Ήταν μια εξαιρετική φθινοπωρινή βραδιά, από εκείνες που δεν έχει ψύχρα, προσποιείσαι όμως ότι υπάρχει μια υγρασία στην ατμόσφαιρα έτσι για να σου πιάσει ο άλλος το χέρι, να νοιώσεις την ζεστασιά του στην παλάμη σου...
Ήταν όμορφο το συναίσθημα, φωτογράφισα τη φράση αυτή στο ερμητικά κλειστό ξύλινο παράθυρο και την έβαλα βαθιά μέσα στην καρδιά μου, μέσα μου σαν φυλαχτό που το κρατούσα στο χέρι για να νοιώσω την ζεστασιά, την ευτυχία της στιγμής...
Πέρασα προχτές.
Γκρεμισμένα ντουβάρια στα διπλανά σπίτια, ο δήμος φτιάχνει τον δρόμο στρώνοντας πέτρινες πλάκες.
Μπουλντόζες, μηχανήματα...
Το παλιό σπίτι στην οδό Γιαννίκου τριγυρισμένο από σύρματα που αποτρέπουν τους περαστικούς να πλησιάσουν το ξύλινο παράθυρο.
Μαχαίρι στην καρδιά; Όχι ακριβώς.
Αν δεν προσπαθήσουμε να σωθεί κάτι που κινδυνεύει, δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να λυπηθούμε για την απώλειά του.
Για το μόνο που λυπάμαι είναι για το ψαράκι που θα χάσει την παρέα των περαστικών που θαύμαζαν την απλότητά του.
Ίσως και για τους κύκλους που δεν εφάπτονταν ποτέ πραγματικά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου