Τρίτη 25 Ιουλίου 2017

22 χρόνια μετά....


Κι όμως, είναι σαν να μην πέρασε ούτε ώρα.
Ειδικά σήμερα, με το θερμόμετρο στους 40 βαθμούς, θυμήθηκα ακόμα περισσότερο εκείνη την καταραμένη μέρα που πήρε μακριά τα τρία φιλαράκια μου.
Έτσι ήταν και τότε, τόση ζέστη επικρατούσε εκείνο το πρωινό που χτύπησε το τηλέφωνο κι ο Γιάννης μου είπε τα μαντάτα...
"- Ο Λευτέρης, ο Βαγγέλης και ο Δημήτρης σκοτώθηκαν χτες το βράδυ."
Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό το τηλεφώνημα, σαν τελεσίγραφό, έβαλα τις φωνές, έβριζα Θεό και ανθρώπους και δεν μπορούσα να το πιστέψω....
Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω. Ειλικρινά.
Καμιά φορά νοιώθω πως θα τους συναντήσω στο δρόμο, πως θα πάμε μαζί για καφέ.
Πως θα αρχίσει πάλι ο Γιώργος να πειράζει τον Βαγγέλη και να τσακώνονται.
Και την ίδια στιγμή, από μια διπλανή καρέκλα ο Λευτέρης θα τους κοιτάζει και θα τους δείχνει τις ανοιχτές του παλάμες...


Συνάντησα ένα κοινό μας γνωστό τις προάλλες. Είχα να τον δω απο τότε.
Διάβασε το περισυνό μου κείμενο. (https://psihotherapia.blogspot.gr/2016/07/blog-post_28.html)
"-Τους θυμάσαι ρε καθόλου;", με ρώτησε.
Μα πώς είναι δυνατόν να ξεχάσω;
Το σκανταλιάρικο γέλιο του Λευτέρη που γέμιζε το δωμάτιο...
Το θλιμμένα, όμως γεμάτα πονηριά μάτια του Βαγγέλη...
Το σπινθηροβόλο βλέμμα του Δημήτρη...

Δεν σας ξεχνώ ποτέ φιλαράκια, εσείς είστε η νιότη μου, η ξεγνοιασιά μου.
Και είμαι σίγουρος πως, αργά ή γρήγορα, μια μέρα θα ανταμώσουμε ξανά.
Να καπνίσουμε, να πιούμε και να φάμε σουβλάκια, στα ξύλινα παγκάκια κάτω από τα πεύκα, όπως τότε τ' απογεύματα του σκασιαρχείου μας, στην Αγία Ειρήνη στα Σπήλια!

Δημήτρη σου χρωστάω μια επίσκεψη. Με τους άλλους δύο τα είπαμε το απόγευμα...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου