Η αλληγορία του Πλάτωνα! (Σκέψεις μιας γλυκιάς Κυριακής...)

 

"....Ζεις δεσμώτης μέσα σε ένα υπόγειο σκοτεινό σπήλαιο από τη στιγμή που γεννήθηκες.
Δεν έχεις δει τίποτε άλλο στη ζωή σου πέρα από αυτό το σπήλαιο. Το κεφάλι σου είναι στερεωμένο. Δεν μπορείς να δεις ούτε δίπλα σου, ούτε πίσω σου, μόνο προς τον τοίχο του σπηλαίου.
Όλη σου τη ζωή κοιτάζεις μόνος προς τον τοίχο του σπηλαίου.

Κάποιοι περπατάνε στο πίσω σου. Ακούς τα βήματα και τις συνομιλίες τους. Κουβαλάνε στις πλάτες τους ομοιώματα ανθρώπων και ζώων φτιαγμένα από πέτρα ή ξύλο.
Βλέπεις τις σκιές τους στον τοίχο.
Βλέπεις μόνο σκιές.
Δεν έχεις δει ποτέ τα ομοιώματα αλλά ούτε και τα αληθινά ζώα ή τους ανθρώπους.

Ξαφνικά, τα δεσμά σου σπάνε και μένεις ελεύθερος να βγεις έξω από την σπηλιά.
Δεν έχεις αντικρύσει ποτέ πριν το φως οπότε τα μάτια σου χρειάζονται χρόνο για να προσαρμοστούν, για να μπορέσεις να δεις.

Βλέπεις για πρώτη φορά στη ζωή σου το φως.
Βλέπεις για πρώτη φορά στη ζωή σου έναν πραγματικό άνθρωπο, όχι κάποιο ομοίωμα.
Πόσο εύκολο είναι να πιστέψεις ότι το αληθινό είναι αυτό που βλέπεις και όχι η εικόνα που είχες από τη μέρα που γεννήθηκες, αυτή τη ομοιώματος που αντίκρυζες στον τοίχο της σπηλιάς;

Πόσο θα σου πάρει να πιστέψεις πως αυτό που βλέπεις τώρα είναι το αληθινό;..."

Παίρνει χρόνο να πιστέψεις ότι η πραγματικότητα είναι πιο όμορφη από όσα είχες φανταστεί.
Παίρνει χρόνο να καταλάβεις ότι η ζωή που ζούσες δεν σου άξιζε, ότι υπάρχει κάτι καλύτερο για σένα.
Παίρνει χρόνο.

Φτάνει να μην σε εγκαταλείψει η υπομονή.
Φτάνει να μπορέσεις να αντέξεις την αναμονή.
Φτάνει να βρεις τον άνθρωπο που θα σταθεί δίπλα σου με επιμονή μέχρι να μπορέσεις να νοιώσεις ότι άξιζε ο πόνος, το δάκρυ, ο εξευτελισμός....

Βρες τον άνθρωπό σου.
Θα το καταλάβεις όταν συμβεί.
Σε ένα χαμόγελο, ένα άγγιγμα.

Ένα δάκρυ συγκίνησης....