιδί της πριν από λίγα χρόνια. Ποτέ δεν αποδέχτηκε τον πατέρα της, πάντα είχε ένα παράπονο για τον τρόπο που εκείνος αντιμετώπιζε τα παιδιά από τον δεύτερο γάμο του σε σχέση με εκείνη. Αισθάνομαι πως η αλήθεια ειναι κάπου στη μέση, ίσως δεν έχει πλέον σημασία.
Την ώρα του αποχαιρετισμού έβγαλε μια κραυγή απο βαθιά μέσα της που έσπασε την σιωπή. Κανείς δεν το περίμενε, όλοι γνώριζαν. Όλος ο πόνος σε δυο λέξεις, όλη η αλήθεια σε μια φράση.
Δύο ζωές σε μια ανθρώπινη κραυγή.
Μέσα μου ένοιωσα μια μεγάλη ανακούφιση.
Ο κύκλος έκλεισε.
Όλα τακτοποιήθηκαν.

Δευτέρα 16 Μαΐου 2016

7ος Γύρος Ρεθύμνου, 15 Μαΐου 2016




Δεν μπόρεσα να ξεκουραστώ όλη τη νύχτα, όλο το κορμί μου παλλόταν στο ρυθμό της νευρικότητάς μου.
Σηκώθηκα νωρίς από το κρεβάτι, πήρα καλό πρωινό και κάθισα στο μπαλκόνι να απολαύσω την ανατολή του Ήλιου. Η ομορφότερη ώρα της μέρας!
Εκεί, παρέα με τη νευρικότητά μου όλο το πρωί. Χέρια και πόδια χτυπιόνταν ασταμάτητα από την αγωνία αλλά και την ανυπομονησία.
Οι δρόμοι βρεγμένοι, η βροχή δεν είχε σταματήσει από το προηγούμενο βράδυ.
Ξεκινήσαμε για το Ρέθυμνο. Το άγχος δεν έλεγε να με αφήσει! Ένας παραπάνω λόγος, εκτός του ότι θα έτρεχα το πρώτο μου 10άρι, για πρώτη φορά θα είχα όλη την… οικογένεια για κοινό μου κι ένοιωθα πως έπρεπε να ανταποκριθώ στις… προσδοκίες τους!
«-Μπαμπά, σε παρακαλώ μην τερματίσεις τελευταίος!», είπε ο Μεγάλος μου λίγο πριν την εκκίνηση! Την ίδια ευχή κάνω κι εγώ μέσα μου, κάθε φορά που ξεκινάω!
Ξεκινήσαμε περίπου στις 10. Ζέστη, συννεφιά και βροχή με ελάχιστο αέρα. Ιδανική μέρα για τρέξιμο.
Η διαδρομή ίσως η ομορφότερη που έχω τρέξει ποτέ. Ξεκίνημα στην παραλιακή λεωφόρο και τα στενά της παλιάς πόλης του Ρεθύμνου, πέρασμα από την κεντρική αρτηρία της νέας πόλης, πορεία στον παραλιακό και το λιμάνι, γύρω από τη Φορτέτζα και ξανά μέσα από την παλιά πόλη για το τελευταίο 1,5 χιλιόμετρο.
Και τα 9,86 χιλιόμετρα της διαδρομής κύλησαν ομαλά. Ένας πόνος στο ισχίο μου… έκανε παρέα από το 4ο χιλιόμετρο, όμως κουβέντιαζα μαζί του όπως λέει η Κατερίνα στο kapaworld.gr και μέχρι το τέλος της διαδρομής τα «βρήκαμε» μεταξύ μας. Ο τερματισμός ήρθε γλυκά, με αποθέματα αντοχής, αγκαλιά με τους αγαπημένους μου…
Όχι, δεν τερμάτισα τελευταίος, έκανα το χατίρι του γιού μου!

Είμαι ικανοποιημένος κι ας είναι αφόρητος ο πόνος σας πόδια μου σήμερα.
Πατάω ξανά «πάνω τους» και ίσως να μην μπορούν να αντέξουν τον ενθουσιασμό μου, όπως εγώ δεν μπορώ να αντέξω την ακινησία τους.
Έχω αρχίσει να βάζω ξανά στόχους.

Κοιτάζω ψηλά, πέρα από ο,τιδήποτε είχα ποτέ ονειρευτεί!
Μακάρι να μπορέσω να συνεχίσω να ονειρεύομαι!

Παρασκευή 6 Μαΐου 2016

Φρανκφούρτη

 Μια πανέμορφη πόλη.
Ήμουν τυχερός γιατί στις χτες που τράβηξα τις φωτογραφίες, όλα τα καταστήματα ήταν κλειστά λόγω της αργίας της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος των Καθολικών με αποτέλεσμα πάρκα και πλατείες να είναι γεμάτες κόσμο!





















Creative Commons License
Οι παραπάνω φωτογραφίες χορηγούνται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Ελλάδα.