Γενέθλια και ένας αγώνας σε μέρος πανέμορφο (... με αφορμή τους εξωγήινους που άλλαξαν τον ΚΟΚ...)

 Άκουσα πριν από πολύ καιρό έναν γνωστό μου δρομέα να λέει ότι κάθε χρόνο, προσπαθεί την μέρα των γενεθλίων του να τρέχει τα χρόνια του σε χιλιομετρική απόσταση.
Δύσκολα πράγματα!
Πέρασαν τα χρόνια, ουλτράδες πρέπει να γίνουμε για να κάνουμε κάτι τέτοιο, αποφασίσαμε με τη Μαρία να τα γιορτάσουμε τα δικά μου γενέθλια με μια πιο εφικτή απόσταση, να κάνουμε και μια βόλτα σε μέρη που δεν πας κάθε μέρα, να πάρουμε και δυο ανάσες που μας έλειψαν όλο τον χειμώνα.
Ο αγώνας ήταν εύκολο να βρεθεί, από τοποθεσίες η Κρήτη δόξα τω Θεώ, από κουζουλούς που τρέχουν στα βουνά και τα κορφοβούνια του ίδιο, μια απόφαση δική μας έμενε, την πήραμε και βρεθήκαμε να τρέχουμε στην άλλη άκρη του νησιού, μοναδική συμμετοχή δρομέων από το Ηράκλειο ανάμεσα σε 170 τόσες άλλες, δεν το λες και λίγο πράγμα!
Η διαδρομή μαγευτική, δίπλα στην θάλασσα σε όλο της το μήκος.

Τοπίο άγριο κι ερημικό, όμορφο και ακατέργαστο. 
Σε κάποια σημεία με πεύκα και βλάστηση, αλλού έρημο με πυρωμένες πέτρες που έκαναν τη ζέστη αφόρητη.
Πανέμορφη Κρήτη!

Εδώ βέβαια θα πρέπει να πω ότι από τη μία η ζέστη, από την άλλη η απόσταση, από την άλλη η απροπονησία μας, το τί άκουσα μέχρι να φτάσουμε λίγο πριν το τέλος της διαδρομής, δεν λέγεται. Ή μάλλον λέγεται αλλά το blog μου θα πρέπει να αλλάξει ύφος και ενδεχομένως να λογοκριθεί.
Ίσως πάλι να μην έφταιγε η ζέστη.
Ίσως να μην έφταιγε ούτε η απόσταση.
Ίσως τελικά τώρα που το σκέφτομαι να έφταιγαν οι εξωγήινοι  που έχουν αυξηθεί τόσο σε πληθυσμό στην περιοχή που  έχουν αντικαταστήσει τα σήματα του ΚΟΚ με δικά τους!

Ίσως πάλι να μην φταίει τίποτε από όλα αυτά. 
Ίσως όλα αυτά απλά να είναι μέρος του "παιχνιδιού".
Το μόνο σίγουρο είναι πως ό,τι κι αν κάνουμε η Μαρία κι εγώ στη ζωή μας, το κάνουμε με αγάπη.
Και το κορυφαίο από όλα, είναι η συντροφικότητα που ενώνει τις ψυχές μας σαν από πάντα.
Και για πάντα. Ίσως και λίγο ακόμα.

Είναι αυτό το "μόνο δικό μας" που έχουμε μεταξύ μας και δεν περιμένουμε από κανέναν να το καταλάβει.
Αυτό που νοιώθω όταν την κοιτάζω.
Αυτό που νοιώθω να διαρρέει το κορμί μου όταν την αγγίζω.
Αυτό που σβήνει ο,τιδήποτε με πονάει μονοκοντυλιά με ένα βλέμμα της.
Αυτό που ξέρω ότι κι εκείνη νοιώθει ακριβώς το ίδιο γιατί το βλέπω στα μάτια της.

Αυτό το συναίσθημα που θα με έκανε να ανταλλάξω χωρίς δεύτερη σκέψη οποιοδήποτε τερματισμό μου μέχρι σήμερα, δεν έχει σημασία αν ήταν πέντε χιλιόμετρα, δέκα χιλιόμετρα, ημιμαραθώνιος, μαραθώνιος, άσφαλτος ή βουνό, με έναν ακόμα τερματισμό που να της κρατώ το χέρι και να με σφίγγει σε κάθε βήμα πριν το τέλος!

Να μου γελά και να φωνάζει ικανοποιημένη.
"Τα καταφέραμε. Ξανά!"

Τα καταφέραμε Μαρία!