Ελπίδα και Χαρά. Ζωή και θάνατος. Οι δύο όψεις μιας μέρας...

 

Φωτογραφία από https://www.therapia.gr/elpida/

Στα προάστια του Ηρακλείου υπάρχει ένας φούρνος που λες και δεν τον άγγιξε ο χρόνος. Εκεί θα βρεις πραγματικά φρέσκο ψωμί κάθε μέρα, λαχταριστά παξιμάδια, το καλύτερο κουλούρι Θεσσαλονίκης που έχεις φάει ποτέ και χαμογελαστούς ανθρώπους.
Κυρίως αυτούς.
Μπορεί να κάνω ολόκληρα χιλιόμετρα κάθε μέρα μόνο και μόνο για το χαμόγελο που συνοδεύει το κάθε τους καλημέρισμα, που αγκαλιάζει κάθε ευχή τους.
Αυτός είναι ο ένας από τους λόγους που ψωνίζω πάντοτε από αυτόν τον φούρνο.
Ο άλλος είναι ότι ποτέ δεν λειτουργεί τις Κυριακές, γεγονός που αν μη τι άλλο, δείχνει ότι ο ιδιοκτήτης σέβεται πρώτα από όλα τον εαυτό του και αμέσως μετά τους ανθρώπους που δουλεύουν δίπλα του.
Εδώ και κάμποσο καιρό, μαζί με την Μαρία τη γυναίκα του ιδιοκτήτη εξυπηρετεί τους πελάτες και μια άλλη κοπέλα, έτυχε να την γνωρίζω από πολύ παλιά αλλά ποτέ δεν είχαμε ανταλλάξει ούτε καλημέρα. Είναι ευγενική, καλομίλητη και πάντα έχει έναν όμορφο λόγο να στολίσει τη δουλειά της. Εσχάτως γίναμε φίλοι στο facebook όπου ανακάλυψα ότι διάβαζε με προσοχή τα κείμενά μου και έμπαινε στον κόπο να δει τις φωτογραφίες μου. Έτσι, στο καλημέρα του κουλουριού προστέθηκε και το καθημερινό σχόλιο για την φωτογραφία ή το κείμενο που είχα δημοσιεύσει την προηγούμενη μέρα, δίνοντας στην καθημερινότητά μου ένα ιδιαίτερο χρώμα!
Την περασμένη Δευτέρα μπήκα στον φούρνο πολύ πρωί. Η ουρά έφτανε μέχρι το πεζοδρόμιο. Καλημέρισα, ο χώρος γέμισε χαμόγελα, η καλημέρα ανταποδόθηκε. Περίμενα υπομονετικά τη σειρά μου.
Η κοπέλα αντί να με ρωτήσει τί θα ήθελα, με φώναξε κοντά της και μου είπε, σχεδόν συνωμοτικά:
"-Μάριε; Θέλω κάτι να σου πω"
Παραξενεύτηκα.
"-Είμαι κι εγώ ένα από τα παιδιά σου!"
Το πρόσωπό της έλαμψε.
Έκανα μόλις μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου να συνειδητοποιήσω ότι αναφερόταν σ' ένα κείμενο που ανέβασα πριν από μερικές μέρες στο blog με αφορμή την έκθεση φωτογραφίας των μελών του ΚΕΘΕΑ! (https://psihotherapia.blogspot.com/2023/10/blog-post.html)
Όλη μου η ύπαρξη φωτίστηκε με αυτό που άκουσα!
Η χαρά μου ακόμα και τώρα που το αναπαράγω, δεν μπορεί να κλειστεί σε μερικές γραμμές κειμένου!
Την αγκάλιασα και τη φίλησα.
"-Σ ευχαριστώ πολύ που το μοιράζεσαι μαζί μου!"
Ξέρω πόσο δύσκολο είναι για έναν εξαρτημένο άνθρωπο να γίνει ξανά κομμάτι της αμείληκτης κοινωνίας μας που κρίνει τους πάντες με βάσει την πράξη και όχι τη μεταμέλεια. Για αυτό θαύμασα τη γενναιότητα αυτής της κοπέλας να μιλήσει σε έναν άγνωστο, να του περιγράψει με περηφάνια αυτό το τόσο ξεχωριστό αίσθημα της επιτυχίας που οποιοσδήποτε άλλος που δεν έχει ζήσει κοντά σε εξαρτημένους ανθρώπους, θα το είχε δει διαφορετικά.
Αυτός είναι και ο λόγος που δεν αναφέρω το όνομά της αν και θα το ήθελα.
Θα ήθελα να έχει την ευκαιρία όποιος διαβάσει αυτό το κείμενο να δει σε ποιόν άνθρωπο αναφέρομαι για να νοιώσει σε όλη του τη διάσταση, το ποιοί είναι οι πραγματικοί νικητές της ζωής!

Λίγες στιγμές μετά την ελπίδα, ήρθε ο θάνατος της Χαράς, μιας από τις πιο γλυκιές φιγούρες της παιδικής μου ηλικίας.
Ίσως κάποια μέρα γράψω και για εκείνη...
Για σήμερα, ας κάνει χώρο ο θάνατος να περάσει η ζωή.
Όπως ακριβώς διάλεξε η ευγενική κοπέλα από τον φούρνο της γειτονιάς!