Την πιο σκοτεινή της στιγμή πρέπει να την γνώρισε η ηθοποιία τον Ιανουάριο του 1989 όταν αποφάσισα να.. ασχοληθώ με το θέατρο!
Χρόνια πριν ακόμα η Disney βγάλει στις αίθουσες το γνωστό παραμύθι, ο Σύνδεσμος Φροντιστηρίων Ξένων Γλωσσών Ανατολικής Κρήτης, αιώνες μπροστά από την εποχή του (!!!), αποφάσισε να ανεβάσει την παράσταση "Ο Αλλαντίν και το μαγικό λυχνάρι" με πρωταγωνιστές μαθητές από τα φροντιστήρια Αγγλικών του Ηρακλείου!
Υπεύθυνος της παράστασης, σεναριογράφος και σκηνοθέτης ήταν ο καθηγητής μου Γιάννης Μελεσσανάκης ο οποίος, λόγω της συμπάθειας που μου είχε, φρόντισε εντέχνως να παρακάμψει στην περίπτωσή μου τον κανόνα που είχε τεθεί οι "ηθοποιοί" να έχουν έστω το PALSO Elementary και να με καλέσει να λάβω μέρος στον θίασο.
Και όταν μιλάμε για θίασο, μην φανταστεί κανείς κανένα ομοιογενές σύνολο! Εγώ ήμουν ο μικρότερος σε ηλικία στην πρώτη γυμνασίου τότε, το μοναδικό αγόρι, ενώ ορισμένα από τα κορίτσια βρίσκονταν σε επίπεδο lower και έδιναν γενικές εξετάσεις για να περάσουν στο πανεπιστήμιο την επόμενη χρονιά!
Ξεκινήσαμε πρόβες στον χειμώνα του 1988. Συναντιόμασταν κάθε Σάββατο απόγευμα στα παλιά γραφεία του συλλόγου που βρίσκονταν στην οδό Βικέλα στο κέντρο του Ηρακλείου.
Θυμάμαι με πολύ νοσταλγία τις μέρες εκείνες. Ήταν μια ευκαιρία για μένα να αλλάξω παραστάσεις, να κάνω παρέα με παιδιά μεγαλύτερα από μένα. Να ζήσω κάτι διαφορετικό.
Το υποκριτικό μου ταλέντο δεν μπορώ να πω οτι ξεχώριζε (ίσα-ίσα!), όμως είχα όπως και οι υπόλοιποι πολύ όρεξη για αυτό που κάναμε. Δεν θα ξεχάσω πως από τα κοστούμια μέχρι τα σκηνικά ήταν όλα αποτέλεσμα της προσωπικής μας εργασίας, της τρέλας που μας είχε κατακυριεύσει.
Η γενική πρόβα που κάναμε μερικές μέρες πριν την παράσταση στο κινηματοθέατρο Αστόρια, ήταν και παραμένει για μένα κάτι το πρωτόγνωρο. Παρασκήνια, καμαρίνια, το στήσιμο των σκηνικών, πρόβα ξανά και ξανά...
Και μετά η παράσταση.....
Δεν θυμάμαι λεπτομέρειες, ειλικρινά. Ήμουν τόσο ζαλισμένος όταν βγήκα στη σκηνή να πω τις ατάκες μου που σχεδόν δεν κατάλαβα πως άρχισε και πώς τέλειωσε όλο αυτό.
Τα μόνα πράγματα που κατάφερα να συγκρατήσω ήταν η ζέστη από τους προβολείς που ένοιωσα στο πρόσωπο μόλις βγήκα στη σκηνή και οι φωνές των φίλων μου από τον εξώστη!
Η... επιτυχία μας συνεχίστηκε μετά από μερικές μέρες σε μια δεύτερη παράσταση που δώσαμε στον χώρο του Λυκείου Αγίας Βαρβάρας, μερικά χιλιόμετρα έξω από το Ηράκλειο, βελτιωμένοι τεχνικά και υποκριτικά είναι η αλήθεια, χωρίς συνέχεια πάντως.
Κρίμα.
Ήταν η τελευταία φορά που βρεθήκαμε όλοι μαζί.
Από τα παιδιά που είχαμε λάβει μέρος στην παράσταση, δεν θυμάμαι και πολλά.
Θυμάμαι πολύ έντονα τη Σοφία που είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Πολύ έντονη προσωπικότητα. Δυναμικός χαρακτήρας, δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί της και ο καυγάς με τον σκηνοθέτη ήταν μια καθημερινότητα! Τα σαρδάμ της ήταν συνεχόμενα, σαν χαλασμένο κασετοφωνάκι ένα πράγμα, όμως αγαπούσε το τραγούδι και η φωνή της ήταν εξαιρετική.
Η Μαρία κρατούσε τον ρόλο της μητέρας. Η γλωσσού της παρέας! Ένα εξαιρετικό παιδί, μια παραγωγός αβίαστου γέλιου, τσιριχτή φωνή και μεγάλο υποκριτικό ταλέντο! Εμένα προσωπικά μου θύμιζε τη Ρένα Βλαχοπούλου στα νιάτα της!
Η Βάσω ήταν η μεγαλύτερη από όλους μας. Άνθρωπος αθόρυβος, τόσο που δεν θυμάμαι καν τον ρόλο της. Ήταν όμως πολύ γλυκειά και την φέρνω στο μυαλό μου με αγάπη.
Η μοναδική από τις συμμετέχουσες που "συναντάω" έστω και στο facebook ακόμα και σήμερα, είναι η Δέσποινα. Κρατούσε τον ρόλο της αγαπημένης του πρωταγωνιστή. Αιθέρια, ντελικάτη. Μια πραγματική ντίβα. Όλοι παιδευόμασταν ένα χειμώνα να μάθουμε πέντε γραμμές κι εκείνη ενώ ερχόταν σπάνια στις πρόβες, ήταν άψογα προετοιμασμένη, τυπική, ουσιαστική... Ανέβηκε στις σκηνή, είπε τις γραμμές της, χόρεψε, τραγούδισε... Άψογη.
Θα θυμάμαι πάντα με αγάπη αυτή την παράσταση.
Με δίδαξε πολλά, συνεχίζει να με διδάσκει αν και πέρασαν τόσα χρόνια.
Το σημαντικότερο όμως που με έκανε να καταλάβω απόψε είναι πως, ακόμα και στις άσχημες στιγμές μας, υπάρχει πάντα κάτι που μπορεί να μας κάνει να νοιώσουμε όμορφα.
Έστω κι αν έχει συμβεί πριν από πολλά πολλά χρόνια.
Μια ξεχωριστή ανάμνηση μπορεί να μας κάνει να χαμογελάσουμε για λόγους που μπορεί να μην είναι προφανείς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου