Οι μέρες που προηγήθηκαν ήταν δύσκολες, κουραστικές, γεμάτες προβληματισμό.
Μέρες που θα έπρεπε να ήταν γιορτινές πέρασαν δύσκολα, κάποιες στο κατώφλι του νοσοκομείου και μέσα από αυτό με αγαπημένους να υποφέρουν, γιορτινές βραδιές με παρέα αντί για φίλους, ποτό και χαμόγελα, μια καρέκλα νοσοκομείου, έναν άνθρωπο που υπέφερε και το χειρότερο, ακραία τοξικές συμπεριφορές από κατ' όνομα συγγενείς που σε μια νύχτα οι μετοχές τους απέκτησαν υπεραξία...
Ας είναι.
Οι μέρες πέρασαν, ο πατέρας είναι σπίτι πλάι στη μάνα, χώρος για να "προσημειώσω" όσους αποφάσισαν να βγουν από τη ζωή μου βρέθηκε και μάλιστα άπλετος και σήμερα που κάπως ηρέμησα από όλο αυτό, το μυαλό μου γέμισε από όμορφες, παιδικές πρωτοχρονιές που άφησαν σημάδια ανεξίτηλα στην καρδιά μου.
Πρωτοχρονιές και γιορτές που όπως πάντα στη ζωή μου, είναι βάλσαμο στην άσχημη διάθεση και θα συνεχίσω να χρησιμοποιώ την ανάμνησή τους, όχι νοσταλγικά, αλλά θεραπευτικά για να με βοηθούν να προχωράω μπροστά.
Και όχι, για να προλάβω κάθε σκέψη, δεν μένω στα παλιά. Τα "τωρινά" είναι εφόδιο για το παρόν και το μέλλον, ό,τι ζω τώρα είναι παρακαταθήκη για όσα έρχονται. Απλά, η πατρίδα μας όπως κι αν το κάνεις, είναι τα παιδικά μας χρόνια...
Μέρες Χριστουγέννων λοιπόν, δεκαετία του 1980, ΠΑΣΟΚ, ελεύθερη ραδιοφωνία, Ευρωμπάσκετ 1987 και ο κόσμος ξεκίνησε εκείνα τα χρόνια να κάνει δειλά-δειλά μια τεχνολογική στροφή που έπαιρνε με αργό ρυθμό την διασκέδαση από τα σαλόνια και την κατεύθυνε πρώτα στα υπόλοιπα δωμάτια του σπιτιού και μετά στο πεζοδρόμιο και τις παλάμες των ανθρώπων.
Πολύ πριν τα τηλέφωνα, το δεσμό τους με το κοινόχρηστο δωμάτιο του σπιτιού έκοψαν οι τηλεοράσεις, οι (πρωτόγονες) παιχνιδομηχανές αλλά κυρίως τα στερεοφωνικά συγκροτήματα. Και λέω κυρίως καθώς ενώ τα δύο πρώτα έγιναν μεν πιο εύχρηστα και ελαφριά ώστε να μπορούν να χωράνε σχεδόν παντού, το κόστος του παρέμενε απαγορευτικό και η κτήση τους ήταν προνόμιο των λίγων σε αντίθεση με το τρίτο και πιο δημοφιλές την δεκαετία εκείνη που οι φορητές του εκδοχές ήταν τόσο πιο προσιτές ώστε να αγγίζουν τα παιδικά μας όνειρα!
Ενώ λοιπόν σήμερα το απόλυτο για κάθε παιδί και έφηβο είναι να αποκτήσει ένα κινητό τηλέφωνο που κατ' ουσία κάνει τα πάντα, στα τέλη της δεκαετίας του 1980, η απόκτηση ενός φορητού κασετοφώνου ήταν το όνειρο!
Το Walkman λοιπόν ήταν το Άγιο Δισκοπότηρο σε κάθε παραλλαγή του, απλό μόνο με αναπαραγωγή κασέτας, απλό με ενσωματωμένο ραδιόφωνο, auto revesrse που άλλαζε πλευρά στην κασέτα χωρίς να χρειάζεται να την βγάλεις από τη συσκευή και να της αλλάξεις πλευρά με το χέρι (!!!), auto reverse με ενσωματωμένο ραδιόφωνο, απλό με εγγραφή, απλό με εγγραφή και ραδιόφωνο, auto reverse με ραδιόφωνο και εγγραφή και ειλικρινά, κουράστηκα και μόνο ψάχνοντας μέσα στο μυαλό μου τις παραλλαγές που όπως μπορεί να καταλάβει κανείς, ανάλογo με τις δυνατότητες που είχε η κάθε συσκευή, ήταν και το κόστος για την απόκτησή της.
Τη δεκαετία της μουσικής έκρηξης λοιπόν κυρίως λόγω της εξάπλωσης της ελεύθερης ραδιοφωνίας στην Ελλάδα, λαχταρούσα σαν τρελός να αποκτήσω κι εγώ το Άγιο Δισκοπότηρο! Να φανταστεί κανείς ότι μέχρι τότε, αν ήθελα να ακούσω ραδιόφωνο στο σπίτι, έπρεπε να ζητήσω από τον κολλητό μου που είχε ένα μονοφωνικό ραδιοφωνάκι που έπιανε μόνο AM ( "Μεσαία Κύματα" λεγόταν, η παλιότερη μορφή ραδιοφωνίας πριν τα FM όπου ήταν άθλος να ακούσεις ποιοτική μουσική καθώς υπήρχαν ), να μου το δανείσει! Δεν το υποτιμώ καθόλου μιας και έτσι πήρα τα πρώτα μου ακούσματα στο Δεύτερο και Τρίτο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
Εκείνα τα ευλογημένα Χριστούγεννα λοιπόν, μάζεψα όσα χρήματα μπορούσα να μαζέψω από τα κάλαντα και τα δώρα των συγγενών και πήγα με τον πατέρα στην "Αθηναϊκή Αγορά", το μοναδικό τύπου πολυκατάστημα της εποχής. Εννοείται ότι τα χρήματα που είχα μαζί μου δεν έφτασαν, εννοείται επίσης πως ο Στεφανής έβαλε το χέρι στην τσέπη για να συμπληρώσει το ποσό κι ας μην μου του είπα ποτέ "ευχαριστώ".
Μην φανταστεί κανείς ότι μιλάμε για ποικιλία. Μην φανταστεί ότι μιλάμε για ποιότητα. Οι ποιοτικές συσκευές με τις μύριες εντυπωσιακές δυνατότητες ήταν απλησίαστες για τον προϋπολογισμό μου, η Sony που κυκλοφορούσε το Walkman δεν είχε περάσει καν την πόρτα του καταστήματος κι όμως, δεν μπορώ μέχρι σήμερα να ξεχάσω την ανείπωτη ευτυχία μου όταν έπιασα στα χέρια μου το τόσο απλοϊκό Crown που νόμιζα λες και είχα αγοράσει όλο το χρυσάφι του κόσμου!
Τί κι αν έπρεπε να γυρίζω την κασέτα με το χέρι όταν τέλειωνε η πλευρά της; Τί κι αν έπρεπε να την γυρίζω με ένα στυλό για να μην εξαντλώ τις μπαταρίες της συσκευής όταν έψαχνα να ακούσω ένα συγκεκριμένο τραγούδι (πράγμα πρακτικά αδύνατο);
Καμία σημασία δεν είχαν όλα αυτά. Είχα την μουσική στα χέρια μου, μπορούσα να ακούω αυτό που επέλεγα, μόνος, με την ησυχία μου.
Οι κασέτες της εποχής είχαν εκατοντάδες μειονεκτήματα αλλά είχαν ένα πλεονέκτημα που έφερε την μουσική δίπλα στους καθημερινούς ανθρώπους και την έκανε κτήμα τους. Ήταν φτηνές και μπορούσες να γράψει όποια μουσική ήθελε ο καθένας, νόμιμα ή μη. Δεν είναι τυχαίο ότι αντικαταστάθηκαν πρακτικά μόνο όταν έγιναν καταναλωτικές οι συσκευές εγγραφής CD που εξάλειψαν όλα τα μειονεκτήματα που είχε το μέσο εκείνο.
Μετά από εκείνο το ταπεινό Crown που "έχανε στροφές" και παραμόρφωνε μέχρι σπασίματος νεύρων τα τραγούδια όταν έπεφτε η ισχύς των μπαταριών του, απέκτησα δεκάδες συσκευές, φορητά ραδιόφωνα, επιτραπέζια ραδιοκασετόφωνα, στερεοφωνικά συγκροτήματα, Η/Υ, φορητά discman και Mp3 discman, iPod, φορητούς Η/Υ... και άλλα που δεν τα θυμάμαι....
Τίποτα όμως δεν θα πάρει ποτέ την θέση που είχε το πρώτο μου φορητό κασετοφωνάκι, αυτό το ταπεινό Crown που σκίρτησα από χαρά πριν λίγο που είδα την φωτογραφία του ξανά!
Αυτό ήταν που με μύησε στο κόσμο της μουσικής!
