Μπορεί και να έχω καταντήσει βαρετός.
Μπορεί οι φωτογραφίες που ανεβάζω κάθε χρόνο να φαίνονται ίδιες, αυτή η "μονοτονία" όμως είναι που κάνει την διαδρομή ξεχωριστή!
Εγώ πάντως δεν κουράστηκα καθόλου στις 29 Ιουλίου, ανεβαίνοντας για όγδοη φορά στην κορυφή του ψηλότερου βουνού της Κρήτης.
Η ανάβαση στον Ψηλορείτη είναι για μένα ιεροτελεστία, τάμα στον εαυτό μου.
Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να μην αντικρίσω για μία χρονιά την ανατολή του Ήλιου από το μονοπάτι της κορυφής.
Δεν μπορώ να ανταλλάξω με τίποτα αυτή την αίσθηση της στιγμής εκείνης που τα αυτιά μου γεμίζουν με κοσμική μουσική, καθώς το φως νικάει στην μάχη του με το σκοτάδι για μια ακόμα μέρα.
Φέτος η ανάβαση ήταν ξεχωριστή γιατί ήρθε μαζί μας και ο... μικρός μου καπετάνιος!
 |
| Λίγο πριν το ξημέρωμα, ίσα που φαίνονται τα φώτα του Ηρακλείου |
 |
| Η στιγμή που το φως νικάει το σκοτάδι! |
 |
| Ο μικρός καπετάνιος πήρε τα βουνά! :-) |
Και του χρόνου!
Οι παραπάνω φωτογραφίες χορηγούνται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου