Εδώ και ένα μήνα με ταλαιπωρεί ένας τραυματισμός στο πόδι. Λόγω κούρασης θα ήθελα να λέω, λόγω απερισκεψίας είναι η αλήθεια.
Γιατροί, φάρμακα, θεραπείες κι άλλα φάρμακα κι άλλοι γιατροί, ο πόνος είναι εκεί για να μου υπενθυμίζει πόσο τρωτοί είμαστε τελικά.
Έχασα το Αρκαλοχώρι με πόνο καρδιάς, δεν μπόρεσα να τρέξω ούτε στα 5 χιλιόμετρα. Σκέφτηκα πως ίσως έτσι δώσω μια ευκαιρία στον εαυτό μου να προσπαθήσει για την Αυθεντινό της Αθήνας και πόνεσα πολύ με την απόφασή μου. Δεν είναι και λίγο πράγμα να βλέπεις όλο τον κόσμο να γιορτάζει και να μην μπορείς να μοιραστείς τη χαρά!
Χτες βράδυ γύρω στις 11 διασχίζοντας τη λεωφόρο Μαραθώνος εκεί κάπου πριν το Πικέρμι, δεν άντεξα, σταμάτησα για να φωτογραφίσω.
Ήρθαν στο μυαλό μου εικόνες από τον περισινό αγώνα, εκεί στο ίδιο σημείο ήταν που είδα για τελευταία φορά τα παιδιά που ήμασταν μέχρι εκείνη τη στιγμή παρέα. Εκεί ήταν που η κούραση άρχισε να μου παίρνει το κουράγιο και αντικρίζοντας την διαβολεμένη ανηφόρα που ακολουθεί, φοβήθηκα πως δεν θα είχα τη δύναμη για να τερματίσω.
Εκεί λίγο παραπάνω ήταν που συνάντησα για πρώτη φορά τη Μαρία, στο τέλος της ανηφόρας ήταν που γνώρισα την Έφη...
Κι όμως, αψήφισα τον πόνο και συνέχισα, έφτασα μέχρι το 32, μπήκα στην Αθήνα και τερμάτισα στο Καλλιμάρμαρο με το κεφάλι ψηλά.
Γιατί δεν εγκατέλειψα;
Γιατί η εγκατάλειψη είναι θάνατος.
Μόνο ο αγώνας είναι ζωή.
Γιατί έπρεπε να δώσω χαρά στον εαυτό μου που είχε "λιώσει" στην προπόνηση, 4 μήνες στους δρόμους.
Η εικόνα αυτή χτες βράδυ να άγγιξε.
Μου έδωσε τη δύναμη να συνεχίσω να προσπαθώ.
Ραντεβού στο δρόμο λοιπόν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου