Μην στραβώνεις το πρόσωπό σου, αν δεν τα βλέπεις, απλά είναι κλειστά τα μάτια σου.
Για σκέψου το λιγάκι.
Το άγγιγμα στην κοιλιά της γυναίκας που κυοφορεί το παιδί σου.
Το πρώτο κλάμα του παιδιού σου.
Το πρώτο του χαμόγελο.
Το άγγιγμα του αγαπημένου ανθρώπου.
Το ηλιοβασίλεμα της Άνοιξης.
Η ανατολή του Ήλιου το φθινόπωρο.
...και άλλα που μπορεί να μην λένε κάτι για σένα, αλλά πολλά για κάποιον άλλο όπως...
Το "Να μ' αγαπάς" του Παύλου.
Η "Φωτιά στο λιμάνι" του Παυλίδη.
Το σόλο κιθάρα στο "We will rock you" των Queen
Το "Σ ακολουθώ" του Μάνου.
Η συναυλία του Αγγελάκα που είδες το καλοκαίρι με την παρέα σου.
Η παράσταση στο Κηποθέατρο που χόρεψες με το παιδί σου.
Η αγκαλιά του φίλου που σε γεμίζει ενέργεια.
Η εξάντληση από τις προπονήσεις.
Η φίλη που έκανες τυχαία στο δρόμο τρέχοντας.
Ο τερματισμός στο Αρκαλοχώρι χέρι-χέρι με τους αγαπημένους.
Η είσοδος στο Καλλιμάρμαρο με το "Κλείσε τα μάτια κι άφησε το μυαλό".
Αλήθεια, πες μου, πόσο πιο δυστυχισμένος θα ήσουν χωρίς όλα αυτά;
Ένα από τα σημαντικότερα δώρα που έχω πάρει στη ζωή μου είναι το βιβλίο αυτό, "Το δώρο" του Στέφανου Ξενάκη.
Το είδα σε ένα ράφι και το πήρα για τον εαυτό μου, είχα ανάγκη να του κάνω ένα δώρο και μου φάνηκε το καλύτερο περιτύλιγμα για την περίπτωση. Δεν το άνοιξα, δεν το ξεφύλισσα, δεν κοίταξα καν το βιογραφικό του συγγραφέα.
Και έπεσα διάνα.
Από εκείνη τη μέρα δεν το έχω αφήσει στιγμή από δίπλα μου, το διαβάσω ιστορία-ιστορία με ευλάβεια, με προσοχή, σημειώνω στο μυαλό μου φράσεις, μαρκάρω διπλώνοντας τις σελίδες τις πιο αγαπημένες μου αφηγήσεις.
Το συστήνω ανεπιφύλακτα.
Διαβάζεται τόσο ευχάριστα που θέλεις να επιστρέψεις ξανά στο προηγούμενο κεφάλαιο για να το διαβάσεις μια ακόμα φορά.
Τα δώρα της ζωής είναι μπροστά στα μάτια μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου