Τέσσερις μέρες στην Αθήνα... (το ταξίδι στο όνειρο και ένας μαραθώνιος)

 Απολογισμού τέλος.... 
Λίγο πριν την αλλαγή της χρονιάς.

Δύο μέρες πριν από τον μαραθώνιο της Αθήνας, δεν είχα ακόμα αποφασίσει αν θα συμμετάσχω.
Παρόλο που η προετοιμασία είχε ολοκληρωθεί για πρώτη φορά με άνεση, παρόλο που ήμουν έτοιμος σωματικά, μέσα μου... ήμουν κενός.
Σκέψεις αρνητικές, κακή ψυχολογία, το χαμόγελο σπάνια εμφανιζόταν στο πρόσωπό μου, πώς ήταν δυνατόν να ανέβω στην Αθήνα; Πώς μπορούσα να πάω μέχρι τον Μαραθώνα;
Τότε, ήρθε η Μαρία, με πήρε από την καρδιά, με έβαλε στην γραμμή της εκκίνησης και μου ζήτησε να φτάσω μέχρι το τέρμα.
Και το έκανα.
Τόσο απλά.
Τερματίζοντας ήταν εκεί, περίμενε δίπλα στην αψίδα του τερματισμού να με δει να φτάνω.
Πίστεψε σε μένα περισσότερο από ότι εγώ.
Η εικόνα της εκείνη τη στιγμή είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ, ήταν πιο σημαντική από μια απλή παρουσία, ήταν ο λόγος που άνοιξαν πάλι τα σπασμένα φτερά μου, ήταν το χέρι που απλώθηκε για να πατήσω ξανά στα πόδια μου, ήταν το οξυγόνο για να μπορέσω ξανά να αναπνεύσω!
Είναι ο λόγος που πιστεύω ξανά στον εαυτό μου....

Η Αθήνα είναι πάντα εξαιρετική για φωτογράφιση, αυτές τις τέσσερις μέρες όμως οι φωτογραφίες που τράβηξα ήταν μερικές από τις καλύτερες λήψεις που έχω κάνει ποτέ.

Όταν φωτογραφίζεις με την καρδιά....

Στου Κοφίνου... (Κυριακή στον Άη Γιάννη)

Απολογισμού συνέχεια, λίγο πριν το τέλος του χρόνου...

Πλησίαζε Δεκαπενταύγουστος, είχα φτάσει στα όριά μου, ενδεχομένως να τα είχα ξεπεράσει κιόλας.
Δεν άντεχα τη ζωή μου, την ύπαρξή μου, τον εαυτό μου, τον αέρα που ανέπνεα.
Δεν άντεχα τον άνθρωπο που είχε καταντήσει αυτό που έβλεπα στον καθρέπτη...
Ξημέρωσε Κυριακή, πήρα το αυτοκίνητο και βρέθηκα στην ρίζα του Κοφίνου, στα Αστερούσια.
Βρέθηκα με ανθρώπους αγαπημένους, με υποδέχτηκαν στο τραπέζι και στην καρδιά τους, μου έδωσαν αγάπη...
Έφυγα γεμάτος μα και λυπημένος... 
Φεύγοντας κοίταξα από ψηλά, ένοιωσα θλίψη, μετάνιωσα που δεν έμεινα, έστω για μερικές στιγμές ακόμα.
Για μια ζωή θα ήθελα να είχα μείνει....

Η γιορτή του Προφήτη Ηλία (στον Στρούμπουλα ξανά...)

 Απολογισμού συνέχεια λοιπόν...

Ήταν ένα ταραγμένο αλλά όμορφο καλοκαίρι.
Είχε απογοήτευση, είχε πόνο, είχε κλάμα, είχε όμως και τις όμορφες στιγμές, αυτές που σου δίνουν το οξυγόνο να πας παρακάτω, να συνεχίσεις, να μην κάνεις πίσω.
Να γίνεις καλύτερος άνθρωπος.
Μια από εκείνες τις στιγμές ήταν ένα απόγευμα στον Στρούμπουλα, στη γιορτή του Προφήτη Ηλία.

Ήταν η μέρα που του "βουνό μου", έγινε "βουνό μας".
Ήταν τότε που τράβηξα μερικές από τις ομορφότερες φωτογραφίες που έχω τραβήξει ποτέ στην κορυφή εκείνη!
Ήταν επειδή φωτογράφιζαν τα μάτια της καρδιάς!

Για τον Μάρκο.... (μια Κυριακή στον Στρούμπουλα)

 Απολογισμός 2022, συνέχεια...

Όπως έγραψα πριν μερικές μέρες (https://psihotherapia.blogspot.com/2022/12/blog-post_9.html), τον περασμένο Ιούνιο άφησε τα επίγεια ένας πολύ ξεχωριστός μου φίλος.
Ήταν τόσο αδιαχείριστος ο πόνος μου και το μόνο που σκέφτηκα ήταν, με την πρώτη ευκαιρία να πάω σε ένα μέρος που του είχα υποσχεθεί να πάμε κάποια στιγμή μαζί αλλά δεν προλάβαμε να το κάνουμε.
Δύο μέρες πριν τον αποχαιρετήσουμε, ανέβηκα στον Στρούμπουλα για τον Μάρκο, για να ανεμίσω την σημαία της εταιρείας που ήταν το δεύτερό του σπίτι, που την αγαπούσε σαν παιδί του.
Εκεί ψηλά είχα την ευκαιρία να τον σκεφτώ, να θυμηθώ στιγμές που ζήσαμε μαζί, να φέρω στο μυαλό μου το πώς έγινε η γνωριμία μας, την πρώτη μας συνάντηση, τις ατέλειωτες συζητήσεις που κάναμε όταν βρισκόμασταν από κοντά, το τελευταίο μας τηλεφώνημα....
Μου λείπεις Μάρκο, μου λείπεις πολύ.
Το κενό που άφησες στην καρδιά μου είναι μη αναπληρώσιμο...

Μια βόλτα στο Ηράκλειο.... (αρχή του 22)

Φωτογραφίες από μια Σαββατιάτικη βόλτα στο Ηράκλειο, στις αρχές του 2022.
Μέρες περισυλλογής, αποφάσεων καθοριστικών που θα έφερναν αλλαγές στη ζωή μου....
Θυμάμαι πολύ έντονα τη βόλτα εκείνη, καιρό μετά με μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι, έψαχνα να βρω τον προσανατολισμό μου, κάτι μέσα μου με έτρωγε, έβλεπα τα τείχη που είχαν για μια ακόμα φορά υψωθεί απόρθητα γύρω μου και ήθελα να κάνω κάτι, να δράσω, να πάρω μέρος στην εξέλιξη της ζωής μου!
Να ζήσω!
Καμιά φορά το σύμπαν ακούει τις σκέψεις μας...