30 χρόνια μετά... (Το "χώσιμο", πριν το πάρτυ...)

 Έπειτα από 30 χρόνια που δεν πέρασε μέρα να μην σας σκεφτώ, να μην σας κλάψω, να μην σας νοσταλγήσω, έχω κάθε δικαίωμα φέτος να βγάλω από μέσα μου όσα έχω τόσα χρόνια μαζέψει και να σας τα “φτύσω” κατάμουτρα.

Καιρός δεν ήταν;

Αρκετά με τις ιστορίες και τις όμορφες αναμνήσεις κάθε χρόνο.
Αρκετά με την εξιδανίκευση.
Μου την κάνατε έτσι απότομα, χωρίς ένα αποχαιρετισμό και τόσο καιρό προσπαθώ να συγκρατήσω την οργή μου που εγώ έμεινα εδώ να παλεύω κι εσείς μείνατε εκεί, νέοι, όμορφοι, χωρίς βάσανα, χωρίς ρυτίδες, χωρίς καμία υποχρέωση, μου αφήσατε μόνο την τελευταία σας έκφραση, άλλος ένα αινιγματικό χαμόγελο, άλλος ένα βλέμμα ικανοποιήσης και άλλος ένα ψήγμα ειρωνείας να παιδεύομαι και να μην βγάζω άκρη τόσα χρόνια για το αν, εσεις υπήρξατε οι τυχεροί που παραμείνατε νέοι ή εγώ που ο χρόνος περνάει κάθε δευτερόλεπτο από πάνω μου και με κάνει πιο παράξενο, λιγότερο ανθεκτικό, χωρίς υπομονή αλλά είμαι εδώ και ζω.
30 χρόνια μετά κι ακόμα δεν έχω πάρει καμία απάντηση.
Το ξέρω ότι δεν πρόκειται να πάρω.
Δεν θέλω να πάρω.

Ξέρετε τί θα ήθελα μόνο;

Να σας έχω ρε καργιόληδες για μια νύχτα μόνο εδώ, να βγούμε, να πιούμε, να τα κάνουμε όλα πουτάνα, όπως δεν προλάβαμε τότε, εκείνη τη βραδιά που έμεινε στη μέση, που μια παρεξήγηση μας χώρισε για πάντα κι έμεινα εγώ ζωντανός κι εσείς, το παρεάκι, να με κοιτάτε από ψηλά με αυτό το βλέμμα σας το γνώριμο που είπα και πριν.
Το βλέμμα που μου σημάδεψε τη ζωή.
Απόψε δεν γλιτώνετε πάντως.
Για μια φορά θα τα ακούσετε από μένα γιατί δεν την παλεύω άλλο να τα κρατάω μέσα μου και να με πνίγουν.
Θα τα ακούσει ο καθένας σας ξεχωριστά για τις μαλακίες που σας κρατάω 30 χρόνια τώρα.
Θα σας τα χώσω ρε που όπως και τότε, εκείνη την καταραμένη μέρα, αντί να είμαστε σε μια παραλία να χαζεύουμε ό,τι κινείται, την πιο ζεστή μέρα του χρόνου (τί ειρωνεία, έτσι ήταν και τότε), γυρνάω από τον ένα στον άλλο μπας σας και σας πιάσει το φιλότιμο και έρθετε ξανά στον ύπνο μου να σας δω ολοζώντανους.

Εσύ ρε φίλε, ναι σε σένα μιλάω Λευτέρη. 

Εσύ που υποτίθεται ότι ήσουν ο συνδετικός κρίκος της παρέας, αυτός ο ένας που έκανε όλους εμάς τους διαφορετικούς να συνυπάρχουμε. Εσύ που ήσουν ο πιο διαφορετικός από όλους μας. 

Εσύ πρώτος και καλύτερος δεν φέρθηκες σωστά. 

Μια ζωή έπαιζες όλο τον κόσμο για αυτό και οι γονείς και οι καθηγητές δεν ήθελαν να έχουμε συναναστροφή μαζί σου, θεωρούσαν ότι ήσουν το “κακό παράδειγμα”, πού να ήξεραν όλοι αυτοί οι καημένοι ότι εσύ ήσουν το παράδειγμα το μόνο που θα έπρεπε να έχει ένας έφηβος την εποχής της εφηβείας μου. Ούτε ναρκωτικά, το λιγότερο ποτό από όλους μας έπινες, ένα τσιγάρο έκανες πού και πού ενώ εμείς καπνίζαμε σαν φουγάρα, μόνη σου αδυναμία ήταν το φουστάνι ρε και το γνωρίζαμε όλοι, μόλις έβλεπες γυναίκα γύριζε το μάτι σου αλλά ποτέ δεν έβαλες την παρέα πάνω από καμία. Κι ας ερωτεύτηκες στα τελευταία κι ήθελες να αρραβωνιαστείς μετά τον στρατό, το παρεάκι-παρεάκι και το κορίτσι-κορίτσι. 

Μια μαλακία σε έδερνε μόνο ρε φιλαράκι: κορόιδευες τον θάνατο, δεν τον φοβόσουν. Έμπαινες μέσα σε όλα, καβαλούσες τη μηχανή και νόμιζες ότι σε τύλιγε ένα προστατευτικό περίβλημα και δεν θα σου συμβεί τίποτα. Δεν ήσουν πάντα έτσι, μετά το ατύχημα που είχες έξω στο το 3ο λύκειο σε βάρεσε να νομίζεις ότι είσαι ατρόμητος, τότε που έπεσες από τη μηχανή και πέρασες κάτω από το αυτοκίνητο που σου έκλεισε το δρόμο και σταμάτησες στο πεζοδρόμιο χωρίς την παραμικρή γρατζουνιά. Τότε που οι περαστικοί σε πέρασαν για τρελό επειδή καθόσουν στην άκρη του δρόμου και γελούσες πάνω από την διαλυμένη Yamaha αντί να έχεις πανιάσει από το φόβο! 

Μέχρι και τον θάνατο έπαιζες ρε.

Βαγγελάκι, τί να πω για σένα; 

Τη μέρα που σε γνώρισα τη θυμάμαι λες και ήταν χτες. Μπήκες συνεσταλμένος στην τάξη, είχες και αυτό το σημάδι στο πρόσωπο, βούτυρο στο ψωμί του κάθε μαλακισμένου που το μόνο που έκανε ήταν να κοροιδεύει, όντας μη άξιος για ο,τιδήποτε περισσότερο. 

Είχες πάντα το βλέμμα χαμηλά, τη φωνή σου δεν την γνωρίζαμε, δρούσες πάντα αθόρυβα και πραγματικά με τα χρόνια φάνηκε το πόσο δραστήριος και άξιος ήσουν παρόλο που δεν βρέθηκαν και πολλοί να το αναγνωρίζουν. Μόνο το παρεάκι μας νομίζω σε εκτιμούσε, εξίσου αθόρυβα με την παρουσία σου. 

Κρυβόσουν. 

Φοβόσουν. 

Γιατί ρε φίλε; Γιατί αυτή η συστολή; Ποτέ δεν το κατάλαβα, εμείς ούτε σε πειράξαμε ούτε αφήσαμε ποτέ να σε πειράξουν. 

Θυμάμαι μια φορά σε μια κατάληψη καθόμασταν αργά το βράδυ στο προαύλιο και ένας από τους νταήδες του σχολείου που είχες τη δυστυχία να είναι ξάδερφός σου στην έπεσε με άσχημους χαρακτηρισμούς μπροστά σε όλους. Με είδες ότι φόρτωσα και μου κράτησες το μπράτσο για να μην γίνει καμιά μαλακία, μπαούλο θα με είχαν κάνει ο Κουρκ με το παρεάκι του. (-Σταμάτα μαλάκα, θα σε γαμήσουν!) 

Θυμάσαι τη συνέχεια; 

Την είχε πέσει στον Λευτέρη μερικές μέρες μετά για ασήμαντη αφορμή (μάλλον “χεσμένος” από τη μεθιά θα ήταν) και ο “Λούης” μας που δεν καταλάβαινε από κάτι τέτοια του είχε παίξει μερικές ψιλές που δεν τις ξέχασε ποτέ. 

Και δεν μας ενόχλησε ποτέ ξανά, ούτε εκείνος ούτε το παρεάκι του. 

Η δική σου μαλακία ξέρεις ποιά ήταν; 

Ότι αποφάσισες να μεγαλώσεις απότομα. Από τη μια στιγμή στην άλλη έγινες άλλος, απρόσιτος, άλλαξες χτένισμα, άλλαξες συμπεριφορά, άλλαξες χαρακτήρα, κάποιους από εμάς τους έκανες πέρα και μόνο ο Λευτέρης είχε σημασία για σένα. 

 Ήταν λάθος σου φίλε όχι μόνο γιατί ήσουν μόνο 18 αλλά επειδή ούτε ο Λευτέρης το άντεχε αυτό, το έβλεπε σαν βάρος, θεωρούσε ότι δεν μπορούσε να έχει μια τέτοια ευθύνη. 

 Και ξέρεις πότε συνέβη; Δυο ήταν οι κομβικές στιγμές, η μία όταν άρχισες να κάνεις εκπομπές στο ραδιόφωνο (σε αυτό το υπόγειο στη Γερωνυμάκη που περάσαμε όλοι μας, θυμάσαι;) και η άλλη όταν πήρες το δίπλωμα του αυτοκινήτου και ο πατέρας σου σε άφηνε να παίρνεις το αυτοκίνητο. Άλλος άνθρωπος έγινες φίλε, απλησίαστος. 

Και καλά να γίνεις έτσι για όσους τόσα χρόνια σε είχαν στο περιθώριο, αλλά για μας; 

Δεν πάει έτσι η ζωή Βαγγελάκι και να ξέρεις, ο δικός σου χαμός ίσως με πείραξε περισσότερο από τους άλλους επειδή ακριβώς θεωρούσα ότι ήσουν εκείνος που είχε περισσότερο ανάγκη την παρουσία μου. Κι ας την αρνήθηκες.

Μήτσο η σειρά σου… 

Ο μικρότερος από όλους μας ήσουν. 

Ο πιο συμπαθητικός. 

Ο πιο αθώος φαινομενικά αν και μάλλον ήσουν διαόλου κάλτσα και η κρυφή πληγή που ποτέ δεν κατάλαβε κανείς μας. Στην αρχή ήσουν κάτι σαν συμπλήρωμα στην παρέα, ο Βαγγέλης μας έφερε σε επαφή επειδή ήσασταν μαζί από παιδιά, αλλά πολύ γρήγορα από επίτιμο, έγινες ισότιμο μέλος απλά και μόνο επειδή ήσουν εσύ. 

Έξυπνος.. 

Εφευρετικός.. 

Πιστός φίλος. 

Αυτό το δωμάτιο στην ταράτσα σου φίλε ήταν το άβατο που όλοι ονειρευόμασταν να έχουμε στην εφηβεία μας κι εσύ το είχες κάνει πραγματικότητα! Τι θες και δεν έβλεπες εκεί, συναρμολογούμενα αυτοκίνητα, ομοιώματα όπλων, ας μην μιλήσω για τις εφευρέσεις σου που ποτέ δεν κατάλαβα αλλά πάντα σε κοιτούσα με προσοχή όταν μιλούσες για αυτές. 

Είδα την Ευτυχία προχτές. Φίλε, δεν το έχει ξεπεράσει ακόμα, δεν θα το ξεπεράσει ποτέ. 

Δεν έχει αλλάξει καθόλου από εκείνο το μεσημέρι που τη είδα έξω από το σπίτι σας, αλλοπρόσαλλη να φωνάζει στον δρόμο “-Δημήτρη, συγνώμη”. 

Μόνο που είναι ανήλια, λες και δεν βγαίνει από το σπίτι. 

Φαντάζομαι θα έμαθες ότι έβγαλε το γιο της με το όνομά σου, ε; Να σου πω και το καλύτερο; 

Ο μικρός Δημήτρης έκανε παρέα με τον γιο μου στο νηπιαγωγείο. Καταλαβαίνεις πώς ένοιωσα όταν το συνειδητοποίησα;

Σε γνώριζα λιγότερο από τους υπόλοιπους αλλά πονάω εξίσου με την απουσία σου, ειδικά όταν ανέβω στο Κράσι για να σε συναντήσω. Δεν το κάνω συχνά αλλά μου λείπεις και νοιώθω την ανάγκη να σε δω κατά καιρούς.

Έφερα και τη Μαρία τις προάλλες για να σε γνωρίσει…Έκλαψε μαζί μου.

Ξέρετε κάτι; Είστε και οι τρεις μεγάλοι καραγκιόζηδες. Όχι γιατί δεν πρόλαβα να σας αποχαιρετήσω. Όχι επειδή εσείς μείνατε νέοι κι εγώ πήρα τριάντα χρόνια στην πλάτη μου. Όχι επειδή δεν σας ξέχασα ποτέ.

Είστε μεγάλοι μαλάκες γιατί από τα τριάντα χρόνια μόνο μέχρι τα 40 σας ερχόσασταν στον ύπνο μου, μετά με ξεχάσατε.  Πού θα πάει ρε, θα ανταμώσει ξανά το παρεάκι και τότε θα δείτε τί χώσιμο θα πέσει.

Μου λείπετε κάθε μέρα….  ΚΑΘΕ μέρα…

“...Είδα ένα όνειρο παράξενο χορεύαμε στον ουρανό όλη η παρέα η παλιά σε πάρτι μαγικό…”

*Ο κομήτης Hale Bopp C/1995 O1, ανακαλύφθηκε ταυτόχρονα ανεξάρτητα στις 23 Ιουλίου 1995 από τους Alan Hale και Thomas Bopp, πριν γίνει ορατός με γυμνό μάτι δύο χρόνια μετά. Από το μυαλό μου δεν βγαίνει ότι το αγαπημένο τραγούδι του Λευτέρη ήταν το Sleeping Satelite...

https://psihotherapia.blogspot.com/2024/07/29.html
https://psihotherapia.blogspot.com/2022/07/blog-post_26.html
https://psihotherapia.blogspot.com/2017/07/22.html
https://psihotherapia.blogspot.com/2016/07/blog-post_28.html

Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος (με αφορμή τρία άρθρα σε εκ διαμέτρου αντίθετα έντυπα....)

Ξέρεις σε τί κόσμο ζεις;
Ξέρεις τί ορίζει τις ζωές σου και των παιδιών σου κάθε μέρα;
Ξέρεις τί είσαι για το σύστημα;
Ας τα πάρουμε αλλιώς, πριν φτάσουμε εκει.

Ξέρεις τί είναι οι “Σπάνιες Γαίες”;.
Αντιγράφω από την wikipedia:
“Σπάνιες Γαίες (ΣΓ) καλούνται στη Χημεία τα μέταλλα (χημικά στοιχεία) τα οξείδια των οποίων είναι γαιώδους μορφής και κλήθηκαν έτσι λόγω της θεωρούμενης σπανιότητάς τους όταν πρωτοανακαλύφθηκαν. Παρά το ονομα τους οι σπάνιες γαίες υπάρχουν σε σχετική αφθονία στον φλοιό της Γης, με εξαίρεση το Προμήθειο. Αυτά τα μέταλλα, με εξαίρεση το ύττριο και το σκάνδιο, λέγονται και λανθανίδες εκ του ονόματος του πρώτου στοιχείου της κατηγορίας αυτών στον Περιοδικό πίνακα. Παρουσιάζουν σχεδόν τις ίδιες φυσικές και χημικές ιδιότητες.”

Λίγο παρακάτω…
“..Εξαιτίας της βιομηχανικής τους μοναδικότητας σε εφαρμογές και χρήσεις προϊόντων υψηλής τεχνολογίας (λέιζερ, κινητά τηλέφωνα, οθόνες υγρών κρυστάλλων κ.α.) και στις λεγόμενες «πράσινες» τεχνολογίες (στις μπαταρίες των υβριδικών αυτοκινήτων, στα φωτοβολταϊκά, στους λαμπτήρες χαμηλής κατανάλωσης, στις τουρμπίνες των ανεμογεννητριών) η ζήτηση των σπάνιων γαιών αυξάνεται συνεχώς…”

Και λίγο παρακάτω…
“ Το μεγαλύτερο πρόβλημα που προκύπτει από την εξόρυξηκαι επεξεργασία των σπάνιων γαιών είναι η ραδιενέργεια, η οποία συνδέεται με την παρουσία υψηλών συγκεντρώσεων ουρανίου (U) και θορίου (Th) και άλλων ραδιενεργών στοιχείων, των οποίων η περιβαλλοντική διαχείριση έχει ειδικές απαιτήσεις αδειοδότησης (τουλάχιστον στη Β. Αμερική και την ΕΕ) ενώ ταυτόχρονα είναι ιδιαίτερα δαπανηρή…”

Μέχρι εδώ κάναμε μάθημα γεωλογίας.
Να μιλήσουμε και λίγο για “την αγαπημένη μου”, την εξωτερική πολιτική;
Αντιγράφω από το site της Καθημερινής: (https://www.kathimerini.gr/world/563454013/ti-einai-oi-spanies-gaies-kai-giati-o-tramp-tis-diekdikei-apo-tin-oykrania/)
“...Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ διεμήνυσε στην Ουκρανία πως επιθυμεί πρόσβαση στα κοιτάσματα σπάνιων γαιών της με αντάλλαγμα τη συνέχιση της στρατιωτικής βοήθειας για την εξελισσόμενη αντεπίθεση απέναντι στη Ρωσία.
Οι σπάνιες γαίες, με τις οποίες ο πρόεδρος Τραμπ φιλοδοξεί να ανταλλάξει με βοήθεια προς την Ουκρανία, είναι στρατηγικά μέταλλα για την παγκόσμια εφοδιαστική αλυσίδα, απαραίτητα στις βιομηχανίες υπολογιστών, μπαταριών και ενεργειακών τεχνολογιών αιχμής…
Σύμφωνα με τον Guardian, αν και η αξίωση αυτή αναδεικνύει τη συναλλακτική προσέγγιση του Τραμπ στον πόλεμο στην Ουκρανία, δεν ήταν εντελώς απροσδόκητη. Εδώ και καιρό, τόσο οι ΗΠΑ και άλλες χώρες της Δύσης εποφθαλμιούν τον ορυκτό πλούτο της Ουκρανίας…”

Ώπα!
Δύση-Κίνα-ΗΠΑ-εξορύξεις.
Πώς συνδέονται όλα αυτά;

Λίγο παρακάτω στην ίδια σελίδα:
“...Για δεκαετίες, η Κίνα αξιοποιούσε στο έπακρο τα αποθέματα σπάνιων γαιών επενδύοντας μαζικά σε επιχειρήσεις διύλισης – συχνά χωρίς τα αυστηρά περιβαλλοντικά πρωτόκολλα που προϋποτίθενται στις δυτικές χώρες.
Η Κίνα έχει επίσης καταθέσει τεράστιο αριθμό διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας για την παραγωγή σπάνιων γαιών, γεγονός που αποτελεί εμπόδιο για τις εταιρείες άλλων χωρών που προσβλέπουν σε επεξεργασία μεγάλης κλίμακας.
Ως αποτέλεσμα, ενώ οι σπάνιες γαίες υπάρχουν σε αφθονία και σε άλλα μέρη πλην Κίνας, για πολλές εταιρείες η αποστολή των μεταλλευμάτων για διύλιση στην Κίνα είναι η φθηνότερη και πιο εύκολη λύση, κάτι ωστόσο που ενισχύει περαιτέρω το μονοπώλιο και την παγκόσμια εξάρτηση.
Οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ένωση εξασφαλίζουν τις προμήθειές τους κυρίως από την Κίνα, ωστόσο, αμφότερες προσπαθούν να ενισχύσουν τη δική τους παραγωγή και να ανακυκλώνουν καλύτερα ό,τι χρησιμοποιούν, ώστε να μειώσουν την εξάρτηση από το Πεκίνο…”

Αποσπάσματα από το site Car and Motor (https://www.carandmotor.gr/nea/pos-pekino-ekbiazei-olo-ton-kosmo-me-ta-ilektrika-aytokinita)
“...Χάρη στις κρατικές επιδοτήσεις και στους ιδιαίτερα χαλαρούς περιβαλλοντικούς κανονισμούς, η Κίνα κυριαρχεί σε περισσότερο από το 60% της εξόρυξης μετάλλων γνωστών ως «σπάνιες γαίες» και επεξεργάζεται το 92% αυτών, σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό Ενέργειας. Πρόκειται για βασικά εξαρτήματα στα ηλεκτρικά οχήματα! Το 2020, το Πεκίνο θέσπισε νόμο ελέγχου των εξαγωγών, επεκτείνοντάς τον σε όλα τα προϊόντα που επηρεάζουν την εθνική ασφάλεια, είτε πρόκειται για βασικά αγαθά και υλικά είτε για τεχνολογίες και δεδομένα….”

Το κατάλαβες τώρα;
Τον 19ο αιώνα οι πόλεμοι γίνονταν για το χρυσάφι.
Τον περασμένο αιώνα γίνονταν για το πετρέλαιο.
Σήμερα γίνονται για μια μπαταρία. Ή για μια οθόνη. Ή για το καινούργιο μας smartphone.
Η αιματοχυσία στην Ουκρανία συνεχίζεται εδώ και τρία χρόνια εξαιτίας των σπάνιων μεταλλευμάτων που διαθέτει στο υπέδαφός της τα οποία η “Δύση” βλέπει σαν πύλη για την απεξάρτησή της στις πρώτες ύλες από την Κίνα.
Η Ινδία και το Πακιστάν βρίσκονται με το δάχτυλο στη σκανδάλη στην περιοχή του Κασμίρ επειδή η Κίνα μέσω του δεύτερου κατασκευάζει τον εμπορικό της δρόμο προς την Ευρώπη χωρίς την εξάρτηση της Διώρυγας του Σουέζ. (με αντάλλαγμα όπλα, τεχνογνωσία…)
Αυτή τη στιγμή μαίνεται ο Τρίτος Παγκόσμιος πόλεμος μεταξύ Δύσης και Κίνας κι ας είναι ακήρυχτος κι ας μην έγινε επιστράτευση.
Ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος είναι οικονομικός, ταξικός και η ξεκάθαρη αιτία του είναι ο καπιταλισμός, από τη μία μεριά ο “παραδοσιακός” δυτικός καπιταλισμός, από την άλλη ο νεοφανής “κομμουνιστικός” καπιταλισμός των απογόνων του Μάο.

Και οι λαοί στη μέση…

Θυμήσου το αυτό την επόμενη φορά που θα “θαυμάσεις” όλα αυτά τα καταναλωτικά προϊόντα που με τόσο ζήλο σου λανσάρουν τα μέσα…

De fovamai... (Με αφορμή ένα τραγούδι)

 

Μεγαλώνω δύο παιδιά, έφηβους πια, 17 και 14 ετών και αγωνιώ καθημερινά.

Για τις παρέες τους.

Για τις επιδόσεις τους στο σχολειο.

Για το μέλλον τους.

Μα, πάνω από όλα, για τον χαρακτήρα τους και το αντίκτυπο που έχει η συμπεριφορά τους στο περιβάλλον τους και την κοινωνία.

Οι παλιοί έλεγαν ότι θέλουν τα παιδιά τους να μορφωθούν, να γίνουν σπουδαία, να ζήσουν άνετη ζωή, ήταν βλέπεις οι δύο γενιές οι προηγούμενες από τη δική μου οι “χαμένες” του πολέμου, του εμφυλίου και της δικτατορίας που οραματίζονταν ευημερία, ειρήνη και πλούτο για τα παιδιά τους, για να ζήσουν χορτασμένα, ήρεμα, γαλήνια, οι γενιές που έφεραν τη χώρα στις δεκαετίες του 80 και 90 των μεγάλων πολιτικών συγκεντρώσεων, των ομολόγων του δημοσίου, του Eurobasket 1987, της ΕΟΚ, της ΟΝΕ και τόσων άλλων που, λογικά, θα αναλύσει ο ιστορικός του μέλλοντος.

Εγώ από τα δικά μου παιδιά δεν έχω απαιτήσεις, δεν έχω οράματα.

Έχω όνειρα.

Και το μεγαλύτερο όνειρο από όλα είναι να ζήσουν ευτυχισμένα με τις επιλογές τους, να είναι χαρούμενα στη ζωή τους, να είναι άνθρωποι που δεν θα ζήσουν στις πλάτες άλλων. ‘Όσο περνάνε τα χρόνια συνειδητοποιώ ότι αυτά τα φαινομενικά τόσο “απλά” πράγματα που ζητώ δεν είναι τελικά τόσο αυτονόητα, όχι γιατί είναι ανέφικτα, αλλά επειδή το περιβάλλον που μεγαλώνουν τα παιδιά και οι έφηβοι σήμερα είναι εκ διαμέτρου διαφορετικό από αυτό που μεγαλώσαμε εσύ κι εγώ, τα ερεθίσματα που δέχονται είναι πολλά περισσότερα, η γνώση μοιράζεται απλόχερα στο διαδίκτυο αλλά χρειάζεται φιλτράρισμα καθώς έρχεται ανακατεμένη με ψέματα, υπερβολές και προβολές “πρότυπων” ζωής που εξυπηρετούν την υπερκατανάλωση που απαιτεί το lifestyle που προβάλλουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στις οθόνες των smartphones που όλοι έχουν κολλημένα τα βλέμματά τους όπου κι αν κοιτάξεις.

Σκέφτομαι το μέλλον των δικών μου παιδιών και στο μυαλό μου έχει κατασκηνώσει τις τελευταίες μέρες το παιδί μιας παλιάς μου φίλης, με αφορμή ένα τραγούδι. 

Όχι τυχαία καθώς η κόρης της φίλης μου της Χαρούλας, μια γυναίκας που δεν σταμάτησα ποτέ να θαυμάζω για την ευγένεια, το τσαγανό και την αποφασιστικότητά της, είναι σήμερα μιας από τις πιο διάσημες τραγουδίστριες στη χώρα μας και όχι τυχαία μιας και η Μαρίνα Σάττι έχει δουλέψει, έχει σπουδάσει, έχει μελετήσει περισσότερο από κάθε άλλο τραγουδιστή που έχει περάσει τα τελευταία 40 χρόνια από την μουσική σκηνή της χώρας μας. Για όσους την γνωρίσαμε μικρό παιδί μέσα από τη μαμά Χαρούλα, η πορεία της δεν είναι τυχαία και πανάξια έχει κερδίσει την αναγνωρισιμότητα που απολαμβάνει.

Η Μαρίνα πέρα από μια εξαιρετική και αναγνωρισμένη πλέον καλλιτέχνις έχει ευαισθησίες που σπανίζουν και δεν διστάζει να εκφράζει δημόσια, πρόθυμη να πληρώσει κάθε τίμημα.

Θυμήσου τί έκανε στην συνέντευξη τύπου της Eurovision όσο μιλούσε ο εκπρόσωπος του Ισραήλ. Σιγα την αντισταση θα μου πεις, κι όμως η αντίδρασή της αυτή ήταν τόσο εφυής που έκανε εντύπωση χωρίς να προκαλέσει την αποβολή της από τον διαγωνισμό.

Η Μαρίνα βέβαια πληρώνει κάθε μέρα το γεγονός ότι έχει δική της φωνή και ότι δεν είναι ένα ακόμα πιόνι του lifestyle καθώς το σύστημα δεν συγχωρεί όσους δεν συμβιβάζονται. Και αν παραμένει δυνατά στο προσκήνιο ακόμα και με τόσο πόλεμο, το οφείλει αποκλειστικά και μόνο στη δουλειά που κάνει και που μέσα από αυτή την επιβραβεύει ο κόσμος. Διαφορετικά, μετά την έκτη φετινή θέση της συμπαθέστατης Κλαυδίας στον μουσικό διαγωνισμό που είχε συμμετάσχει η Μαρίνα πέρσι και τον πόλεμο λάσπης που ξέσπασε στα μέσα που πάσχισαν να μας πείσουν ότι η μία (η Κλαυδία) ήταν η εκπρόσωπος της “αριστείας” και της “κανονικότητας” (από το ντύσιμο μέχρι τη φωνή, την πορεία και την συμπεριφορά) και η άλλη (η Μαρίνα) ένα αναρχικό πρότυπο που το μόνο που δεν ακούσαμε ήταν ότι βλάπτει την εξωτερική μας πολιτική, ο κόσμος θα την είχε ξεχάσει. Για το σύστημα βλέπεις δεν έχει διαφορά αν ο ένας καλλιτέχνης έχει πίσω του 25 χρόνια μουσικών σπουδών και ο άλλος απλά τη συμμετοχή του σε ένα τηλεοπτικό πανηγύρι.

Με έχουν κουράσει τα πάντα σε αυτή τη χώρα. 

Τα πάντα.

Ξέρεις μόνο τι με κρατάει;

Το γεγονός ότι άνθρωποι σαν τη κόρη της Χαρούλας, τη Μαρίνα μας, που δεν διστάζουν να υψώσουν τη φωνή τους, αποτελούν πρότυπο για τα δικά μου παιδιά.

Έλαμψα ολόκληρος όταν η μικρή μου τις προάλλες μου έβαλε να ακούσω το καινούργιο τραγούδι της αγαπημένου της, του BloodyHawk με τη συμμετοχή της Μαρίνας.

Ο εν λόγω τραγουδιστής μου αρέσει (τον εγκρίνω αν θες) γιατί δεν είναι “καταναλωτικός”, χρησιμοποιεί γλώσσα απαισιόδοξη μεν ψαγμένη δε και όχι “εύκολη” με υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς για τις γυναίκες όπως κάνουν κατα κόρον οι περισσότεροι.

“...Μπορεί η αγάπη να σβήσει τον πόλεμο

Μπορεί το αύριο να φαίνετ' όμορφο

Μπορεί το μυαλό μου να κάτσει φρόνιμο; Δεν ξέρω

Δε με βρίσκεις τόσο ετοιμόλογο

Παιδί χωρίς φυλή και λίγο μ' ενοχλεί

Το πώς χωρεύει η λογική σ' ένα στενό σχοινί

Κι όλο φοβάμαι κάποιον άστεγο χωρίς φωνή

Αλλά κοστούμι φορά αυτός που με δολοφονεί

Είδα ένα ντοκιμαντέρ και συγκινήθηκα

Για τους ανθρώπους που πολέμησαν, λυπήθηκα

Αλλά και τώρα έχει πόλεμο, θυμήθηκα

Μετά η κοιλιά μου ήταν χορτάτη και κοιμήθηκα

Γι' αυτό και είμαι ένοχος, το δάχτυλό μου έδειξε τα φίδια

Άπληστος· στο σπίτι μου όμως έκανα τα ίδια

Ύπουλος· γράφω για την φτώχεια και την πείνα

Και σκέφτηκα τον στίχο αυτόν με θέα την πισίνα…”

Μια αχτίδα φωτός στη σκοτεινιά των ημερών…

(από ανάρτηση στο facebook 27/6/2025)

Ξέρεις κάτι;

Βαρέθηκα.

Κουράστηκα.

Δεν αντέχω πλέον, πώς το λένε;

Όποτε βλέπω σημαίες να ανεμίζουν κάτι κακό συμβαίνει. Κάποιος θέλει να απλώσει το πέπλο του κακού πάνω από τον κόσμο. Κάποιος θέλει να αιμοτοκυλήσει τους αθώους. Κάποιος έχει εγκληματίσει και θέλει να αθωώσει τις πράξεις τους.

Κάτι από όλα αυτά ή κάτι ακόμα χειρότερο έχει συμβεί, όταν δω σημαίες να κυματίζουν και "ηγέτες" (ο θεός να τους κάνει) να κάνουν βαρύγδουπες δηλώσεις για "εθνική υπερηφάνεια", για το "συμφέρον του λαού και του έθνους".

Ετοιμάζομαι για αίμα όταν βλέπω σημαίες να κυματίζουν.

Εδώ και κάμποσα χρόνια, ο Ερντογάν το έκανε "μόδα" αν δεν κάνω λάθος, οι σημαίες τους έγιναν πολυτελειάς, γυαλιστερές, ατσαλάκωτες, μην τυχόν και χαλάσει η εικόνα του συμβόλου, το λάβαρο του αίματος, μην τυχόν και δεν βγει σωστό το πλάνο που θα ταΐσει εκείνον που κάθεται στον καναπέ του και παρακαλουθεί και νομίζει ο ηλίθιος ότι όλοι για εκείνον νοιάζονται ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι για αυτούς κάτι παραπάνω από χαλί για ερπύστριες...

Εντάξει, υπερβολικό με βρίσκω αφού και οι ερπύστριες δεν είναι απαραίτητο μέσο πλέον για να αιματοκυλήσεις έναν λαό, φτάνει η τηλεόραση και το διαδίκτυο με τις κατάλληλες δόσεις προπαγάνδας για να εισχωρήσεις σε κάθε βλέμμα, ο έλεγχος της πληροφορίας για να διαμορφώσεις την κοινή γνώμη και τέλος η πολεμική τεχνολογία από τον αέρα για να γεμίσεις τον τόπο με νεκρή σάρκα. Και όλοι είναι ευχαριστημένοι. Οι απόγονοι του Γκέμπελς και του Ες είναι πλέον παντού...

Κουράστηκα πολύ...

Ξεχάσαμε τα Τέμπη.

Σχεδόν ξεχάσαμε την γενοκτονια στην Παλαιστίνη.

Μείναμε να κοιτάμε σε ζωντανή μετάδοση πυραύλους από την μία στην άλλη πλευρά, βάλαμε μπρος τον τσακωμό μεταξύ μας για ποια πλευρά είναι η λιγότερο κακή (γιατί βλέπεις "πρέπει" κάποιον να υποστηρίξουμε) και ξεχωρίσαμε τα πτώματα σε "καλά και κακά", λες και το αίμα έχει χρώμα και φυλή και θρησκεία.

Αρνούμαι.

Αρνούμαι για να διαλέξω πλευρά βάσει οικονομικού συμφέροντος και τάχα μου συμμαχίας, σ αυτό τον πόλεμο όλοι είναι εγκληματίες κατά της ανθρωπότητας και ο ηττημένος θα είναι για μια ακόμα φορά, ο άνθρωπος. Δεμένος στο άρμα τους είναι ο κόσμος φιλαράκι, οι μεν τον κρατάνε με τα λεφτά και τα γραμμάτια (διακρατικές συμφωνίες το λένε κομψά) που έχουν υπογράψει οι κυβερνήσεις, οι δε με το πετρέλαιο που αν κλείσει η παροχή, ο δυτικός πολιτισμός δεν θα είναι ξανά ο ίδιος. Σκέψου το λίγο όταν αναρωτηθείς γιατί δεν μιλάει κανείς τους για την γενοκτονία στη Γάζα, για τα παιδιά που πεθαίνουν από την πείνα, για τους πυραύλους που σκορπάνε θάνατο στα τυφλά... Όλοι έχουν κάτι να κερδίσουν τελικά από το αίμα....

Βαρέθηκα.

Πάνω από όλα τον ίδιο μου τον εαυτό που τα ανέχεται όλα αυτά από τότε που κατάλαβα τον κόσμο....

(Ανάρτηση από το facebook, 18 Ιουνίου 2025, λίγο μετά την έναρξη του πολέμου Ισραήλ-Ιράν)

Αντίο Λιάνα...

 

Δεν έχω σώμα σήμερα.
Δεν έχω μυαλό.
Έχω αδειάσει, δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη.

Η μέρα της μητέρας σήμερα, γιορτή θα έπρεπε κι όμως μέσα μου υπάρχει θλίψη που δεν μπορεί να χωρέσει και έχει καλύψει όλη μου την ύπαρξη.
Από την Παρασκευή που έμαθα για τον χαμό της Λιάνας δεν είχα μείνει μόνος με τις σκέψεις μου για να το συνειδητοποιήσω σε όλη του την τραγικότητα, σήμερα όμως που ήρθε η στιγμή του αποχαιρετισμού, ο πόνος με έχει καταβάλει.
Πνίγομαι, δεν με κρατάνε τα πόδια μου, προσπαθώ να βρω τη δύναμη να πατήσω για να μπορέσω να σταθώ δίπλα της για να την δω για τελευταία φορά. Να την αποχαιρετήσω...
Να την αποχαιρετήσω...
"-Αγόρι μου γλυκό" μου είπε την τελευταία φορά που μιλήσαμε "-Πότε θα μου γνωρίσει το όμορφο κορίτσι σου;"

Δεν μπορώ.
Δεν μπορώ.
Αρνούμαι.

Πίναμε καφέ πριν από καιρό σε ένα καφέ δίπλα στο σπίτι της, δεν ήμουν καλά, το κατάλαβε.
Με κοίταξε με κατανόηση.
Αντί να με ρωτήσει για τα προβλήματά μου, -ήταν τόσο διακριτική που δεν θα το έκανε ποτέ- μου μίλησε για τον γιό της. Εκείνες τις μέρες είχε φύγει για το εξωτερικό.
"-Μου λείπει και πονάω, όμως να σου πω κάτι; ΓΟΥΣΤΑΡΩ απίστευτα που άνοιξε τα φτερά του και κάνει το όνειρό του πραγματικότητα!"

Αυτή ήταν η φίλη μου η Λιάνα.
Σταματούσε τα "θέλω" της στις επιθυμίες των άλλων.
Αιώνια ασυμβίβαστη, αθεράπευτα ρομαντική.

Θυμάμαι, τις στιγμές που ήταν ζορισμένη μόνο, μου έλεγε:
"-Απόψε μου λείπει η μάνα μου". 

Είμαι σίγουρος έχετε πολλά να πείτε.

Καλή αντάμωση.

Γενέθλια και ένας αγώνας σε μέρος πανέμορφο (... με αφορμή τους εξωγήινους που άλλαξαν τον ΚΟΚ...)

 Άκουσα πριν από πολύ καιρό έναν γνωστό μου δρομέα να λέει ότι κάθε χρόνο, προσπαθεί την μέρα των γενεθλίων του να τρέχει τα χρόνια του σε χιλιομετρική απόσταση.
Δύσκολα πράγματα!
Πέρασαν τα χρόνια, ουλτράδες πρέπει να γίνουμε για να κάνουμε κάτι τέτοιο, αποφασίσαμε με τη Μαρία να τα γιορτάσουμε τα δικά μου γενέθλια με μια πιο εφικτή απόσταση, να κάνουμε και μια βόλτα σε μέρη που δεν πας κάθε μέρα, να πάρουμε και δυο ανάσες που μας έλειψαν όλο τον χειμώνα.
Ο αγώνας ήταν εύκολο να βρεθεί, από τοποθεσίες η Κρήτη δόξα τω Θεώ, από κουζουλούς που τρέχουν στα βουνά και τα κορφοβούνια του ίδιο, μια απόφαση δική μας έμενε, την πήραμε και βρεθήκαμε να τρέχουμε στην άλλη άκρη του νησιού, μοναδική συμμετοχή δρομέων από το Ηράκλειο ανάμεσα σε 170 τόσες άλλες, δεν το λες και λίγο πράγμα!
Η διαδρομή μαγευτική, δίπλα στην θάλασσα σε όλο της το μήκος.

Τοπίο άγριο κι ερημικό, όμορφο και ακατέργαστο. 
Σε κάποια σημεία με πεύκα και βλάστηση, αλλού έρημο με πυρωμένες πέτρες που έκαναν τη ζέστη αφόρητη.
Πανέμορφη Κρήτη!

Εδώ βέβαια θα πρέπει να πω ότι από τη μία η ζέστη, από την άλλη η απόσταση, από την άλλη η απροπονησία μας, το τί άκουσα μέχρι να φτάσουμε λίγο πριν το τέλος της διαδρομής, δεν λέγεται. Ή μάλλον λέγεται αλλά το blog μου θα πρέπει να αλλάξει ύφος και ενδεχομένως να λογοκριθεί.
Ίσως πάλι να μην έφταιγε η ζέστη.
Ίσως να μην έφταιγε ούτε η απόσταση.
Ίσως τελικά τώρα που το σκέφτομαι να έφταιγαν οι εξωγήινοι  που έχουν αυξηθεί τόσο σε πληθυσμό στην περιοχή που  έχουν αντικαταστήσει τα σήματα του ΚΟΚ με δικά τους!

Ίσως πάλι να μην φταίει τίποτε από όλα αυτά. 
Ίσως όλα αυτά απλά να είναι μέρος του "παιχνιδιού".
Το μόνο σίγουρο είναι πως ό,τι κι αν κάνουμε η Μαρία κι εγώ στη ζωή μας, το κάνουμε με αγάπη.
Και το κορυφαίο από όλα, είναι η συντροφικότητα που ενώνει τις ψυχές μας σαν από πάντα.
Και για πάντα. Ίσως και λίγο ακόμα.

Είναι αυτό το "μόνο δικό μας" που έχουμε μεταξύ μας και δεν περιμένουμε από κανέναν να το καταλάβει.
Αυτό που νοιώθω όταν την κοιτάζω.
Αυτό που νοιώθω να διαρρέει το κορμί μου όταν την αγγίζω.
Αυτό που σβήνει ο,τιδήποτε με πονάει μονοκοντυλιά με ένα βλέμμα της.
Αυτό που ξέρω ότι κι εκείνη νοιώθει ακριβώς το ίδιο γιατί το βλέπω στα μάτια της.

Αυτό το συναίσθημα που θα με έκανε να ανταλλάξω χωρίς δεύτερη σκέψη οποιοδήποτε τερματισμό μου μέχρι σήμερα, δεν έχει σημασία αν ήταν πέντε χιλιόμετρα, δέκα χιλιόμετρα, ημιμαραθώνιος, μαραθώνιος, άσφαλτος ή βουνό, με έναν ακόμα τερματισμό που να της κρατώ το χέρι και να με σφίγγει σε κάθε βήμα πριν το τέλος!

Να μου γελά και να φωνάζει ικανοποιημένη.
"Τα καταφέραμε. Ξανά!"

Τα καταφέραμε Μαρία!

Μεγάλη Παρασκευή (ανάρτηση από το facebook...)

Δεν πρόκειται να γίνω κριτής κανενός, ανάξιος και άπιστος είμαι, κρατάω την κρίση για τον εαυτό μου και μένω να θαυμάζω τους δυνατούς ανθρώπους που δεν λαμβάνουν χωρίς σκέψη καμία μορφή πίστης που ενδεχομένως να τους επιβλήθηκε στην πορεία της ζωής τους. Ωστόσο, κάθε Μεγάλη Πέμπτη, μένω σιωπηλός και συγκινημένος στο πάθος του Χριστού της Ορθόδοξης εκκλησίας καθώς στα μάτια του όπως τα αποτύπωσε τόσο αληθινά ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος βλέπω έναν δίκαιο άνθρωπο που σήκωσε στους ώμους του βάρος που δεν του αναλογούσε. Βλέπω όλους τους αδικημενους αυτού του κόσμου που πεθαίνουν καταπιεσμένοι από ζηλωτές και φαρισαίους κάθε εποχής επειδή δεν τους "παραχωρήθηκε" το δικαίωμα στην αλήθεια. Βλέπω τους αθώους αυτού του κόσμου που πεθαίνουν από τα όπλα των δυνατών. Βλέπω τα παιδιά που πεθαίνουν από την πείνα και τις κακουχίες στον τρίτο κόσμο. Αυτες τις μέρες αφήστε στην άκρη τους χρυσοντυμένους ιερείς που περιφέρονται στο όνομα μιας πίστης που δεν έχει σε τίποτα να μας θυμίσει τον ρακένδυτο Χριστό. Αυτές τις μέρες απλά σκεφτείτε ότι ίσως, λέω ίσως, ένα Χριστός να πεθαίνει άδικα δίπλα μας κι εμείς να μην σηκώνουμε το βλέμμα να τον αντικρίσουμε. 

Καλή Ανάσταση φίλοι μου! 

Αφηστε διάπλατα ανοικτή την καρδιά σας να μπει η άνοιξη!