Δεν θυμάμαι πώς ξεκίνησε.
Μάλλον, θυμάμαι, ας μην λέω μισές αλήθειες.
Είναι καιρός τώρα που πιστεύω ότι είμαι καλός στο να βοηθάω τους ανθρώπους, βαθιά μέσα μου νοιώθω ότι κατά κάποιο τρόπο έχω ταλέντο σ' αυτό.
Ξέρω να ακούω, μπορώ να νοιώθω, καταφέρνω να μιλάω στην καρδιά εκείνων που έχουν ανάγκη να ακούσουν, να βοηθηθούν, των ανθρώπων που θέλουν ένα απλωμένο χέρι να αγγίξει το δικό τους και μια ανοικτή ψυχή να υποδεχτεί την ψυχή τους.
Κάπως έτσι μπήκε το ΚΕΘΕΑ ΑΡΙΑΔΝΗ στη ζωή μου. Ξεκίνησε σαν επιθυμία προσφοράς και φορά με τη φορά έκανε ρίζες, άνθισε, γιγαντώθηκε μέσα μου και γύρω μου μέχρι που έφτασε η περασμένη Τρίτη, 26 Σεπτεμβρίου ήταν, που κατά τη διάρκεια του εβδομαδιαίου σεμιναρίου μου στα παιδιά της κοινότητας, συνέβη ένα θαύμα...
Κοιτούσαμε με τα μέλη τις φωτογραφίες που πρότεινα να τυπωθούν για τη έκθεση του τμήματος, όταν μια κοπέλα από την ομάδα, χαμήλωσε το βλέμμα βλέποντας τη φωτογραφία της ανάμεσα σε άλλες. Είναι ένα ντροπαλό κορίτσι που μετράει τα λόγια του λέξη προς λέξη, εμπιστεύεται δύσκολα και είναι φανερό από την πρώτη μέρα που τη γνώρισα ότι αισθανόταν "περίεργα" με την παρουσία μου.
Το βλέμμα της παρέμενε χαμηλά όταν ζήτησα από τα υπόλοιπα παιδιά της ομάδας να σχολιάσουν τη φωτογραφία στην οποία, εκτός από το κορίτσι, φαινόταν και ένας νεαρός καθώς και μία από τις καθηγήτριες της κοινότητας που εκείνη τη στιγμή τον εξέταζε προφορικά.
Η διάσταση που πήρε η συζήτηση γύρω από την φωτογραφία, ήταν κάτι που δεν περίμενα ποτέ.
Όσοι βρίσκονταν στην αίθουσα συμμετείχαν, το πλαίσιο ήταν ξεκάθαρα γύρω από αυτό που συνέβαινε, ακούστηκαν απόψεις που έδωσαν σε ένα φαινομενικά απλό κλικ ένα μέγεθος πέρα από κάθε όριο, από κάθε σκέψη όσο θετική κι αν είχε περάσει από το μυαλό μου.
Η φωτογραφία έγινε τέχνη, η τέχνη ψυχοθεραπεία και η συζήτησή μας το κλειδί που ξεκλείδωσε την ψυχή ενός κοριτσιού που λίγες στιγμές πριν μετρούσε τα βλέμματα και τις λέξεις της, ίσως από συστολή, ίσως από ντροπή, δεν έχει σημασία αφού ήταν μια για πάντα παρελθόν!
Την Τετάρτη 4/10 εκτέθηκαν κάποιες από τις φωτογραφίες που τράβηξαν τα μέλη της κοινότητας που συμμετείχαν στο μάθημα.
Ήταν όλοι εκεί. Όλα τα παιδιά μου.
Όλοι τους ήρθαν και μου μίλησαν λες και γνωριζόμαστε χρόνια.
Όλοι με αγκάλιασαν αισθαντικά όπως κάνουν με τα μέλη της κοινότητας με τους αδερφούς τους!
Όλοι τους.
Ακόμα και το ντροπαλό κορίτσι της φωτογραφίας....
Πόσο μεγαλύτερη ανταμοιβή να ζητήσω για κάτι ελάχιστο που μου έδωσε η ζωή την ευκαιρία να προσφέρω;
Νοιώθω τόσο τυχερός, νοιώθω τόσο υπερήφανος για αυτά τα παιδιά.
Τα παιδιά μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου