Πέντε χιλιόμετρα καρδιάς... (Wheels of Change...)

Η ζωή τις περισσότερες φορές δεν μας τα φέρνει έτσι που υπολογίζουμε, έτσι που ελπίζουμε, έτσι που προσδοκούμε.

Όχι τουλάχιστον έτσι ακριβώς και με κάθε λεπτομέρεια.
Γι' αυτό, θα πρέπει να μάθουμε κάποια στιγμή ότι, ζωή δεν είναι αυτό που μας συμβαίνει. Ζωή είναι τί κάνουμε με αυτό που μας συμβαίνει!
Να μάθουμε να προσαρμοζόμαστε μέσα στις αναποδιές και τις δυσκολίες, να βλέπουμε τα όριά μας, να μην πιέζουμε τους εαυτούς μας να σταθούν όρθιοι ακόμα και όταν κόβονται τα πόδια μας.
Δεν γίνεται!
Δεν είναι ανθρώπινο κι εμείς δεν είμαστε υπεράνθρωποι.

 Φέτος πήρα ένα μάθημα ζωής που δεν έχω σκοπό να το αφήσω να πάει χαμένο και η αρχή έγινε τώρα, πριν λίγες ώρες.
Φέτος που λες όπως τα τελευταία κάμποσα χρόνια, προετοιμαζόμουν για τον Μαραθώνιο της Αθήνας. Υποτίθεται πως προετοιμαζόμουν αφού η κούραση μου όλο το καλοκαίρι ήταν πρωτοφανής, δούλευα κοπιαστικά πολλές ώρες και σε συνδυασμό με τις συνθήκες που επικρατούν στην ζωή μου γενικότερα, δεν μου επέτρεπαν να κάνω τις σωστές προπονήσεις. 
Δεν ήθελα όμως να το δω.
Κορόιδευα τον εαυτό μου κι έλεγα πως την ερχόμενη εβδομάδα θα τα κατάφερνα, και την άλλη εβδομάδα το ίδιο, την άλλη το ίδιο... Και κάπως έτσι φτάσαμε στον Αύγουστο.
Κάπου εκεί λοιπόν, την περίοδο που ξεκινάνε οι πιο απαιτητικές προπονήσεις, βρέθηκα θετικός στον κορωνοϊο και ήταν λες και γκρεμίστηκε ο κόσμος μου!
Με κλεισμένα ξενοδοχείο και πτήσεις για τον αγώνα, ήταν λες και ήρθε η Δευτέρα Παρουσία!
Ανάμεσα σε θεραπείες με εισπνοές κορτιζόνης και αντιβίωση, έκανα μια πολύ ουσιαστική συζήτηση με τον μέντορα-προπονητή-ψυχολόγο/ψυχοθεραπευτή μου Νίκο Κατσίλα και καταλήξαμε στο λογικό συμπέρασμα ότι θα έπρεπε να αποχαιρετίσω το όνειρο του μαραθωνίου της Αθήνας.
Αλλά.... Κάπου εκεί μπήκε ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ "αλλά" καθώς ο Νίκος σε ένα μήνυμά του προσπαθώντας να κατευνάσει την απογοήτευσή μου, μου είπε ότι υπήρχε το ενδεχόμενο να κάνουμε μαζί κάτι ξεχωριστό, κάτι που μπορεί να μην ήταν ατομικός μαραθώνιος, αλλά ήταν μαραθώνιος καρδιάς και ψυχής...

Κάπως έτσι και για να μην φλυαρώ περισσότερο, βρέθηκα να είμαι μέλος της ομάδας Wheels of Change! Μιας από τις πιο ξεχωριστές δρομικές ομάδες που έχει σαν στόχο να δώσει την κατάλληλη υποστήριξη σε ανθρώπους που δεν έχουν την δυνατότητα να αγωνιστούν μόνοι, ώστε να βρεθούν στην γραμμή εκκίνησης! 
Μαραθώνιος ψυχής και καρδιάς λοιπόν κι ας ήταν μόνο 5 χιλιόμετρα, νοιώθω ότι είναι ό,τι πιο σημαντικό έχω κάνει στη ζωή μου, σίγουρα ο σημαντικότερος αγώνας που έχω συμμετάσχει και μακάρι να είμαι άξιος να το κάνω ξανά.
Δες το λοιπόν.
Από την πλήρη απογοήτευση της μη συμμετοχής σε ένα δρομικό γεγονός που έτσι κι αλλιώς το είχα τρέξει ξανά, βρέθηκα να τρέχω με την καρδιά δίπλα σε ένα παιδί, που ναι μεν δεν θα μπορούσε να τρέξει χωρίς την βοήθειά μου, όμως μου έδωσε ένα μάθημα ζωής που δεν είχα πάρει στην μέχρι τώρα πορεία μου: ότι ο άνθρωπος θα πρέπει να πορεύεται με αυτά που έχει, όχι με όσα θα μπορούσε να έχει αλλά είναι αδύνατον να αποκτήσει!

Είμαι τυχερός που έχω στην ζωή μου κάποιους πολύ σημαντικούς ανθρώπους που λες και ήταν γραφτό να βρεθούν δίπλα μου, ανθρώπους που όχι μόνο με στηρίζουν αλλά χαίρονται και με τη χαρά μου και, πίστεψέ με, αυτό είναι κάποιες φορές όχι μόνο σημαντικό αλλά και εξαιρετικά δύσκολο.
Ο άνθρωπος που με μύησε στο πραγματικό νόημα του τρεξίματος, ο άνθρωπος που έμαθε να δαμάζει τα πόδια και την καρδιά μου, δεν είναι άλλος από τον προπονητή μου, τον Νίκο Κατσίλα που μου έμαθε να τρέχω 30% με τα πόδια και 70% με ένα μίγμα μυαλού και καρδιάς. Είναι ο άνθρωπος που έγινε η αιτία να τρέξω τον πιο σημαντικό αγώνα στην ζωή μου, αυτόν με την ομάδα Wheels of Change.
Σ ευχαριστώ πολυ Νικόλα και προσμένω τα επόμενα, ξέρεις εσύ!

Από το απόγευμα του Σαββάτου έχω έναν καινούργιο φίλο, τον μικρό Παναγιώτη που ήταν ο συνοδοιπόρος και αθλητής μου στον αγώνα. Ένα πανέμορφο, εξαιρετικό παιδί, ένας ευφυέστατος άνθρωπος που θα γίνει δημοσιογράφος αλλά όχι σε ελληνικό μέσο! Κάτι ξέρεις καλύτερα!
Παναγιώτη σ ευχαριστώ πολύ για την ευκαιρία που μου έδωσες να νοιώσω άνθρωπος, έστω και για μόνο πέντε χιλιόμετρα.
Φανή και Θοδωρή, έχετε ένα εξαιρετικό παιδί που είναι τυχερό που σας έχει γονείς! Σας αγαπώ από καρδιάς.

Δεν μπορώ να μην ευχαριστήσω στο τέλος τη Μαρία μου.
Τη Μαρία που δεν ήταν εδώ αλλά δεν έλειψε στιγμή από το πλάι μου.
Που έκλαιγε μαζί μου σε όλη τη διάρκεια του αγώνα.
Που ήταν ο μόνος άνθρωπος που κατάλαβε ότι πίσω από το διαρκές και λαμπερό μου χαμόγελο, κρυβόταν δάκρυα συγκίνησης και υπερηφάνιας.
Σ αγαπώ. Είσαι ο άνθρωπός μου.

Αυτός ήταν ο δικός μου Μαραθώνιος το Σαββατοκύριακο που πέρασε. 
Και πίστεψέ με, δεν αλλάζω αυτά τα πέντε χιλιόμετρα με κανέναν αγώνα!

Ο Νίκος πριν τον αγώνα

Ο συναθλητής μου ο μικρός Παναγιώτης

Νίκος Ψιλάκης.. Η φωνή του ραδιοφώνου της εφηβείας μας!

 

Έζησα στην εφηβεία μου τα πρώτα χρόνια της ελεύθερης ραδιοφωνίας στην Ελλάδα. Τότε που το ραδιόφωνο έπαψε να είναι αποκλειστικά κρατικό, ήταν τότε που το Ράδιο 984 του δήμου Αθηναίων άνοιξε τον δρόμο της "νομιμότητας" στους παλιούς ραδιοπειρατές ως επί το πλείστον αλλά και σε κάθε εραστή της μουσικής και του ραδιοφώνου να ασχοληθεί με το μέσο αυτό σε ένα πλαίσιο που δεν περιλάμβανε εκπομπές στα κρυφά, σε αποθήκες, σε υπόγεια, σε δωμάτια που δεν τα έβλεπε φως, τις ταράτσες και τα πλυσταριά που δεν έφτανε ανθρώπου μάτι!
Ήταν τότε που στα εφηβικά μου αυτιά, οι ραδιοφωνικές συχνότητες στο Ηράκλειο γέμισαν από την μια στιγμή στην άλλη με ραδιοφωνικούς σταθμούς για όλα τα γούστα, κάποιους με χροιά κομματική, κάποιους άλλους με σκοπό την ψυχαγωγία.
Ήταν τότε που γνωρίσαμε τον "Club FM" και το "Studio 19" που έπαιζαν έντεχνο, το "Ράδιο Κάστρο" που έπαιζε μόνο λαϊκό, αλλά και τα "Ράδιο 961" και "Ράδιο Κρήτη" που είχαν μεν ψυχαγωγικές εκπομπές αλλά είχαν κυρίως ειδησεογραφικό προσανατολισμό.

Στο Ράδιο Κρήτη όσα χρόνια θυμάμαι να ακούω την συχνότητά του, την πρώτη θέση στην πρωινή ζώνη κατείχε ο Νίκος Ψιλάκης. Γνωστός από από την θητεία του σε περιοδικά και εφημερίδες, φωνή χαρακτηριστική, κατάφερε όχι με ιδιαίτερη δυσκολία νομίζω να ταυτίσει την φωνή του με τις πρώτες ώρες της μέρας ενώ τολμώ να πω ότι το όνομά του έγινε συνώνυμο της δημοσιογραφικής εγκυρότητας και της σοβαρότητας στην αντιμετώπιση των γεγονότων.
Για πολλά χρόνια η "βελόνα" του ραδιοφώνου μου στην δουλειά και το αυτοκίνητο ήταν κολλημένη στο Ράδιο Κρήτη εξαιτίας της εκπομπής του Νίκου Ψιλάκη που ξεκινούσε πάντα να λέει συνοπτικά τις ειδήσεις της μέρας με μουσικό χαλί το "Χαμόγελο της Τζοκόντα" του αείμνηστου Μάνου Χατζηδάκι.
Στα πρώτα χρόνια της ελεύθερης τηλεόρασης στην Κρήτη, είχε ένα πέρασμα που κράτησε όχι πάνω από μια χρονιά από τους τηλεοπτικούς δέκτες με μια εκπομπή που αφορούσε πρόσωπα της τοπικής κοινωνίας αλλά περισσότερο έδωσε σε μας την ευκαιρία να γνωρίσουμε το δικό του πρόσωπο!

Δεν θα μακρηγορήσω καθώς το έργο του Νίκου Ψιλάκη είναι πολυδιάστατο και δεν χωράει σε μια αναφορά.
Θα αναφέρω μόνο ότι εκτός από δημοσιογράφος και ραδιοφωνικός παραγωγός, ο Νίκος Ψιλάκης υπήρξε άνθρωπος των γραμμάτων με εξαιρετικό συγγραφικό έργο που περιλαμβάνει βιβλία και μυθιστορήματα, εξαιρετικά άρθρα σε περιοδικά με πιο πρόσφατα αυτά στο "Κρητικό Πανόραμα" του Γιώργου Πατρουδάκη που λείπει πάρα πολύ από τα εκδοτικά πράγματα της Κρήτης, την αρχισυνταξία στο ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ δωρεάν περιοδικό "Υπερ Χ" του ομίλου Σούπερ Μάρκετ Χαλκιαδάκη, ενώ υπήρξε λαμπρός φωτογράφος, ένας από τους καλύτερους εκπρόσωπους της Κρητικής Σχολής της ΕΦΕ Κρήτης, χρόνια φίλος και μαθητής του δασκάλου μου αείμνηστου Μιχάλη Νικηφοράκη. Το έργο του περιλαμβάνει μεταξύ άλλων και μια σημαντικότατη προσπάθεια για διάδοση και διάσωση της Κρητικής διατροφής.

Αφήνω για το τέλος μια αναφορά ίσως στο πιο γνωστό, το πιο μνημειώδες του έργο, το δίτομο "Μοναστήρια και ερημητήρια της Κρήτης" που αποτελεί έναν μοναδικό κατάλογο με όλα τα μοναστήρια της Κρήτης με ιστορικές αναφορές που δημοσιεύτηκαν μετά από έτη ερευνών καθώς και φωτογραφίες και τοπογραφικά διαγράμματα.
Είναι ένα έργο που έχω την τύχη να κοσμεί την βιβλιοθήκη μου, το απέκτησα στα χρόνια που έψαχνα να βρω τις ρίζες μου στο Μεραμπέλο και έγινε ο οδηγός μου μέσα από τον οποίο αναζήτησα χαμένους προγόνους στα πάτρια εδάφη.

Ο Νίκος Ψιλάκης άφησε την τελευταία του πνοή το περασμένο Σάββατο 2 Νοεμβρίου σε ηλικία 69 ετών, πολύ μικρός ηλικιακά σε σχέση με όσα μεγάλα είχε ακόμα να προσφέρει στην ζωή του.
Στις 2 Νοεμβρίου γιορτή του "Άη Γιώργη του Μεθυστή", γιορτάζει η ομώνυμη μονή στα "Ξερά Ξύλα" δίπλα στην Νεάπολη, ένα από τα μοναστήρια που αναζήτησα χρησιμοποιώντας όπως αναφέρω παραπάνω σαν οδηγό το έργο του (https://psihotherapia.blogspot.com/2017/04/blog-post_25.html). 

Χαμογέλασα με τον συνειρμό.
Ο Νίκος Ψιλάκης έγινε άθελά του ο οδηγός μου να γνωρίσω το Αρέτι, την Καρδαμούτσα, το Καρύδι και τόσα άλλα μέρη που δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν.

Πριν από μερικά χρόνια τον συνάντησα τυχαία στο δρόμο, ήμουν μαζί με τον Στέφανο κι επειδή, μαζί μου άκουγε και το παιδί τη φωνή του στο ραδιόφωνο κάθε πρωί που τον πήγαινα στο σχολείο, θεώρησα σκόπιμο να του μιλήσω.
"-Στέφανε, από εδώ ο κύριος Ψιλάκης!"
Τα μάτια του παιδιού άνοιξαν πλατιά, μάλλον περίμενε να δει κάποιον υπερήρωα μπροστά του, ποιος άλλος θα μπορούσε να τρυπώνει στο ραδιόφωνο κάθε πρωί;

Αντί αυτού γνώρισε έναν εξαιρετικά συμπαθή, κι ευγενικό άνθρωπο που του έτεινε το χέρι σαν παλιός φίλος και του μίλησε με χαμόγελο πλατύ.
"-Χάρηκα πολύ που σε γνώρισα Στέφανε."

Τα βιβλία του θα είναι πάντα ο οδηγός μου.

Είμαι ευγνώμων.