"-Μάρθη σ' αγαπώ." (με αφορμή μια ειρηνική κινητοποίηση)

 

"-Δημήτρη κάνε κάτι!"
"-Έχω ελάχιστο οξυγόνο!!"
"-Βοήθεια! Βοήθεια!"
"-Μάρθη σ' αγαπώ!"
"-Κι εγώ σ' αγαπώ!"

Απόψε δεν είμαι καλά.
Η μέρα βγήκε δύσκολα, το σώμα μου δεν χωράει τον πόνο.
Το σπίτι δεν μπορεί να με κλείσει μέσα του.
Η κούραση δεν λέει να με καταβάλει για να ηρεμήσω λιγάκι.

Το πρωί τα παιδιά μας διοργάνωσαν διαμαρτυρία για την αδιαφορία που διαχρονικά δείχνει το κράτος για τα Καλλιτεχνικά και Μουσικά Γυμνάσια και Λύκεια της χώρας.
Πανδαισία!
Καθηγητές στο πλάι τους, γονείς με πλήρη συνείδηση του πού φοιτούν τα παιδιά τους, παιδιά πολύχρωμα, δημιουργικά, άλλα διασκεύασαν τραγούδια με στίχους διαμαρτυρίας και έδωσαν το μήνυμά τους ακόμα κι αν η εξουσία έχει αυτιά κλειστά, άλλα χόρεψαν και έστειλαν το δικό τους μήνυμα αν και η εξουσία είναι τυφλή...

Άλλα πάλι διάλεξαν να φτιάξουν γκράφιτι στους τοίχους του σχολείου, όχι με οπαδικά συνθήματα και ανούσιες κουβέντες.

Με νόημα και ουσία.

Δεν είμαι αισιόδοξος.

Παρόλο που πιστεύω ότι αυτή η γενιά μπορεί να αλλάξει τον κόσμο μας, δεν είμαι αισιόδοξος στο κατά πόσο θα την αφήσουν να το κάνει.
Το κράτος δεν αγαπάει την τέχνη.
Δεν αγαπάει την διαφορετικότητα.
Δεν συμπαθεί τα παιδιά που έχουν φωνή.
Το κράτος, δεν αγαπάει τα παιδιά μας.
Τα βλέπει απλά και μόνο σαν μηχανές παραγωγής υλικών και υπηρεσιών.

Πονάω πολύ απόψε.
Κάποια άλλα παιδιά ξεκίνησαν με όνειρα όπως τα δικά μου και τα δικά σου και χάθηκαν σε μια στιγμή επειδή "κάποιος δεν έκανε τη δουλειά του", "κάποιος αδιαφόρησε", επειδή "κάποιος" κρατικός λειτουργός βρέθηκε στη θέση του χωρίς να έπρεπε να βρίσκεται εκεί, είτε σαν σταθμάρχης, είτε σαν υπουργός, είτε σαν πρωθυπουργός.

Απόψε θυμήθηκα αυτή τη φωτογραφία που είχα τραβήξει πέρσι το καλοκαίρι στην παράσταση του Καλλιτεχνικού Σχολείου Ηρακλείου.

Ένα παιδί έγραψε ένα ποίημα για το δυστύχημα στα Τέμπη και το απήγγειλε σπαράζοντας.

Τόσα όνειρα και χάθηκαν σε μια στιγμή.... Πώς να εξηγήσεις σε ένα παιδί;

Ίσως πάλι σκέφτομαι ότι δεν είναι αναγκαίο.

Απόψε δεν είμαι καλά.

Πώς θα μπορούσα να είμαι, το σκέφτομαι και ντρέπομαι!

Ντρέπομαι εγώ αντί να ντρέπονται όσοι προσπαθούν λυσσαλέα δύο χρόνια μετά να κρύψουν το τί πραγματικά έγινε στα Τέμπη.

Το τί πραγματικά συνέβη, το ποιο ήταν το φορτίο της αμαξοστοιχίας, το ποιοι τα γνώριζαν, πράγματα που αν κάποτε αποκαλυφθούν οι ευθύνες θα ξεπεράσουν τα σάρκινα όρια του σταθμάρχη, τα τσιμεντένια όρια του γραφείου του, τα χωμάτινα του νομού του και θα φτάσουν στην Αττική, στην Ηρώδου Αττικού, θα βγουν από τα σύνορα της Ελλάδας, ίσως περάσουν μια βόλτα από τις Βρυξέλες, ίσως πάλι να κάνουν και μια στάση πιο βόρεια...

Τριάντα από τους πενήντα επτά ανθρώπους που χάθηκαν στα Τέμπη, επέζησαν από το ατύχημα και πέθαναν φριχτά από τις αναθυμιάσεις των υλικών που καίγονταν μετά την σύγκρουση!

Αν από μόνο του δεν φτάνει αυτό για να πέσει μια κυβέρνηση, για να διαλυθεί ένα κράτος, τί χρειάζεται;

Δεν είμαι καλά απόψε... Ύπνος δεν κολλάει, η σκέψη μου είναι στους γονείς που άκουσαν από τα δελτία το ηχητικό με τα παιδιά τους να χάνονται μέσα στην αγωνία...

Μέχρι να αποδοθεί δικαιοσύνη, ας μην ησυχάσει κανείς.

Ας βοηθήσουμε μια φορά όλοι γιατί το κακό δεν κάνει διακρίσεις... Σε ένα κράτος που δεν αγαπάει τα παιδιά μας, δεν είναι δύσκολο να κλαίμε εγώ κι εσύ αντί για την μητέρα της Μάρθης...

"..Σε αυτό το τρένο μπήκα αλλά ποτέ δεν βγήκα
Φρόντισαν κάποιοι να μην φτάσω στον προορισμό μου
Έγινα και εγώ του κράτους τους μια προίκα για να τιμούνε κάθε χρόνο δήθεν το χαμό μου
Είπανε φταίει ο ένας είπανε φταίει ο άλλος αλλά ποτέ δεν μάθαμε ποιός φταίει πραγματικά
Την πλήρωσε ο μικρός για να μην χρεωθεί ο μεγάλος και να την βγάλουν καθαρή πάλι τα αφεντικά
Κήρυξαν μέρες πένθους τα αρπακτικά του έθνους ψεύτικα δάκρυα βάλανε και εκφράσανε οδύνη
Οι εκλογές τους αίσχους πρέπει να είναι δικές τους δεν έχουν ίχνος ανθρωπιάς καθόλου αυτά τα κτήνη
Είναι η στροφή στα Τέμπη που το λαό θεριεύει και τον γεμίζει με αδικία μίσος και οργή
Είναι η στροφή στα Τέμπη φωνή ψυχών που εκπέμπει το έγκλημα τους μην αφήσουμε να ξεχαστεί..."