Πέμπτη 7 Μαΐου 2015

Πατέρας...



Δεν ξέρω αν είναι δική μου αίσθηση, όμως στην κοινωνίας μας ο ρόλος του πατέρα θεωρείται κάθε άλλα παρά πρωταγωνιστικός.

Είναι εκείνος που επιβάλλει την τάξη.
Εκείνος που συναντιέται ελάχιστα με τα παιδιά.
Εκείνος που τα παιδιά τον αντιμετωπίζουν σχεδόν σαν ξένο και φοβούνται ένα του βλέμμα.

Ο πατέρας μπορεί να μην είναι αυτός που γεννάει το παιδί, όμως είναι αυτός που το βοηθάει να μεγαλώσει, να πατήσει στα πόδια του.
Αυτός που κλαίει με το κλάμα του.
Αυτός που γελάει με τη χαρά του.
Αυτός που δεν κοιμάται όταν το παιδί του είναι άρρωστο.
Αυτός που ξυπνάει χωρίς λόγο τις νύχτες με μάτια δακρυσμένα και αναζητά να δει πού είναι τα παιδιά του.
Αυτός που όταν τον αγγίξουν τα παιδιά του και μετά τραβήξουν το χέρι τους, νοιώθει σαν να φεύγει κομμάτι από τη σάρκα του μαζί τους...

Η θέση της μάνας στην οικογένεια είναι αδιαμφισβήτητη.
Η θέση του πατέρα στην ανατροφή των παιδιών είναι αναντικατάστατη.

Και οι δύο οφείλουν να κερδίσουν με το σπαθί τους τούς ρόλους τους.

Creative Commons License 
Η παραπάνω φωτογραφία χορηγείται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Ελλάδα.

Κυριακή 3 Μαΐου 2015

Το βλέμμα της δημιουργίας

Η φλόγα της έμπνευσης.
Τα μάτια απορροφούν την εικόνα.
Τα χέρια τής δίνουν ζωή στο χαρτί.
Η καρδιά προσθέτει το χρώμα.
Ο κύκλος κλείνει.

Ο τόπος.
Το βλέμμα.
Τα χέρια....

Μαγεία!


Creative Commons License 
Η παραπάνω φωτογραφία χορηγείται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Ελλάδα.