Ένα απόγευμα με "τα παιδιά μου"... (το ΚΕΘΕΑ μου και πώς η αγάπη γυρνάει πίσω...)

 

Δυο λόγια μεταμεσονύκτια, πριν η κούραση με λυγίσει...
Βρέθηκα ξανά, μετά από ένα χρόνο, δίπλα στα παιδιά μου, στο ΚΕΘΕΑ Αριάδνη.
Ας είναι καλά η Ελπίδα, η Ελπίδα της καρδιάς μου, μού έκανε ένα τηλεφώνημα πριν από μερικές μέρες και με ρώτησε να θα μπορούσα να βρεθώ σε μια εκδήλωση της κινητής μονάδας του κέντρου για να την καλύψω φωτογραφικά.
Εννοείτε ότι δέχτηκα.
Δέχτηκα γιατί μου έλειψε το ΚΕΘΕΑ μου.
Δέχτηκα γιατί δεν μπορώ να πω όχι σε οποιονδήποτε άνθρωπο αισθάνομαι ότι είναι σημαντικός.
Δέχτηκα επειδή όσο περισσότερο δίνω στην φωτογραφία, τόσο περισσότερο μου δίνει.
Κοίτα μια σύμπτωση! Το ίδιο συμβαίνει και με το ΚΕΘΕΑ μου!

Βρέθηκα λοιπόν στο πάρκο την προκαθορισμένη ώρα, είδα τα παιδιά στον κύκλο τους από μακριά, δεν πλησίασα αλλά ετοίμασα την μηχανή και ξεκίνησα να τραβάω. Η Ελπίδα με είδε και μου έγνεψε με τα μάτια.
Πλησίασα.
Λόγια, αγκαλιές, χαμόγελα και κουβέντες όμορφες, κανένα γνώριμο παιδί, μέχρι που σε μια γύρα του ματιού μου είδα ένα παλικάρι που είχα συναντήσει στην κοινότητα ένα χρόνο πριν, δεν θα αναφέρω το όνομά του, θα τον λέω απλά "Α".

Του έσφιξα το χέρι, με αγκάλιασε και φιληθήκαμε. Ο Α έχει ένα χαρακτηριστικό σημάδι στο μάτι που κάνει το βλέμμα του ιδιαίτερο.
"-Τα κατάφερα!" μου είπε και το βλέμμα μου γέμισε υγρασία.

Γνώρισα τον Α λίγο περισσότερο από ένα χρόνο πριν. Ήταν σε πολύ άσχημα κατάσταση.
Σαράντα κιλά, χωρίς οδοντοστοιχία, ήταν οι πρώτες του μέρες στην κοινότητα και δεν του έπαιρνες λέξη.
Ενώ είναι μικρότερος από μένα, η ταλαιπωρία της χρήσης τον έδειχνε γερασμένο.
Τις πρώτες μέρες της γνωριμίας μας οι συναντήσεις μας δεν γινόταν στην κοινότητα αλλά στον ξενώνα λόγω κάπου τεχνικού προβλήματος που δεν επέτρεπε τις μετακινήσεις των παιδιών.
Παρατηρούσα τον Α τότε, όπως άλλωστε παρατηρούσα όλα τα μέλη, καθόταν απόμακρος, το βλέμμα του ήταν χαμηλωμένο, δυσκολευόταν να ασχοληθεί με κάτι που θα του έπαιρνε το μυαλό, δεν μπορούσε να συναναστραφεί και ήταν διαρκώς αμίλητος.
Να πω την αμαρτία μου;
Τον θεωρούσα "πολύ δύσκολη" περίπτωση. 
Δεν πίστευα ότι θα τα καταφέρει.

Κι όμως! 
Σήμερα η χαρά μου γέμισε τα στήθη γιατί τον είδα χαμογελαστό, χαρούμενο, γεμάτο ελπίδα!
Κάνει όνειρα για το μέλλον του, έχει αφήσει πίσω το παρελθόν και κοιτάζει μόνο μπροστά.

Με βλέμμα όχι χαμηλωμένο όπως τότε.
Με βλέμμα καθαρό.
Γεμάτο ελπίδα!