Όταν ήμουν μικρός, τότε που οι εκπομπές στην τηλεόραση ήταν ελάχιστες, τότε που τα κανάλια ήταν λίγα (δύο για την ακρίβεια!), τότε που τρελοί από ανυπομονησία περιμέναμε να έρθει η Παρασκευή για να δούμε το "Μουσικόραμα" του Γκούτη στην ΕΡΤ για να μάθουμε το Top-10 των ξένων τραγουδιών, την εποχή του "Καλλιτεχνικού Καφενείου" των Πλέσσα, Τσιβιλίκα και Φέρρη και του "Ζήτω το Ελληνικό Τραγούδι" του Νιόνιου, τα χρόνια εκείνα τα παιδικά μου η Eurovision ήταν μεγάλο γεγονός, πανηγύρι, ευκαιρία για να βρεθεί όλη η οικογένεια, διάλειμμα από την καθημερινότητα, αέρας ευρωπαϊκός έμπαινε σε απευθείας μετάδοση από τις τηλεοράσεις μας, πράγμα μικρό δεν το λες για την Ελλαδίτσα των αρχών της δεκαετίας του 1990.
Από τότε είχα να ασχοληθώ με τον δεσμό καθώς με τα χρόνια έχασε το νόημα και το χρώμα του, λοξοδρόμησε, από μια πολυεθνική γιορτή έγινε cult πανηγύρι που εγώ τουλάχιστον αδυνατούσα να παρακολουθήσω.
Μέχρι πέρσι.
Πέρσι παρακολούθησα όλη την πορεία του διαγωνισμού από την στιγμή που έμαθα ότι τη χώρα θα εκπροσωπήσει η Μαρίνα Σάττι.
Η Μαρίνα για μένα δεν είναι απλά η "Μαρίνα Σάττι". Είναι η Μαρίνα, η κόρη της φίλης μου της Χαρούλας, είναι παιδί μου, παρακολουθούσα την πορεία του από την στιγμή που γνωρίστηκα με την μητέρα της και θαύμασα την πορεία της από την πρώτη στιγμή που έβλεπα τις σπουδές, τους κόπους, τις ικανότητες του.
Πολύ πριν την "Μάντισσα", πολύ πριν το "Ζάρι". Απλά η συμμετοχή της στον διαγωνισμό με έκανε να την δω από μια άλλη οπτική αλλά αυτό είναι μια άλλη, εντελώς διαφορετική συζήτηση.
Πριν μερικές μέρες είδα το τραγούδι που θα εκπροσωπήσει την χώρα στον φετινό διαγωνισμό. Το ερμηνεύει μια νέα κοπέλα, άγνωστη σε μένα, με πολύ χαρακτηριστικό παρουσιαστικό που προσωπικά δεν εντυπωσίασε, ίσως εξαιτίας του υπερμεγέθους σκελετού των γυαλιών μυωπίας που φοράει που μου θύμισαν έντονα τη Νάνα Μούσχουρη. Καθώς οι... αντιγραφές δεν είναι το καλύτερό μου, ίσως βιάστηκα να την χαρακτηρίσω, ωστόσο ακούγοντας το τραγούδι άλλαξα γνώμη.
Εκτός του ότι το τραγούδι έχει ευθεία αναφορά στον ξεριζωμό και στο προσφυγικό, η φωνή της Κλαυδίας έχει μια θέρμη, μια γλυκύτητα που σε κρατάει, ένα εύρος που εντυπωσιάζει. Το τραγούδι ξεκινάει ακαπέλα, η φωνή της γεμάτη συναίσθημα, κάνει τον ακροατή να μην αναζητά την μουσική που έτσι κι αλλιώς, μέχρι το τέλος του τραγουδιού έχει δευτερεύοντα ρόλο.
Από την άλλη, είναι κι αυτή η ευαισθησία που έχω σε όσα τραγούδια έχουν έστω και υποψία πεντατονίας μέσα τους, κατάλοιπο όσων μου άφησε η "Ήπειρος της Πεντατονίας" της λατρεμένης μου Ελένης Δήμου, πολλά χρόνια πριν!
Οι μουσικές μου γνώσεις σταματούν σε όσα νοιώθω ακούγοντας ένα τραγούδι, γι αυτό και θα σταματήσω εδώ.
Δύο ήταν οι αφορμές για να γράψω αυτό το κείμενο.
Αφενός αισθάνομαι ότι η συμμετοχή στον διαγωνισμό της Eurovision εντάσσει τους διαγωνιζόμενους αυτομάτως σε μια κατηγορία που δεν αντικατοπτρίζει πάντα το είδος που υπηρετούν, χαρακτηριστικό παράδειγμα η Μαρίνα Σάττι.
Αφετέρου, θεωρώ ότι δεν θα πρέπει μια νέα τραγουδίστρια σαν την Κλαυδία να χαρακτηριστεί από την (επιτυχημένη ή αποτυχημένη) συμμετοχή της σε έναν διαγωνισμό που μπορεί να είναι είτε η αρχή μια ξεχωριστής καριέρας, είτε το άδοξο τέλος της πριν ακόμα αρχίσει. Έχουμε δει τόσο το ένα όσο και το άλλο να συμβαίνουν ξανά.
Επειδή βαρέθηκα τον εύκολο χαρακτηρισμό και την ακόμα πιο εύκολη κατάταξη των ανθρώπων, προσωπικά αποφάσισα να της δώσω μια ευκαιρία.
