Γυναικών Καθρέπτισμα.... (ή πώς τελικά η γυναίκα είναι ο καθρέπτης για καθετί συμβαίνει σε μια κοινωνία...)

 Το περασμένο Σάββατο βρέθηκα στον θεατρικό χώρο "Χωρομορφές" για την παράσταση "Γυναικών καθρέπτισμα" της θεατρικής ομάδας "Ρολίστες" που πρωταγωνιστεί η παιδική μου φίλη, η Λίτσα Χριστουλάκη.

Ο δεσμός μου έχω με την Λίτσα από τα εφηβικά μας χρόνια έχει παραμείνει ζωντανός παρόλο που οι δυο μας τραβήξαμε αντίθετες πορείες και βρισκόμαστε ελάχιστα τα τελευταία χρόνια.
Η Λίτσα είναι κομμάτι της εφηβείας μου, οι πρώτες μου ερωτικές ματιές στο "απέναντι" θρανίο, η αθωότητά μου, τα όμορφα σχολικά χρόνια που έζησα στο Γυμνάσιο.
Δεν χάνω παράστασή της από τη μία γιατί είναι ευκαιρία να την συναντήσω, από την άλλη γιατί είναι εξαιρετική ηθοποιός και καλλιτέχνης που πιστεύω ότι τα όρια του Ηρακλείου και της Κρήτης είναι πολύ στενά για να χωρέσουν το ταλέντο της.

Ψάχνω λέξεις για να περιγράψω την εμπειρία, αναζητώ φράσεις για να ζωγραφίσω το συναίσθημα. 
Μάταιο.
Από λίγα λόγια που είχα διαβάσει για το "Γυναικών καθρέπτισμα" νόμιζα πως ήξερα τί να περιμένω όμως δεν πλησίασε καν αυτό που είδα τελικά.
Τα μάτια μου δεν σταμάτησαν να τρέχουν από το πρώτο φως που άναψε στη σκηνή, το συναίσθημα παρακολουθώντας την παράσταση ήταν τόσο έντονο που, παρόλο που το έργο αναφέρεται στην σχέση δυο γυναικών και κατ' επέκταση στην κοινωνική θέση δύο γενιών γυναικών στην σύγχρονη Ελλάδα, εξερράγη μέσα μου και θα με έπνιγε αν δεν το άφηνα να βρει τον δρόμο του.
Η γυναίκα είναι η αρχής της ζωής, όχι ο δεύτερος άνθρωπος που φτιάχτηκε για να κάνει παρέα στον πρώτο.
Η γυναίκα είναι η ζωή η ίδια, όσο κι αν η αντιλήψεις και τα στερεότυπα που κατασκευάστηκαν κυρίως μέσα από τις θρησκείες για να εξυπηρετήσουν την πατριαρχία, προσπαθούν μάταια μέσα στους αιώνες να μας πείσουν για το αντίθετο.

Ευχάριστή έκπληξη για μένα ήταν η ερμηνεία της Ευγενίας Λύτρα στο ρόλο της κόρης.
Ευχάριστη και η προσθήκη ζωντανής μουσικής ανάμεσα στις σκηνές που προσδίδει παραπάνω στο ήδη έντονο συναίσθημα.

Μια παράσταση από γυναίκες που θα πρέπει να δουν όλοι οι άντρες.

https://fb.me/e/2viRN2IMS

Οπαδικός ή ομάδικός αθλητισμός; (Σκέψεις για μια κοινωνία που παραπαίει...)

Από το μπαράζ του 2001 στην Ρόδο...

Οπαδός δεν είμαι.
Είμαι φίλαθλος.
Μου αρέσει ο αθλητισμός.
Αγαπώ τον Παναθηναϊκό όχι μόνο επειδή από το πατρικό μου σπίτι δεν είχα την επιλογή να κάνω διαφορετικά, αλλά κυρίως, ΚΥΡΙΩΣ, επειδή ο «μεγάλος» μας με πήρε ένα απόγευμα, μικρό παιδί ήμουν, με τη Φλορέττα του πατέρα στα γραφεία της ΠΑΛΕΦΙΠ στην πλατεία Ελευθερίας για να συναντήσω τους παίχτες της ομάδας που την επόμενη μέρα θα έπαιζαν με τον ΟΦΗ.
Εκείνο το Σαββατιάτικο απόγευμα, στα παιδικά μου μάτια είδα να ζωντανεύουν (στην κυριολεξία!) κάποιοι από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές που έχουν περάσει από τα Ελληνικά γήπεδα.
Ζάετς, Ρότσα, Καρούλιας, Κυράστας, Λαφτσής, ο «μικρός» Δημήτρης Σαραβάκος και φυσικά ο εμβληματικός πολωνός προπονητής με το χαρακτηριστικό πηγούνι (!!) ο Γκμόχ, άφησαν την υπογραφή τους σε μια τεράστια αφίσα που είχα μαζί μου, όλοι μέλη της θρυλικής ομάδας του 1984 που έφτασε λίγο καιρό μετά στον ημιτελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών ομάδων Ευρώπης, με μένα να τους κοιτώ αποχαυνωμένος χωρίς ούτε ένα «ευχαριστώ» να μπορεί να βγει από τα παγωμένα από το δέος χείλη μου.
Τα χρόνια πέρασαν, λίγο καιρό μετά ακολούθησα τους συμμαθητές μου και γράφτηκα στις ακαδημιές μπάσκετ του Ηράκλειο ΟΑΑΗ σχεδόν σαν από αδιέξοδο αφού ο σωματότυπός μου ήταν απαγορευτικός (για τα μυαλά της εποχής) για ποδόσφαιρο, ήρθε μετά το 1987 με… «τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φιλίππου και τ’ άλλα παιδιά» και ήταν αρκετό να μην ασχοληθώ ποτέ ξανά στην ζωή μου με το ποδόσφαιρο, με κέρδισε βλέπεις η αγάπη για την πορτοκαλί «σπυριάρα» που ήταν πλανεύτρα η άτιμη, ήταν και η εθνική μας που ήρθε δεύτερη στο Ευρωμπάσκετ του 1989, ήταν και ο Άρης του Γκάλη που έφερε στα σαλόνια μας τα «θηρία» του Ευρωπαϊκού μπάσκετ εκείνης της εποχής, ήταν και ο Βράνκοβιτς που «έκοψε εντυπωσιακά» στο Παρίσι και έραψε ο Παναθηναϊκός το πρώτο του Ευρωπαϊκό αστέρι στην φανέλα το 1996, ε, πολύ θέλει το μυαλό να κολλήσει;
Παρόλο που το 1996 ο Παναθηναϊκός έκανε εκείνη την τρελή πορεία μέχρι  τον ημιτελικό του Champions’ League και λίγο έλειψε ο Βαζέχα που «πάγωσε το Άμστερνταμ» να μας τρελάνει μια για πάντα, ποδόσφαιρο παρακολουθώ μέχρι σήμερα αποκλειστικά και μόνο εξαιτίας της αγάπης μου για τον Παναθηναϊκό.
Είπαμε, δεν είμαι οπαδός, αλλά είμαι φίλαθλος. Του Παναθηναϊκού.
Όλα αυτά τα χρόνια, μία εξαίρεση έκανα μόνο.
Μόνο ΜΙΑ.
Ήταν τα χρόνια που ο ΟΦΗ είχε κενό ιδιοκτησίας και προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια του. Τότε, λίγο μετά την φυγή του Γκέραρντ που την ομάδα την είχαν εγκαταλείψει όλοι, που κάποιοι τοπικοί παράγοντες αγωνίζονταν μπας και την σώσουν από την καταστροφή, τότε που φημολογείται ότι παίκτες έμεναν απλήρωτοι, που δεν υπήρχαν χρήματα ούτε για τα βασικά, τότε που κάποιοι βρήκαν την ευκαιρία να εκμεταλλευτούν τον ΟΦΗ και την τοπική κοινωνία προς όφελός τους.
Τότε, το 2001, που η ομάδα έφτασε να παίζει στα play-out για να μην υποβιβαστεί στην Β’ Εθνική.
Τότε λοιπόν, εγώ, ο φίλαθλος του Παναθηναϊκού που ποδόσφαιρο βαριόμουν να δω ακόμα και από την τηλεόραση, εγώ λοιπόν ήμουν κάθε Κυριακή και Τετάρτη στο γήπεδο του ΟΦΗ για να τον υποστηρίξω.
Κάθε Κυριακή και κάθε Τετάρτη.
Μέχρι την Ρόδο έφτασε η χάρη μου για το μπαράζ με τον ΠΑΣ.
Για το χατήρι του ΟΦΗ.
Από εκείνα τα παιχνίδια θυμάμαι ένα πολύ έντονα και ο λόγος είναι προφανής.
Η ομάδα έπαιζε με τον ΠΑΣ Κυριακή βράδυ στο Γεντί Κουλέ. Πήγαμε με τον Μήτσο, πιτσιρικάδες ήμασταν παρόλο που ήταν χειμώνας τα ρούχα μας ήταν ελαφριά και ούτε λόγος για ομπρέλες, αδιάβροχα και τέτοια.
Στο ημίχρονο έπιασε βροχή, η θύρα 1 άρχισε να αδειάζει, σκέπαστρο δεν υπήρχε, η βροχή δυνάμωνε και ο κόσμος έτρεχε για καλυφθεί.
«-Μήτσο πάμε ρε;»
«-Κάτσε ρε, θα σταματήσει.»
Και σταμάτησε, αφού έβρεχε για κανένα εικοσάλεπτο ασταμάτητα.
Είχαμε μείνει μόνοι μας στη μέση της κερκίδας, μούσκεμα, έπιασε αέρας (η θάλασσα είναι δίπλα στο γήπεδο) και το κρύο μας περόνιαζε τα κόκκαλα.
Δεν φύγαμε.
Μείναμε εκεί μέχρι το τέλος του παιχνιδιού, ολομόναχοι και μουσκεμένοι σε μια κερκίδα που ο κόσμος είχε αδειάσει προ πολλού.

Όταν ο γιός μου έπαιζε στην ακαδημία του Ηράκλειο ΟΑΑΗ, είχαν κάνει συνήθεια να πηγαίνουμε κάθε Σάββατο στα παιχνίδια της μεγάλης ομάδας στα Δύο Αοράκια. Το περιβάλλον ήταν ιδανικό για μένα που, σαν γνήσιος εραστής της πορτοκαλί μπάλας λαχταρούσα να δω ανταγωνιστικά παιχνίδια σε αυτό το επίπεδο, αλλά και για τα παιδιά αφού σε κάθε παιχνίδι στο γήπεδο επικρατούσε ηρεμία. Καμία φασαρία, καμία αντιπαράθεση, ρουθούνι δεν άνοιξε ποτέ, οι παράγοντες των ομάδων που έρχονταν να παίξουν με την ομάδα μας έλεγαν ότι στο γήπεδο έπρεπε να ανάβουμε κεριά στην είσοδο αφού ήταν «σαν εκκλησία»!
Μέχρι που η διοίκηση της ομάδας κανόνισε φιλικό παιχνίδι με τον ΟΦΗ….
Πήγαμε στο γήπεδο όπως κάθε φορά με τον Στέφανο, χαλαρός εγώ, με λαχτάρα εκείνος, και τί να αντικρύσουμε;
Πρώτο «στασίδι» στην «εκκλησία» είχα κλείσει μια χούφτα «οργανωμένοι» του ΟΦΗ που μας κοιτούσαν αγριεμένοι σε κάθε φάση, που κρέμονταν στα κάγκελα, έτοιμοι για φασαρία! Κι όλα αυτά σε ένα γήπεδο γεμάτο παιδιά και τους γονείς τους…

Για να τελειώνω.
Οπαδός καμιάς ομάδας δεν είμαι.
Πέρα από την αγάπη μου για στην «σπυριάρα» που δεν θα πάψει ποτέ (παιδικά βιώματα είναι αυτά, τρυφερή ψυχούλα είχα στο Eurobasket του 1987..), καμία μα καμία εκτίμηση δεν έχω στον ομαδικό αθλητισμό και δη στον επαγγελματικό ομαδικό αθλητισμό.
Προτιμώ να μένω με την “loneliness of the long distance runner” όπως πολύ εύστοχα τραγουδούν οι Iron Maiden (https://www.youtube.com/watch?v=-mZTKzgCLLE)
Όμως δεν επιτρέπω σε κανένα φασιστοειδές να προσβάλει εμένα, την ομάδα μου, την πόλη μου επειδή δεν έχει άλλο τρόπο να προκαλέσει, επειδή δεν έχει παιδεία, επειδή το επίπεδο της μόρφωσής του φτάνει μέχρι εκεί.
Οι άνθρωποι αυτοί, αυτοί οι 10-20 όπως θέλω να πιστεύω που ανάρτησαν το πανό την Κυριακή στο γήπεδο του ΟΦΗ, στρεφόμενοι εναντίον των φιλάθλων του Παναθηναϊκού απλά και μόνο επειδή ο προπονητής της ομάδας μπάσκετ είναι τούρκος, είναι επικίνδυνοι. Για τον αθλητισμό, για την κοινωνία, για την χώρα. Είναι οι ίδιοι που κυνηγούν μετανάστες στους δρόμους επειδή έχουν άλλο χρώμα, οι ίδιοι που στο σχολείο κάνουν τη ζωή μαρτύριο στα διαφορετικά παιδιά, αυτοί οι ίδιοι που κολλάνε αυτοκόλλητα με αποσχιστικές πεποιθήσεις στα αυτοκίνητά τους.

Όσο ο ομαδικός αθλητισμός έχει τέτοιο επίπεδο και καθώς είναι η αντανάκλαση μέρους της κοινωνίας μας, τόσο δεν θα εκπλήσσομαι με τα όσα συμβαίνουν καθημερινά γύρω μας.

Όχι;

Για ξανασκέψου του…

Ένα απόγευμα με "τα παιδιά μου"... (το ΚΕΘΕΑ μου και πώς η αγάπη γυρνάει πίσω...)

 

Δυο λόγια μεταμεσονύκτια, πριν η κούραση με λυγίσει...
Βρέθηκα ξανά, μετά από ένα χρόνο, δίπλα στα παιδιά μου, στο ΚΕΘΕΑ Αριάδνη.
Ας είναι καλά η Ελπίδα, η Ελπίδα της καρδιάς μου, μού έκανε ένα τηλεφώνημα πριν από μερικές μέρες και με ρώτησε να θα μπορούσα να βρεθώ σε μια εκδήλωση της κινητής μονάδας του κέντρου για να την καλύψω φωτογραφικά.
Εννοείτε ότι δέχτηκα.
Δέχτηκα γιατί μου έλειψε το ΚΕΘΕΑ μου.
Δέχτηκα γιατί δεν μπορώ να πω όχι σε οποιονδήποτε άνθρωπο αισθάνομαι ότι είναι σημαντικός.
Δέχτηκα επειδή όσο περισσότερο δίνω στην φωτογραφία, τόσο περισσότερο μου δίνει.
Κοίτα μια σύμπτωση! Το ίδιο συμβαίνει και με το ΚΕΘΕΑ μου!

Βρέθηκα λοιπόν στο πάρκο την προκαθορισμένη ώρα, είδα τα παιδιά στον κύκλο τους από μακριά, δεν πλησίασα αλλά ετοίμασα την μηχανή και ξεκίνησα να τραβάω. Η Ελπίδα με είδε και μου έγνεψε με τα μάτια.
Πλησίασα.
Λόγια, αγκαλιές, χαμόγελα και κουβέντες όμορφες, κανένα γνώριμο παιδί, μέχρι που σε μια γύρα του ματιού μου είδα ένα παλικάρι που είχα συναντήσει στην κοινότητα ένα χρόνο πριν, δεν θα αναφέρω το όνομά του, θα τον λέω απλά "Α".

Του έσφιξα το χέρι, με αγκάλιασε και φιληθήκαμε. Ο Α έχει ένα χαρακτηριστικό σημάδι στο μάτι που κάνει το βλέμμα του ιδιαίτερο.
"-Τα κατάφερα!" μου είπε και το βλέμμα μου γέμισε υγρασία.

Γνώρισα τον Α λίγο περισσότερο από ένα χρόνο πριν. Ήταν σε πολύ άσχημα κατάσταση.
Σαράντα κιλά, χωρίς οδοντοστοιχία, ήταν οι πρώτες του μέρες στην κοινότητα και δεν του έπαιρνες λέξη.
Ενώ είναι μικρότερος από μένα, η ταλαιπωρία της χρήσης τον έδειχνε γερασμένο.
Τις πρώτες μέρες της γνωριμίας μας οι συναντήσεις μας δεν γινόταν στην κοινότητα αλλά στον ξενώνα λόγω κάπου τεχνικού προβλήματος που δεν επέτρεπε τις μετακινήσεις των παιδιών.
Παρατηρούσα τον Α τότε, όπως άλλωστε παρατηρούσα όλα τα μέλη, καθόταν απόμακρος, το βλέμμα του ήταν χαμηλωμένο, δυσκολευόταν να ασχοληθεί με κάτι που θα του έπαιρνε το μυαλό, δεν μπορούσε να συναναστραφεί και ήταν διαρκώς αμίλητος.
Να πω την αμαρτία μου;
Τον θεωρούσα "πολύ δύσκολη" περίπτωση. 
Δεν πίστευα ότι θα τα καταφέρει.

Κι όμως! 
Σήμερα η χαρά μου γέμισε τα στήθη γιατί τον είδα χαμογελαστό, χαρούμενο, γεμάτο ελπίδα!
Κάνει όνειρα για το μέλλον του, έχει αφήσει πίσω το παρελθόν και κοιτάζει μόνο μπροστά.

Με βλέμμα όχι χαμηλωμένο όπως τότε.
Με βλέμμα καθαρό.
Γεμάτο ελπίδα!