Αντίο 2019!

Είναι λάθος να περιμένουμε την τελευταία μέρα του χρόνου για να κάνουμε απολογισμό.
Αυτή είναι μια δουλειά που θα πρέπει να κάνουμε κάθε μέρα της ζωής μας, να μετράμε τα ίσια και τα στραβά για να δούμε τί πήγε λάθος, τί μπορεί να διορθωθεί, τί όχι.
Είναι ένας καλός τρόπος να βελτιώσουμε την καθημερινότητά μας, να μην αφήσουμε τη ζωή μας να βαλτώσει, να γλιτώσουμε από την καθημερινότητα που μας πνίγει.
Απόψε λοιπόν, δεν θα επιχειρήσω απολογισμό της χρονιάς που πέρασε. Απλά δεν μπορώ να σταματήσω το μυαλό μου από το να γυρίζει ξανά και ξανά από το πρωί στις γνώριμες γειτονιές των στιγμών που πέρασαν, μαζί με τις προηγούμενες 365 μέρες.
Θυμάμαι τις στιγμές που με γλύκαναν, που ταξίδεψαν το μυαλό μου πέρα από κάθε λογική κάποιες φορές.
Έχω ήδη ξεχάσει εκείνες που πικράθηκα και συνεχίζω να ευλογώ κάθε δυσκολία που συνάντησα στον δρόμο μου γιατί με έκανε καλύτερο άνθρωπο.




Αν πρέπει να κρατήσω τις στιγμές του 2019 που με σημάδεψαν, δεν είναι καθόλου δύσκολο.




Η πρώτη είναι η έκθεσή μου στο παρεκκλήσι του Τιμίου Σταυρού στα πλαίσια της Αθέατης Πόλης. Πέρα από την επιτυχία του εγχειρήματος που αποτελούσε ένα όνειρο χρόνων για μένα, μου δίδαξε πως τίποτα δεν μπορεί να μου σταθεί εμπόδιο φτάνει να θέλω πολύ να το πραγματοποιήσω.




Η δεύτερη είναι ο 37ος Αυθεντικός Μαραθώνιος της Αθήνας.
Μέσα από τα εμπόδια, σωματικά και ψυχολογικά που βρέθηκαν μπροστά μου μέχρι να σταθώ στην εκκίνηση, τις ιδιαιτερότητες του αγώνα αυτού καθε αυτού καθώς και του "ιδιαίτερου" τερματισμού μέσα σε μια εξαιρετικά φορτισμένη μου στιγμή, διδάχτηκα πως στον μαραθώνιο όπως και στην ζωή, ξεκινάμε και τερματίζουμε μόνοι, ολομόναχοι. Είναι μεγάλη πλάνη να περιμένουμε κάποιον να μας χαμογελάσει στην διαδρομή, κανείς δεν μπορεί ούτε τη χαρά να μοιραστεί, ούτε τον πόνο.




Κοιτάζω μπροστά με απόλυτη συνείδηση.
Χαμογελώ για καθετί όμορφο θα έρθει και προσμένω με λαχτάρα κάθε άσχημο για να εξελιχθώ.


Και συνεχίζω...




Καλή χρονιά αγαπημένοι!

Η χαρά φοράει μαντήλι στο κεφάλι....

Γιορτές Χριστουγέννων.
Υπερκατανάλωση.
Πλαστή ευδαιμονία, άνθρωποι που προσπαθούν να πείσουν τους εαυτούς τους πως ευτυχία είναι να τα έχεις όλα.
Να μην σου λείπει τίποτα.
Φιγούρες δήθεν ευχαριστημένες που και φέτος κατάφεραν να αγοράσουν τα πάντα, να γεμίσουν τα μάτια, το τραπέζι, το στομάχι τους.
Κάποτε, όταν το τραπέζι αδειάσει, όταν και το τελευταίο πακέτο ανοιχτεί, όλοι καταλαβαίνουν πόσο κενό αφήνει αυτή η αντιμετώπιση, πόση δυστυχία κρύβεται πίσω από το κυνήγι του πλούτου.
Πόσο άδειοι είμαστε.


Καθόμαστε σε μια καφετέρια με τα παιδιά. Πίνω καφέ, η μικρή παίζει στον παιδότοπο, ο μεγάλος παίζει μαζί μου επιτραπέζια.
Στο διπλανό τραπέζι κάθησε μια οικογένεια, πατέρας και μάνα μεσήλικες, δυο κόρες γύρω στα τριανταπέντε, μία από αυτές φοράει ένα ροζ μαντήλι στο κεφάλι για να κρατάει ζεστό το άτριχο κεφάλι της. Έχει μαζί της δύο μικρά παιδάκια που πασχίζει να τα ταΐσει κυνηγώντας τα γύρω-γύρω από το τραπέζι.
Τους γελάει και της γελούν, παίζουν, αγκαλιάζονται, κουβεντιάζουν γελώντας τρανταχτά.
Δείχνουν ευτυχισμένοι.
Οι υπόλοιποι της παρέας δεν προσπαθούν καν να χαμογελάσουν, έχουν μια κούραση, μια απογοήτευση στο βλέμμα.
Η κοπέλα με το μαντήλι αντίθετα δεν σταματάει να απολαμβάνει  την κάθε στιγμή!
Τη χαίρομαι πραγματικά, δεν μπορώ να πάρω το βλέμμα μου απο πάνω της. Με κάνει να νοιώθω όμορφα η παρουσία, η τοποθέτησή της στον χώρο, η αντίληψή της ανάμεσα σε τόσο κόσμο.
Το πλατύ και ειλικρινές της χαμόγελο....


Αναρωτιέμαι, γιατί θα πρέπει να νοιώθουμε πως χάνουμε κάτι προκειμένου να το εκτιμήσουμε;
Γιατί θεωρούμε δεδομένη τη ζωή μέχρι να αρχίσει να μας γλιστράει από τα χέρια;
Γιατί η κοπέλα με το μαντήλι είναι ο μοναδικός άνθρωπος σ' ένα τεράστιο χώρο εστίασης που αντί να κοιτάζει το κινητό της, προτιμά να αλληλεπιδρά με τις υπάρξεις γύρω της;


Γιορτινές μέρες, μέρες χαρούμενες θα πρέπει να αναλογιστούμε όλοι το νόημα και την πηγή της πραγματικής ευτυχίας, να χαμογελάμε για όσα έχουμε, πριν αρχίσουμε να βλαστημάμε την τύχη μας για όσα μας λείπουν!


Καλές γιορτές, χρόνια πολλά αγαπημένοι!
Μην αφήνεται τη ζωή να κυλάει ανάμεσα στα δάχτυλά σας χωρίς χαμόγελο!

Η "Αγία Αμοιβαιότητα"....

Η Μάρω Βαμβουνάκη δεν έχει καταφέρει να με συγκινήσει συνολικά σαν συγγραφέας. Χειρίζεται μεν άπταιστα τον λόγο, όμως θεωρώ τα γραπτά της, απλοϊκά να το πω; Ενδεχομένως να μου φαντάζουν φτωχά σε σχέση με αυτό που θα περίμενα να διαβάσω από έναν άνθρωπος με το επίπεδο της μόρφωσής της.

Ωστόσο, τη θαυμάζω και συνεχίζω να την διαβάζω καθώς είναι απολύτως κυνική με τους χαρακτήρες που πλάθει. Δεν τους "στολίζει", δεν πασχίζει να τους αποκαταστήσει καλά και σώνει στα μάτια του αναγνώστη, παρά τον ωθεί να τους κρίνει με τις ανθρώπινες στιγμές τους, με τα μειονεκτήματα και τις αδυναμίες τους.

Χώρια που μου αφήνει πάντοτε την αίσθηση πως χρησιμοποιεί τις ιστορίες της σαν "όχημα" προκειμένου να μιλήσει για πράγματα πιο ιδιαίτερα, νοήματα πιο βαθιά, χωρίς ο τρόπος που επιλέγει να το κάνει να ξενίζει τελικά τον αναγνώστη ή να του αποσπά την προσοχή από το μονοπάτι που χαράζει το μυθιστόρημα. Ίσα-ίσα.

Το βίωσα ξεκάθαρα αυτό το συναίσθημα διαβάζοντας το "Οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο", το βίωσα και τώρα στο "Ένας αφηρημένος άντρας", ίσως μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό.

Στο τελευταίο της μυθιστόρημα είναι τόσο έντονη η προσπάθειά της να περάσει μηνύματα στον αναγνώστη που η ιστορία σε κάποιες στιγμές λες και περνάει σε δεύτερη μοίρα. Τα γεγονότα εκτυλίσσονται στον μονόλογο της πρωταγωνίστριας τόσο γρήγορα που ορισμένες φορές έφτασα να αναρωτιέμαι αν ήταν πραγματικά ή ένα συγγραφικό εύρημα για να δωθεί έμφαση στην ιστορία μέσα από παράλληλες εκδοχές.

Τί θα μου μείνει από το "Ένας αφηρημένος άντρας";

Πέρα από το ευρυματικό τέλος που πολύ εύστοχα χρησιμοποιεί η συγγραφέας για να τονίσει την αξία και το βαθύτερο νόημα του "φίλου" στη ζωή, δύο πράγματα:

Το πρώτο είναι η "Αγία Αμοιβαιότητα", μια υπόσταση που εφευρίσκει η Βαμβουνάκη για να περιγράψει το γεγονός πως το πάθος σε μια σχέση χρειάζεται δύο  για να φτάσει σε επίπεδα θεόρατα, που όπως λέει χαρακτηριστικά, " δεν μπορείς από μόνος σου, εν κενώ να πυροδοτήσεις τέτοιο καμίνι, εκτός κι αν είσαι ανισόρροπος, αυτιστικά εγωκεντρικός, άρρωστος ψυχικά όπου ο υποκειμενισμός και ο ιδιωτικός κόσμος φτιάχνει ό,τι θέλει και όπως τα πράγματα και τα σημεία στο κεφάλι σου!".

Το δεύτερο είναι η θέση που παίρνει απέναντι στην κατάθλιψη, μια λέξη που μάθαμε μ' αυτή να ντύνουμε όλα τα δεινά του κόσμου τα τελευταία χρόνια, λέγοντας:

"...Δεν μ' αρέσει η λέξη κατάθλιψη που τόσο ευρέως έχει αντικαταστήσει την ωραία λέξη δυστυχία, την ωραία λέξη πένθος, την ωραία λέξη πόνος η μελαγχολία..."

"... Ο άνθρωπος δεν γίνεται να μην πονάει, να μην πενθεί, να μην μελαγχολεί στα επώδυνα που συμβαίνουν, οι υπερβολικές άμυνες είναι ψυχασθένεια ακόμα και πνευματική, ανωριμότητα..."

"... Η ματαίωση του πένθους πληρώνεται εν καιρώ λένε, σε εκδικείται η απώλεια που δεν θρήνησες..."

Τη λατρεύω τη Μάρω Βαμβουνάκη.

Αν και είναι κοντά στον Θεό, αν και απέχει λίγο από την θρησκεία, δεν παύει ποτέ να αντιμετωπίζει με επιείκια τους ήρωές της για ό,τι κι τους "σπρώξει" η καρδιά τους να πράξουν.

Αγαπώ τα γραπτά της καθώς μέσα από την απλότητά τους καταφέρνουν να μου εμφυσήσουν έναν αέρα αισιοδοξίας.

Μου γλυκαίνουν τη σκέψη.

Με απενοχοποιούν.

"...Όχι, δεν με ενδιαφέρει απόψε η αμαρτία! Ούτε υποψιάζομαι πως υπάρχει τέτοια κατάσταση. Άραγέ, το να αμαρτάνεις προϋποθέτει συνείδηση; Ή και ασυνείδητα τη φορτώνεσαι και πληρώνεις μετά; Μεγάλο θέμα αλλά απόψε μάταιο..."

Πόσο συμφωνώ...

Βρες το θάρρος να αλλάξεις! Γίνε η αλλαγή που θαυμάζεις!

Κοίτα τώρα τι μου θύμησε το facebook πρωί-πρωί...

Οι δύο αυτές φωτογραφίες έχουν διαφορά 9 μόλις χρόνια.

Η πρώτη είναι τραβηγμένη τον Σεπτέμβριο του 2010 λίγο πριν την συναυλία των U2 στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας.

Η δεύτερη τον Οκτώβρη του 2019 στο Αρκαλοχώρι.

Και στις δύο είμαι εγώ.

Εκεί σταματούν οι ομοιότητες!

Στην πρώτη είμαι 125 κιλά. Την περίοδο εκείνη κάπνιζα 50-60 τσιγάρα τη μέρα. Το σωματικό μου βάρος και το κάπνισμα με δυσκόλευαν να κάνω καθημερινά πράγματα όπως να ανέβω μια  σκάλα μέχρι τον πρώτο όροφο...
Στη δεύτερη είμαι 85 κιλά, απεξαρτημένος από το τσιγάρο, σαφώς πιο γυμνασμένος και ετοιμάζομαι να τερματίσω στα 21χλμ του ημιμαραθωνίου Κρήτης...

 Κοιτάζοντας αυτές τις δύο φωτογραφίες πραγματικά νοιώθω πολύ υπερήφανος για τον εαυτό μου.
Για το πόσό έχω βελτιώσει τη ζωή μου τα τελευταία χρόνια, που δεν αφέθηκα να κλαίω τη μοίρα μου και απλά να βαδίζω μοιρολατρικά προς το τέλος.
Ευγνωμωνώ τις καταστάσεις που με χάλκευσαν και με έκαναν να αγαπήσω το είδωλό μου, να δουλέψω με τον εαυτό μου σωματικά και ψυχικά και να φτάσω στο σημείο σήμερα να νοιώθω όμορφα, απλά και μόνο επειδή είμαι... εγώ.
Τίποτα δεν μου χαρίστηκε, όλα τα κέρδισα με το σπαθί μου απέναντι σε αντιπάλους αδίσταχτους, ισχυρούς που δεν έχαναν ευκαιρία να με κατατροπόσουν με χτυπήματα κάτω από τη ζώνη!

Ο πρώτος μου αντίπαλος ήταν το σώμα μου.
Με πόνο και στέρηση έχασα βάρος.
Με μεγάλη προσπάθεια, στερητικό σύνδρομο και νύχτες αϋπνίας, έκοψα το τσιγάρο.
Ο δεύτερος αντίπαλος, το μυαλό μου.
Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι σε κάποιον που δεν έχει γυμναστεί ποτέ να πηγαίνει κάθε μέρα στο γυμναστήριο;
Ξέρεις τι είναι για έναν πρώην καπνιστή που δεν μπορούσε καν να περπατήσει, να τρέχει σχεδόν καθημερινά;
Κι όμως, τα κατάφερα.
Πρωταθλητής δεν πρόκειται να γίνω ποτέ.
Αυτό δεν αναιρεί την προσπάθεια που κάνω καθημερινά και το αποτέλεσμα που δεν μπορεί να αποτυπωθεί καλύτερα από όσο δείχνουν αυτές οι δύο φωτογραφίες!

Ρώτα τον εαυτό σου τι του αρέσει.
Άνοιξε διάλογο μαζί του.
Αγάπησέ τον, είναι ο μόνος που έχεις!
Αν δεν σου αρέσει κάτι, άλλαξε! Γίνε η αλλαγή που θα ήθελες να κάνεις!
Μόνο με πάλη και αγώνα θα καταφέρεις να χαμογελάσεις ξανά!

Η μοιρολατρία είναι μια ταφόπλακα που αργά-αργά κατεβαίνει για να σε σκεπάσει.

Δεν είναι ώρα ακόμα...

"Οι ρετσίνες του βασιλιά" του Ισίδωρου Ζουργού...

Έχοντας διαβάσει τα περισσότερα από τα μυθιστορήματά του, φτάνει να δω και μόνο το όνομα του Ισίδωρου Ζουργού στο ράφι του βιβλιοπωλείου για να σηκώσω το χέρι μου και να ακουμπήσω το βιβλίο που το φέρει.
Ξεκίνησα να διαβάζω τις "Ρετσίνες του Βασιλιά" χωρίς δεύτερη σκέψη. Ο Ζουργός έχει την ικανότητα να πλάθει χαρακτήρες, να χτίζει την εικόνα τους και να τους δίνει τη θέση ακριβώς που τους ταιριάζει στο χαρτί. Ο καθένας έχει το ρόλο και την σημασία του, ακόμα και ο φαινομενικά πιο ασήμαντος γίνεται σημαντικός παράγραφο με την παράγραφο και έχει τη δική του θέση στο τέλος κάθε ενότητας. Είναι ο τρόπος που ξεδιπλώνει τις ιστορίες του τέτοιος που, στην πορεία φτάνει ο αναγνώστης να αναζητά τον κάθε χαρακτήρα διερωτημένος "-Πού είναι ο τάδε;", "-Τί κάνει ο δείνα", ζώντας και ο ίδιος την αγωνία της έκβασης της ιστορίας, όχι μόνο για τους πρωταγωνιστές, αλλά και για τους δεύτερους και τρίτους "ρόλους".
Οι "Ρετσίνες του Βασιλιά" είναι ένα σκληρό βιβλίο καθώς μιλάει για την μοναξιά σε πρώτο, δεύτερο και τρίτο πρόσωπο.
Αναφέρεται στην ζωή ενός ανθρώπου κοσμοπολίτη με πορεία ονειρεμένη, με χρήματα, ταξίδια και γυναίκες σε υπερθετικό βαθμό που φτάνει λίγο πριν την δύση της ζωής του να παλεύει μόνος με τις σκιές και τα φαντάσματα μιας ζωής που δεν έζησε, που φαινομενικά μονάχα ήταν τέλεια.
Ακόμα και τότε, λίγο πριν το τέλος, αρνείται πεισματικά να δει ποιοί είναι οι άνθρωποι που πραγματικά νοιάζονται γι αυτόν, ποιά είναι η πραγματική του οικογένεια. Ακόμα-ακόμα ποιά ήταν τα σφάλματα που τον άφησαν μόνο, ίσως σε συνδυασμό με ανθρώπους  που, αντί να προσπαθήσει να συμφιλιωθεί μαζί τους, τούς κράτησε στο περιθώριο, επιλέγοντας να ζήσει μια ζωή "ψυγείο, φαινομενικά ανεπηρέαστη από εξωγενείς παράγοντες που θα έβαζαν σε κρίση τις ισορροπίες που είχε δημιουργήσει, στο μυαλό του και μόνο όπως αποδεικνύεται.
Όλα αυτά μέχρι που....
Πόσο πόνο μου προκάλεσε η μοίρα του βασικού χαρακτήρα του μυθιστορήματος από την στιγμή που συνειδητοποιεί την προδοσία γύρω του μέχρι το τέλος που η μοναξιά, λίγο πριν τον αποτρελάνει, σπάει στα δυο με τη ζωή να γράφει τον επίλογο τραγικά, μέσα στην οδύνη!
Ο Ζουργός σε όλα του τα μυθιστορήματα βάζει ως συμπρωταγωνιστή τον θάνατο, πράγμα φυσιολογικό και αναμενόμενο αφού ενσαρκώνει χαρακτήρες πραγματικούς, αναπόσπαστο κομμάτι των οποίων οφείλει να είναι η απώλεια. Αυτό που μου έλειψε στις "Ρετσίνες του Βασιλιά" ήταν η τελική λύτρωση του χαρακτήρα, έστω και μέσα από τον πόνο ή για να το εκφράσω καλύτερα, η λύτρωση που θα ερχόταν λιγότερο επώδυνα από ότι ήρθε τελικά.
Έχοντας διαβάσει τα έξι τελευταία βιβλία του ταλαντούχου συγγραφέα, τον κατατάσσω σίγουρα ως έναν από τους πέντε πιο αγαπημένους μου λογοτέχνες. Τα μυθιστορήματά του κρατούν περίοπτη θέση στην βιβλιοθήκη μου δίπλα στα βιβλία του Καζαντζάκη, του Καββάφη, του Καρυωτάκη, του Λειβαδίτη και του Dan Brown.
Δώσε οπωσδήποτε μια ευκαιρία στις "Ρετσίνες του Βασιλιά". Σίγουρα θα σε κάνουν να πονέσεις κάποιες στιγμές, μήπως όμως αυτός δεν είναι ο σκοπός;

Μήπως έτσι δεις επιτέλους τα δικά σου λάθη;