Ένας επίπονος Οκτώβρης... (και μια ζωή που άλλαξε όταν ωρίμασε ο χρόνος...)

Η βραβευμένη "Επιστροφή" μου...

Οκτώβριος ήταν, αρχές του μήνα στις 3, μου το θύμισε το facebook, όταν με ενημέρωσαν από την ΕΦΕ πως κέρδισα το χάλκινο μετάλλιο στον Πανελλήνιο διαγωνισμό φωτογραφίας του 2013.

Πέταξα στα σύννεφα, χρόνια είχα να νοιώσω τόσο αμήχανη χαρά, τόσο δική μου, να μην έχω τί να την κάνω, να μην βρίσκω με ποιον να την πρωτομοιραστώ!

Θυμάμαι μόλις καταλάγιασε λίγο η χαρά, ανέβασα τα «νέα» στο facebook, δεκάδες άρχισαν να πέφτουν τα likes και οι ευχές, φούσκωνα εγώ σαν το παγώνι όλο και περισσότερο, χαμόγελο ασταμάτητο, είχε πονέσει κάθε μυς του προσώπου μου από τις γκριμάτσες περηφάνιας!
Άρχισα να κάνω σχέδια, ήθελα να ανέβω στην Αθήνα να παραλάβω το μετάλλιο, ένοιωθα κάθε σταγόνα υπερηφάνειας και κάθε ψήγμα τιμής, τόσο που ήθελα να εκμεταλλευτώ κάθε τι μου θύμιζε πόσο σπουδαίος ένοιωθα!
Μέχρι που….
Η χαρά δεν κράτησε πολύ…
Στην πραγματικότητα κράτησε λιγότερο από ελάχιστα.
Μέχρι το μεσημέρι το όνειρο είχε γίνει εφιάλτης και η χαρά απελπισία.
Το μοντέλο της φωτογραφίας μου δεν συμμερίστηκε τον ενθουσιασμό μου, μου ζήτησε να κατεβάσω τη φωτογραφία από τα social media, αλλοπαρμένος τη μέρα της φωτογράφισης εγώ, πού μυαλό να ζητήσω έγγραφη συναίνεση, φίλη ήταν, δεν σκέφτηκα ποτέ ότι θα βρισκόμουν αντιμέτωπος με τέτοιο ζήτημα.
Αν και το πρόσωπό της δεν φαινόταν και θα μπορούσα απλά να προσπεράσω την επιθυμία της, δεν το θεώρησα ηθικό και λίγο πριν το απόγευμα, η φωτογραφία έπαψε να είναι σε κοινή θέα, το ζήτημα έκλεισε, η χαρά πάγωσε….
Η στεναχώρια με κατέβαλε, έπεσα σε κατάθλιψη… Εκείνη την εποχή ό,τι αφορούσε την ενασχόλησή μου με τη φωτογραφία με χαλάρωνε από τα καθημερινά προβλήματα, μου έδινε τις ανάσες που είχα ανάγκη, μου έδινε δύναμη.
Με κρατούσε κατά κάποιο τρόπο ζωντανό.
Έκανα αυτό που γνώριζα να κάνω καλύτερα: κλείστηκα στον εαυτό μου και προσπάθησα να το ξεπεράσω.
Πέρασαν μέρες, δεν μπορούσα να βρω παρηγοριά από πουθενά, το περνούσα μόνος, υπήρχαν δεκάδες άλλα προβλήματα στην καθημερινότητά μου και όλα μαζί με είχαν καταβάλει. Άρχισε να αντιδρά θυμάμαι το κορμί μου, παρουσίασα μια δερματολογική πάθηση, το σώμα μου γέμισε έλκη και κοκκινίλες, είχα βασανιστική φαγούρα χωρίς οι δερματολόγοι να μπορούν να προσδιορίσουν τον λόγο και, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, περνούσα καθημερινά μια ταλαιπωρία στη δουλειά καθώς, χωρίς να πονάει η μέση μου ή να έχω άλλες ενοχλήσεις, δεν μπορούσα να σταθώ για ώρα όρθιος ούτε να σηκώσω υποψία βάρους.
Μια ειδική ρευματολόγος που επισκέφθηκα μου είπε ότι έχω ένα ρευματολογικής φύσης αυτοάνοσο που θα έπρεπε να προσδιοριστεί με κάποιο τρόπο, μου έδωσε βαριά φαρμακευτική αγωγή που σε λίγες μέρες αποκατέστησε την κινητικότητα μου, αλλά μου διέλυσε τη διάθεση για ζωή καθώς και το έτσι κι αλλιώς ευαίσθητο στομάχι μου.
Κοιτάζω πίσω και σκέφτομαι, πόσο μικροί και άμυαλοι είμαστε τελικά οι άνθρωποι;
Πόσο μικρόνοοι και βολεμένοι στο απλό, το προφανές, το μη σύνθετο που μπορεί να λυθεί, όχι με σκέψη και εσωτερική δουλειά αλλά με ένα χάπι, ένα σιρόπι, ένα σκεύασμα τελοσπάντων που το χαρτί που περιγράφει τις ενδείξεις του, ταιριάζει με τα συμπτώματά μας είμαστε ώστε, θεωρούμε ότι με μια επίσκεψη σε ειδικό, όλα θα φτιάξουν με μια συνταγή του;

Κοιτάζω πίσω λοιπόν και βλέπω δέκα χρόνια μετά πως όλα όσα είχα εκείνη την περίοδο ήταν ξεκάθαρα ψυχοσωματικά συμπτώματα. Ήταν η ψυχή που μέσα από το σώμα μου προσπαθούσε να μου πει «ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ ΦΙΛΑΡΑΚΙ!»
Ήταν ο εαυτός μου που δεν με άντεχε άλλο, το σώμα μου που αντιδρούσε στον τρόπο που του συμπεριφερόμουν, η ζωή μου η ίδια που δεν άντεχε να με βλέπει να τη χαραμίζω, να την αφήνω να χάνεται, να εξαφανίζεται στον αέρα με ένα Μάριο απλό παρατηρητή στην αίθουσα αναμονής του τέλους.
Όχι, δεν συνέβησαν όλα μαγικά, η αλλαγή δεν έρχεται από τη μία στιγμή στην άλλη.
Δεν πατάς ένα κουμπί όταν δεις την οθόνη ενός laptop με ξεχασμένα μηνύματα στο GMAIL που σε στέλνουν στην κόλαση μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.
Δεν αλλάζεις όταν την επόμενη μέρα γράφεσαι στο γυμναστήριο προσπαθώντας να πάρεις απόφαση ότι θα πρέπει επιτέλους να ΠΟΝΕΣΕΙΣ για να χάσεις τα 40+ κιλά που σε κρατάνε κολλημένο στο έδαφος.
Δεν αλλάζεις όταν φύγεις προδομένος, κυνηγημένος από το σπίτι που έζησες τη μισή σου ζωή.
Δεν αλλάζεις χωρίζοντας.
Δεν αλλάζεις καν όταν τα πετύχεις όλα αυτά.
Αλλάζεις όταν πάρεις την ΑΠΟΦΑΣΗ να γίνεις η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου.
Αυτή είναι η ουσιαστικότερη επιλογή που θα κάνεις στη ζωή σου.
Αυτή είναι η μοναδική επιλογή που θα σε πονέσει, αλλά θα σε κρατήσει ζωντανό φιλαράκι μου.
Πάρε την απόφαση.
Εγώ την πήρα κάποια στιγμή εκείνο τον Οκτώβρη του 2013, όταν δεν είχα πλέον καμία επιλογή διαθέσιμη πέρα από το να ζήσω ή να πεθάνω.
Κι επέλεξα να ζήσω και να πατήσω στα πόδια μου με κάθε τίμημα που πλήρωσα και πληρώνω κάθε μέρα μέχρι και σήμερα.

Αυτός ήταν ο Οκτώβρης που με άλλαξε και θα τον ευγνωμονώ για πάντα.

Επέλεξε τον δικό σου μήνα.

Τα παιδιά μου! (μια ενότητα στο ΚΕΘΕΑ Αριάδνη...)

 

Δεν θυμάμαι πώς ξεκίνησε.
Μάλλον, θυμάμαι, ας μην λέω μισές αλήθειες.
Είναι καιρός τώρα που πιστεύω ότι είμαι καλός στο να βοηθάω τους ανθρώπους, βαθιά μέσα μου νοιώθω ότι κατά κάποιο τρόπο έχω ταλέντο σ' αυτό.
Ξέρω να ακούω, μπορώ να νοιώθω, καταφέρνω να μιλάω στην καρδιά εκείνων που έχουν ανάγκη να ακούσουν, να βοηθηθούν, των ανθρώπων που θέλουν ένα απλωμένο χέρι να αγγίξει το δικό τους και μια ανοικτή ψυχή να υποδεχτεί την ψυχή τους.
Κάπως έτσι μπήκε το ΚΕΘΕΑ ΑΡΙΑΔΝΗ στη ζωή μου. Ξεκίνησε σαν επιθυμία προσφοράς και φορά με τη φορά έκανε ρίζες, άνθισε, γιγαντώθηκε μέσα μου και γύρω μου μέχρι που έφτασε η περασμένη Τρίτη, 26 Σεπτεμβρίου ήταν, που κατά τη διάρκεια του εβδομαδιαίου σεμιναρίου μου στα παιδιά της κοινότητας, συνέβη ένα θαύμα...

Κοιτούσαμε με τα μέλη τις φωτογραφίες που πρότεινα να τυπωθούν για τη έκθεση του τμήματος, όταν μια κοπέλα από την ομάδα, χαμήλωσε το βλέμμα βλέποντας τη φωτογραφία της ανάμεσα σε άλλες. Είναι ένα ντροπαλό κορίτσι που μετράει τα λόγια του λέξη προς λέξη, εμπιστεύεται δύσκολα και είναι φανερό από την πρώτη μέρα που τη γνώρισα ότι αισθανόταν "περίεργα" με την παρουσία μου.
Το βλέμμα της παρέμενε χαμηλά όταν ζήτησα από τα υπόλοιπα παιδιά της ομάδας να σχολιάσουν τη φωτογραφία στην οποία, εκτός από το κορίτσι, φαινόταν και ένας νεαρός καθώς και μία από τις καθηγήτριες της κοινότητας που εκείνη τη στιγμή τον εξέταζε προφορικά.
Η διάσταση που πήρε η συζήτηση γύρω από την φωτογραφία, ήταν κάτι που δεν περίμενα ποτέ.
Όσοι βρίσκονταν στην αίθουσα συμμετείχαν, το πλαίσιο ήταν ξεκάθαρα γύρω από αυτό που συνέβαινε, ακούστηκαν απόψεις που έδωσαν σε ένα φαινομενικά απλό κλικ ένα μέγεθος πέρα από κάθε όριο, από κάθε σκέψη όσο θετική κι αν είχε περάσει από το μυαλό μου.
Η φωτογραφία έγινε τέχνη, η τέχνη ψυχοθεραπεία και η συζήτησή μας το κλειδί που ξεκλείδωσε την ψυχή ενός κοριτσιού που λίγες στιγμές πριν μετρούσε τα βλέμματα και τις λέξεις της, ίσως από συστολή, ίσως από ντροπή, δεν έχει σημασία αφού ήταν μια για πάντα παρελθόν!

Την Τετάρτη 4/10 εκτέθηκαν κάποιες από τις φωτογραφίες που τράβηξαν τα μέλη της κοινότητας που συμμετείχαν στο μάθημα.
Ήταν όλοι εκεί. Όλα τα παιδιά μου.
Όλοι τους ήρθαν και μου μίλησαν λες και γνωριζόμαστε χρόνια.
Όλοι με αγκάλιασαν αισθαντικά όπως κάνουν με τα μέλη της κοινότητας με τους αδερφούς τους!
Όλοι τους.
Ακόμα και το ντροπαλό κορίτσι της φωτογραφίας....

Πόσο μεγαλύτερη ανταμοιβή να ζητήσω για κάτι ελάχιστο που μου έδωσε η ζωή την ευκαιρία να προσφέρω;
Νοιώθω τόσο τυχερός, νοιώθω τόσο υπερήφανος για αυτά τα παιδιά.

Τα παιδιά μου...