Μιάς και η φύση έχει προβλέψει τελικά για τα πάντα όσα μπορεί να μας συμβούν, το μυαλό μου άδειασε από το άγχος και την ανησυχία για τα πάντα, ένδειξη της ισχυρής άμυνας που πρόβαλε το κορμί στην επίμονη ίωση που με έριξε στο κρεβάτι και εκεί, μέσα στην παραζάλη του πυρετού, είχα πολλές ώρες να μείνω μόνος με τον εαυτό μου, εγώ κι εκείνος μόνοι μας να σκεφτούμε πολλά.
Να κοιτάξουμε τη σχέση μας που την έχουμε παραμελήσει.
Να δούμε πού πάνε τα πράγματα.
Να θυμηθούμε εικόνες.
Να αναζητήσουμε εικόνες που δεν έρχονται πια.
Έγιναν πολλά τις μέρες αυτές. Μακάρι να έχω δύναμη να τα περιγράψω σύντομα, να μην αλλοιωθεί ούτε μια σταγόνα συναίσθημα.
Για κάποιο λόγο, όχι ανεξήγητο αλλά δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, θυμήθηκα πολύ έντονα δύο περιστατικά από τα παιδικά μου χρόνια που, δεν το είχα αντιληφθεί ποτέ αλλά δείχνουν να έχουν ένα κοινό δεσμό μεταξύ τους.
Ήμουν στην Τετάρτη δημοτικου, το 1984 πρέπει να ήταν. Από την προηγούμενη κιόλας χρονιά είχα πάρει τ' αυτιά των δικών μου να με γράψουν σε φροντιστήριο Αγγλικών. Μου άρεσε πολύ η Αγγλική γλώσσα, από το νηπιαγωγείο θυμάμαι πως ξεφύλλιζα ένα βιβλίο που κρατούσαν τα αδέρφια μου και είχα μάθει να αναγνωρίζω 4-5 λέξεις.
Ο μικρόμυαλος καθηγητής στο φροντιστήριο της γειτονιάς δεν άφηνε τη μητέρα μου να με γράψει.
" - Να τον φέρεις του χρόνου που θα πάει στην Τετάρτη κυρία Φωτεινή, είναι μικρός ακόμα".
Είναι από τις κουταμάρες που κάνουν οι άλλοι που μπορεί να σου αλλάξουν τη ζωή. Αυτή είναι μια άλλη ιστορία...
Θυμάμαι όταν επιτέλους ήρθε το πολυπόθητο πλήρωμα του χρόνου και γράφτηκα στο φροντιστήριο, πόση ευτυχία Θεέ μου! Δεν με χωρούσε το σπίτι, μου φαινόταν χιλιόμετρα τα λιγοστά μέτρα από το σπίτι μέχρι εκεί, στις 2 το μεσημέρι, τρείς φορές την εβδομάδα, μέχρι να μπω στη μικρή αίθουσα απέναντι από το παρκάκι της γειτονιάς μας.
Ένοιωθα σαν να βρισκόμουν εκεί που πραγματικά ανήκα, αυτή η μυρωδιά της αίθουσας, τα θρανία, τα καθίσματα, τίποτα δεν ήταν το ίδιο με το σχολείο μας που τα πάντα μύριζαν υγρασία, μούχλα και βιαστικά καθαρισμένες τουαλέτες.
Και όχι μόνο αυτό, το μάθημα ήταν παιχνίδι, όλα μου φαίνονταν τόσο εύκολα, τόσο δικά μου, διάβαζα χωρίς προσπάθεια, τα διαγωνίσματα παιχνιδάκι, οι βαθμοί μου εξαιρετικοί, οι φίλοι μου, ακόμα και σήμερα μέσα στην καρδιά μου.
Μεγάλη εισαγωγή όμως έκανα. Είπαμε, το συναίσθημα των ημερών.
Δύο άνθρωποι μου ήρθαν χτες λοιπόν στο μυαλό που, χωρίς να έχουν σχέση μεταξύ τους, κατά κάποιο τρόπο συνδέονται με τον χώρο που περιγράφω παραπάνω.
Δίπλα ακριβώς στο φροντιστήριο των Αγγλικών μας, ήταν ένα συμπαθητικό πετρόχτιστο σπίτι με μια αυλίτσα γεμάτη λουλούδια. Τα πάντα πεντακάθαρα, τα σκαλοπάτια μιας μικροσκοπικής σκάλας που είχε για την ταράτσα ήταν πάντοτε ασβεστωμένα, τα λουλούδια πάντα περιποιημένα. Στο σπίτι αυτό έμενε μόνη μια ηλικιωμένη γυναίκα που πάσχιζε όλη την ημέρα να το φροντίζει, τυλιγμένη σφιχτά στα μαύρα της ρούχα, ένδειξη πένθους ίσως.
Θυμάμαι κάτι για τη γυναίκα αυτή που με στεναχωρεί. Θυμάμαι πως όλοι την περιφρονούσαμε, κάποιοι την κορόϊδευαν κιόλας. Ο λόγος απλός. Το ύψος της ήταν μικρότερο από το δικό μας.
Αυτό ήταν αρκετό να μην την θαυμάζει κανείς για το σπίτι και τον κήπο, για την ηλικία, ακόμα και για την μοναξιά της που την είχε κάνει φιλενάδα. Θα μου πεις, δέκα χρονών ήμασταν....
Ένα από εκείνα, τα μεσημέρια του Σεπτέμβρη που περιμέναμε τον καθηγητή να ανοίξει την αίθουσα για να τρυπώσουμε μέσα και ήμασταν όλοι μαζεμένοι στην υποτυπώδη αυλή που είχε απέξω για γλιτώσουμε λίγο από την ζέστη που έχει την ώρα εκείνη, είδαμε μια άγνωστη φιγούρα να ανεβαίνει από μακριά. Ήταν ο πρώτος αφροαμερικανός που είδα από κοντά.
Η αντίδρασή όλων των παιδιών, ιδιαίτερα των κοριτσιών, δεν ήταν αυτό που θα λέγαμε "πολιτικά ορθή". Τα αγόρια παγώσαμε, θυμάμαι κάποια από τα κορίτσια άρχισαν να ουρλιάζουν.
Εκείνος, απλά όταν έφτασε κοντά μας, χαμογέλασε και, δεν θα το ξεχάσω ποτέ, μας είπε "-Μην φοβάστε, δεν είμαι κακός άνθρωπος!" και χαμογέλασε συνεχίζοντας το βήμα του.
Διαφορετικότητα.
Γιατί μας τρομάζει τόσο;
Εντάξει, σήμερα μπορεί να δικαιολογήσω μερικά δεκάχρονα, όμως θύτες του τρόμου της διαφορετικότητας, λυπάμαι αλλά είμαστε όλοι οι ενήλικοι.
Μπορεί να μην είναι μια ηλικιωμένη γυναίκα με ιδιαίτερο παρουσιαστικό.
Μπορεί να μην είναι ένας μετανάστης.
Όμως οι άνθρωποι έχουμε φτάσει να φοβόμαστε κάθετί το διαφορετικό γύρω μας!
Μας τρομάζει όποιος είναι καλύτερος από μας γιατί μας απειλεί.
Μας τρομάζει όποιος είναι χειρότερος απο μας γιατί είναι περιθωριακός.
Μας τρομάζει όποιος είναι φιλόδοξος γιατί θα μας πάρει τη θέση.
Μας τρομάζει όποιος δεν έχει φιλοδοξία γιατί μπορεί να κοστίζει λιγότερο και να μας πάρει τη θέση.
Πότε θα κατάλάβουμε οι άνθρωποι πως η ομορφιά αυτού του πλανήτη είναι η διαφορετικότητα των ανθρώπων μεταξύ τους;
Έχουμε αντιληφθεί πόσο βαρετός θα ήταν ο κόσμος, η κοινωνία, η οικογένειά μας αν είμασταν αντίγραφα ο ένας του άλλου;
Πότε θα αλλάξουμε πια οι άνθρωποι;
Ο φόβος στη διαφορετικότητα δεν αφορά μόνο στις ομάδες μειονοτήτων, αφορά την καθημερινότητα όλων μας.
Μακάρι να κάναμε όλοι ένα βήμα στην ωριμότητα.
Για χάρη των παιδιών μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου